Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.07.

Ελένη προχώρα, προχώρα, προχώρα! Αν ειναι να πνίγω , τουλάχιστον ας πεθάνω παρθένα!
'Γιατί βουλιάζω; και ποτε πρόλαβα να φτάσω τόσο βαθιά; ' Τα φουρτουνιασμένα νερά με παρέσερναν όλο και περισσότερο μέσα τους, σαν να με κατάπιναν αργά.

 Έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου  και τόπου από την δύσκολη αντιμετόπισή μου με τα μεγάλα κύμματα, βρισκόμουν πλέον κάτω από το νερό. Ήταν ήρεμα.. Όμορφα..και ήσυχα. Ενα γαλάζιο χρώμα γέμιζε τα μάτια μου. Τα πόδια και τα χέρια μου δεν αντιδρούσαν πια και ένιωθα τον εαυτό μου βαρύ, πολύ βαρύ.  Δεν με ένοιαζε και πολύ όμως αν θα πνιγόμουν η όχι.   

'Γιατί; '..
Και όλα μαυρισαν. Τα πάντα.

....

Ένιωθα κάτι να με κρατάει σφιχτά. Δυο χερια με είχαν τυλίξει , ενα γύρο από την μέση μου και ενα μου κράταγε το κεφάλι.Οι αισθήσεις μου επανέρχονταν όλο και περισσότερο.
Ηταν ζεστά και ωραία. Ήταν πάλι ήρεμα και άκουγα τα κύματα που χαϊδευαν την άμμο. Είχε ένα ελαφρύ αεράκι και καθώς σιγά σιγά άνοιγα τα μάτια μου έβλεπα έναν άντρα να με κρατάει. Ο αέρας που φυσαγε έδιωχνε το βρεγμένο μαλλί του μπροστά απο τα μάτια του και κοιτούσε την θάλασσα.

-ειμαι στον παράδεισο;
Είπα σιγανά και ξαφνικα γύρισε και με κοίταξε.
Με έσπρωξε και έπεσα στην άμμο.

-ΠΑΣ ΚΑΛΑ;

- Με ρώτησες αν είσαι στον παράδεισο. Κατάλαβες που είσαι;
Τον κοίταξα απειλητικά και γύρισα από την άλλη.

Το θέαμα ήταν απλά μαγευτικό. Καθόμουν και χάζευα την θάλασσα για πολυύώρα μέχρι που αυτός ο τύπος αποφάσισε να μιλήσει..

-Λοιπόν... Ελένη_

-Ποιος είσαι και τι θες από εμένα;
Τον διέκοψα και του είπα στεγνά.

- Ελένη λέω. Είμαι σίγουρος ότι είσαι μπερδεμένη και φοβάσαι. Και καλα κάνεις, σου λεω εγώ. Το μονο που μπορώ να σου πω, ειναι οτι δεν εισαι ασφαλής και ότι πρέπει να φύγουμε από εδώ.

-Και γιατί να σε εμπιστευτώ; δεν ξερω καν το ονομα σου_

- Γιώργος.

-και γιατί να πιστέψω ότι εσύ είσαι με τους καλούς;

-Αν δεν ήμουν θα σε άφηνα να πνιγείς.
Είπε στεγνά και συνέχισε να κοιτάει την θάλασσα.

-Ναι σωστό. Αλλά και πάλι δεν σε πιστεύω.

Έβγαλε απο την τσέπη του ένα τηλέφωνο και κάτι βρεγμένα χαρτιά. Τα πέταξε μπροστά μου..

-Αν δεν έμπαινες εκεί τώρα θα είχα τις απαντήσεις που θέλεις.

Κοίταγα μια τα χαρτιά και μια εκείνον μη μπορώντας να καταλάβω.

-Ακόμη δεν σε πιστεύω.
Είπα και του έδωσα ενα ξινό χαμόγελο.

- πεσε να κοιμηθείς και θα σου πω αύριο... Α και μην τολμήσεις να πας πάλι στην θάλασσα αλλιώς θα σε πνίξω εγω αυτή την φορά.

Ξάπλωσε κάτω στην άμμο και κοιταγε τα αστέρια. Έκανα και εγω το ίδιο μονο που εγω δεν είχα την δύναμη πια να κοιτάξω τον ουρανό και ένιωθα τα βλέφαρά μου βαριά. Έκανε κρύο και το μόνο που με ζέσταινε ήταν η άμμος όπου το σώμα μου είχε κουρνιάσει.  Όλα άρχισαν και σκοτείνιαζαν μετά από λίγο.

....

-Ελένη, ΜΟΥ ΛΕΣ ΨΈΜΑΤΑ! ΨΈΜΑΤΑ.. ψέματα...
Ακουγόταν ξανά και ξανά αυτη η φωνή και όσο πήγαινε απομακρυνόταν.
Έβλεπα κάποιον χωρίς πρόσωπο να μου φωνάζει. Μία μαύρη σκιά με ανθρώπινη μορφή. Γύρισε και έφυγε.

Ήμουν μόνη μου σε ενα δωμάτιο χωρίς χρώμα. Υπήρχε παντού σκοτάδι. Δεν μπορούσες να νιώσεις αισθήμα. Τίποτα.
Εκει που όλα ήταν ήρεμα νιώθω το οξυγόνο να μου λιγοστεύει και δύο χέρια να με πνήγουν..

ΘΕΛΩ ΟΞΥΓΌΝΟ! 

Τα ματια μου άνοιξαν ξαφνικά και σηκώθηκα. 

'βρίσκομαι ακόμα στην παραλία'. Γύρισα δίπλα μου και τον είδα να κοιμάται, έπειτα κοίτα το σώμα μου που ήταν καλυμμένο με το μπουγάν του. Ανεξέλενκτα χαμογέλασα ελαφρός και γυρισα ξανα προς το μέρος του. Ήταν γυρισμένος στο πλάι και είχε βάλει το χέρι του κάτω απο το κεφάλι του σαν μαξιλάρι.

'Πρέπει να φύγω'..