Ανεκπλήρωτα Όνειρα

.53.

Τα μάτια της Ελένης δακρυσαν αυθόρμητα. Κάτι της θύμιζε, κάτι που σίγουρα της ποναγε την ψυχή. Μια ανάμνηση της, ή ένα όνειρό της.

Μήπως δεν ήτανε τελικά όνειρο;

Σήκωσε το σκυφτό της βλέμμα και τον ρώτησε,
-Σίγουρα έτσι έγινε; Είναι αλήθεια αυτό που μου λες;
Μγ μπορώντας να πιστέψει ο Δημήτρης την πλησίασε, σκούπισε τα δάκρυα της και εγνεψε απαλά, χωρίς να απομακρύνει το χέρι του.

-Τελικά δεν ήταν όνειρο.

Μονολόγησε σοκαρισμένη και σκέψεις άρχιζαν να θολώνουν τον νου της. Προσπάθησε να ηρεμήσει τον εαυτό της και έπειτα ξαναρώτησε,
-Είσαι καλά;

Εκείνος της χαμογέλασε και της χάιδεψε το μάγουλο.
-Πάνε χρόνια, Ελένη. Δύσκολα και κουραστικά χρόνια, αλλά το ξεπέρασα. Όταν έμαθα ότι ο Γιώργος είχε αναλάβει μια αποστολή που είχε να κάνει με εσένα, ήμουν σίγουρος ότι θα αποτύχει.
Είπε και έβγαλε το χέρι του από το μάγουλο μου.

-Τι εννοείς;

-Άσε με να σου πω τι έγινε μετά από την στιγμή που σε πήραμε από το πατρικό σου με τον Γιώργο.
Με πήρε και με έβαλε να κάτσω στην καρέκλα του γραφείου, μου έφερε μπροστά μου το μισό τελειωμένο πιάτο μου και εκείνος ακουμπησε την πλάτη του στην βιβλιοθήκη.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε τον λόγο του,
- Όταν φτάσαμε με το αυτοκίνητο στο δάσος και συ κοιμόσουν στην αγκαλιά του Γιώργου πήγαμε σε μια έπαυλη που βρισκόταν στην μέση του πουθενά. Ήθελε να πάμε κάπου που δεν θα μας έβρισκε κανένας. Εκεί ηταν και η μητέρα σου, η οποία ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ σαν να ήταν σε κώμα. Μόνο που δεν ήταν. Ο πατέρας σου όπως σου είπα την ειχε χρησιμοποιήσεις για ένα επίτευγμά του. Μπορούσε να αντιληφθεί τα πάντα γύρω της, να περπατήσει, να μιλήσει γενικά να κάνει ότι ο μέσος άνθρωπος, μόνο που την ουσία που έβαλε μέσα της, δεν μπορούσε να την αποβάλει και σιγά σιγά, ο εγκέφαλός της νεκρωνοταν, οσπου να μην καταλαβαίνει τίποτα αλλά και ούτε να κάνει κάτι, απλά να υπάρχει. Έπειτα, σκοπός του ήταν να το δοκιμάσει και σε ένα παιδί για να έβλεπε αν θα αντιδρούσε πιο γρήγορα ή όχι, επομένως ήσουν εσύ.

Η Ελένη ήταν σκυφτη. Δεν μπορούσε να πιστέψει τι άκουγε. Σηκώθηκε από την καρέκλα απότομα και αυτή έσκασε στο πάτωμα. Κατευθύνθηκε προς την πόρτα του δωματίου και λίγο πριν ακούμπησε το πομολο ο Δημήτρης της άρπαξε το χέρι.

-Τι κάνεις;
Της είπε σοβαρά.
-Δεν ξέρω, πάω να τον βρω. Να τον ρωτήσω αν είναι έτσι!

-Ελένη σύνελθε! Ο ίδιος σου ο πατέρας πήγε να σε σκοτώσει!
Μου φώναζε προσπαθώντας να με συνεφέρει...

Δεν τον πιστεύω..

Δεν θέλω να τον πιστέψω!

Είναι πατέρας μου που να πάρει!

Ένιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλειπουν και τα πόδια μου λύγισαν με αποτέλεσμα να πέσω κάτω.
-Ελένη!
Φώναξε και με γοργες κινήσεις με έπιασε και έσκασα λίγο πιο μαλακά στο πάτωμα.

-Άκουσε με.
Είπε και εγώ θυμωμένη με τον εαυτό μου τον κοίταξα και ξέσπασμα σε κλάμα.

-Ο πατέρας σου είναι ένας άρρωστος άνθρωπος. Έχει κάνει πολλές βρώμικες δουλειές και έτσι έχει καταστρέψει ζωές πολλών ανθρώπων. Το να πας και να τον ρωτήσεις κάτι τέτοιο δεν θα σε ωφελήσει πουθενά, ίσα ίσα που μπορεί να σκεφτεί καινούρια σχέδια για εσένα, τα οποία σίγουρα, πίστεψε με, δεν θα ήθελες ούτε να ακούσεις.

Έκανε μια παύση, αναστέναξε και πέρασε μια τούφα πίσω από το αυτί μου.

-Μεγαλωσες Ελένη. Πολύ μεγάλωσες. Είμαι σίγουρος πως δεν θυμάσαι τις μέρες που περνούσαμε μαζί ως παιδιά.

Εσμιξα τα φρύδια μου.

-Τι εννοείς;

-Οταν σε πήραμε στην έπαυλη για ένα διάστημα έμεινες εκεί μαζί μας μέχρι να συνέλθει λίγο η μητέρα σου. Κάθε βράδυ σου έλεγα ιστορίες που μου έλεγε ο πατέρας μου και εσύ κοιμόσουν γλυκά σαν να σου αφηγομουν παραμύθια. Πολλά βράδυ όμως έβλεπες εφιάλτες και φώναζες το όνομα του πατέρα σου. Φώναζες, σαν να σε χτυπούσε και έκλαιγες. Τότε ήταν που ερχόταν ο Γιώργος και έμενε μαζί σου το βράδυ. Σε έπαιρνε αγκαλιά, σου χαιδευε την πλάτη μέχρι να ηρεμήσεις και το πρωί έφευγε. Δεν του άρεσε να δείχνει τα συναισθήματά του ή την ευαισθησία που σου έτρεφε.

Ανεξέλεγκτα ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου.