BACK IN YOUR ARMS

Kabanata 14

Kabanata 14

Bills and Debt

"You don't need to worry, your Mom will be alright okay? Huwag ka nang mag-isip ng masama. Lalong-lalo na, huwag mong sisisihin ang sarili mo." Yael comforted me. Kanina pa siyang 'andito, kanina pa niya ako binabantayan rito sa ospital. He didn't left me for the whole night. Kahit na ako na mismo ang nagpapauwi sa kaniya, pero ayaw niya parin.

Namamawis na aking noo. Hindi mapakali ang kalooban ko, lalong-lalo na ay hindi ako mapanatag kapag alam kong hindi maayos si Mama. Damn! I hate this thoughts. "Yael, pwede ka nang umuwi. Hindi mo ako obligasyon, kaya hindi mo na ako kinakailangang samahan rito." Paghihingi ko ng pag-intindi sa kaniya. Nahihiya na ako kay Yael.

"No, I won't leave you here, okay? Damn, Rouxaire. Please lang, huwag mo akong itaboy. Dahil hindi ako aalis sa tabi mo kapag kailangan mo ako. I hope you'll understand that." Nilapitan niya ako saka mahinang hinawi ang aking ulo ko pahiga sa kaniyang dibdib. "Rest, it's a must." He remind me.

Ngumiti ako. I did what he told me, I layed my head comfortably in his chest. Prente kong inihiga ang aking ulo sa dibdib niya habang hinahaplos niya ang ulo ko gamit ang kaniyang palad. "Yael, salamat talaga. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, kung sakali mang wala ka dito." I said while my eyes were closed but the tears could still be seen. The sadness is still visible on my face.

Kahit na hindi ko nakikita ang reakyon ng kaniyang mukha, naramdaman ko na parang ngumiti siya. "Don't thanked me, Roux. Gagawin ko parin 'yon kahit ayaw mo." Ani Yael.

"Yael? Bakit ang bait mo sa'kin? Nahihiya na tuloy ako sa'yo..." Bulong ko sa kaniya habang sinisinghot ang mabango niyang damit. Sa sobrang bango, sinisiil ko na nga ang mukha ko sa katawan niya.

"Because I love you..." Direct to the point niyang sabi.

"Thank you..." Tugon ko.

"Ouch, I'm kinda offended. I said I love you then you replied me with a thank you. But you're welcome.'" He chuckled. Naririnig ko pa ang mabilis na pagpintig ng kaniyang puso, dahil nakahiga nga ako sa dibdib niyang ngayon.

"Ano ka ba, Yael. Sige na nga, I love you..." Pabiro ko.

"For real?" Lumaki ang kaniyang mga mata.

"But, as friend." Humalakhak kaagad ako ng tawa.

"Who's Rouxaire Deverauex here?" Isang doctor na lumapit sa'min.

Kaagad akong napatayo. "Doc, ako po 'yon. Kamusta po si Mama?" Nag-aalala kong katanungan habang nanginginig ang aking mga kamay. "Doc, pwede ko na bang makita si Mama?" Pakiusap ko.

"Yes, you may. But before that, I'll explain first to you, kung ano ba ang nangyari sa Mama mo. Don't worry, Mrs. Deverauex was already in a good condition..." paliwanag ng Doctor sa'kin.

"Ma? Salamat naman at gumising ka na... Nag-aalala ako sa'yo, Mama." Mangiyak-iyak ko nang usal kay Mama habang nakayakap ako ng sobrang higpit sa kaniya. Nang makita ko palang si Mama na nakaratay sa hospital bed, dinudurog na kaagad ang puso ko.

"Anak... Maayos-" pinutol ko na kaagad ang sasabihin ni Mama.

"Ma, hindi ka maayos okay? Tingnan mo nga 'yang sarili mo. Sinabihan na kita na tumigil ka na nga lang sa trabaho mo at ako na ang magta-trabaho sa'ting dalawa." Pagpupumilit ko kay Mama.

"Rouxaire, paulit-ulit na kitang tinatanong... Ano ba talaga ang trabaho mo? Saan ka kukuha ng pera?" Buwelta ni Mama.

Natigilan ako do'n. Hindi ko malaman ang isasagot ko dahil hindi ko alam ang irarason ko. Bahala na.