BACK IN YOUR ARMS

Kabanata 41

Kabanata 41
I Know It

Kasaluyan, 'andito kaming dalawa ni Damien sa itaas na parte ng syudad. Pinagmamasdan namin ang city lights sa ilalim. Honestly, ayaw ko talagang sumama sa kaniya dito, kaso nga lang mapagpumilit ang lalaking 'yon. Binuhat niya ako kanina na parang isang sako ng bigas kaya nandito ako!

Nandito rin naman si Sky, e. Sinama namin siya dito. Kaso nga lang nakatulog na siya do'n sa sasakyan ni Damien. Habang kaming dalawa naman ni Damien ay nakaupo dito sa mga damo pero may blanket. Hindi ako makaimik... Nagpupumigil ang dila ko e, nahihiya pa ako.

For me, this is too awkward. Ilang minuto na rin kaming tahimik. Napapalunok na rin ako sa tuwing sinusulyapan ako ni Damien mula sa gilid ng mga mata niya. Shocks, pasulyap-sulyap lang ba siya? Hindi ba siya magsasalita? What a waste of time, sana nga ay hindi nalang ako sumama sa kaniya dito.

"What? Hanggang titig ka lang ba?" Pambabasag ko ng katahimikan sa pagitan namin ni Damien.

Mabagal niya akong nilingon at napailing.

"I already know it, Roux." He said using his softest voice.

My forehead creased. "What do know, Dame? Iyong patungkol ba sa..." I intentionally cut of my sentence. Gusto ko na siya mismo ang magpatuloy ng mga sasabihin ko. I want to clear things out.

"Yael... He's the one who told me that. Alam kong nakakahiya 'to, but I begged him, na ibigay ka nalang sa'kin. I bend my knees infront of him just to be with you." Mapakla siyang natawa. Umiling-iling pa. Hanggang sa naramdaman ko nalang na nakahiga na pala ang ulo niya sa balikat ko habang nakayakap ang mga braso niya sa bewang ko. "I love you, so much. Kasabay doon, sinabi na niya sa'kin ang mga nalalaman niya." Pabulong niya pang dagdag.

Natawa ako. I just let him embraced me with his arms... Because I'm also longing for this. I missed everything about him. His hug, kiss, scent... And anything about Damien. Kahit anong limot ko, si Damien parin e. Siya talaga ang hinahanap ko, ewan ko kung bakit ganito. Basta ang alam ko... Masaya ako sa kaniya.

"Tanga, anong mahal? Uso pa ba ang mahal-mahal na 'yan?" Natatawa kong sarkasmo. Kasi naman, siya parin kasi ang lalaking gusto kong murahin. Mula noon, hanggang ngayon. Hindi ako magsasawang gawin 'yon.

With him, I learned to love myself few years ago. No'ng nawala siya, hindi ko na alam kung paano ko mamahalin ulit ang sarili ko. I'm just empty that time. But now, this emptiness filled again with happiness when he came back. I didn't know, na ganito pala ako karupok pagdating sa kaniya. Pero hindi ko rin alam, kung bakit ganiyan siya katanga pagdating sa'kin.

He chukled. "Yeah, I love you, Roux. I will never get tired of saying that to you. There's nothing new, it will always be you." Hinalikan niya ako sa noo matapos niyang sabihin 'yon.

Nawala kaagad ang ngiti ko nang may naaalala akong isang bagay na naging sanhi ng trauma ko. I was traumatized because of it. "Nga pala, Damien. Iyong tungkol sa pagkawala ng anak natin... I'm so sorry. Pasensya na. But I promised, I really did my best to be a good mother to our son. But my best didn't made our son alive... My best didn't made him survive. I'm sorry, nang dahil sa'kin ay nawala ang anak-" I stopped when I felt his lips touched mine, a simple kiss that made my mouth shut in silence and made my heart beat in sequence.

"It's okay, I understand Roux. You don't need to explain yourself. You're still a great mother, eventhough your best didn't made his heart, beat, for a long time... You'll still be the best mom for me, next to my mom, ofcourse. I'm sorry." Ngumiti siya. Mapakla din siyang natawa. "Hindi ako galit sa'yo. Nagtatampo lang."

Natawa ako saglit.

"Kaya nga sorry." Pabulong ko.

Kumawala na siya sa pagkakayakap sa'kin at saka umayos ng upo. "Here, you can lay your head here, kapag inaantok ka na," Damien pointed his lap. "It's not a problem for me, Roux." Dagdag pa niya.