Forbidden Desire

Chapter 47

Cole's POV

KANINA lang sinabi ko sa kanyang gusto ko siya. Alam kong mapapahiya na ako do'n, pero pinagpatuloy ko parin. Gusto ko parin makita nag reaction niya. Kung anong magiging reaction niya pag nalaman niyang gusto ko siya. Oo, gusto ko siya. Nalilito talaga ako. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. At noon sinabi niyang bisexual siya. Mas nagulat ako. Tipo niya pala mga lalaki. Nabuhayan ako nang loob do'n. Sabi ko sa sarili ko if aamin ako sa kanyang gusto ko siya, may pagasa ako pero no'n nakita ko kilos niya kanina. Nanghinayang ako. Iniba na kasi niya ang usapan. Pinapapatay niya din ang tv. Pumunta lang ako ng cr kanina pero pagdating ko. Nakita ko na iyon lalaking nakita ko no'n sa bar. Iyon nagligtas kay mervy sa bar.

"HOY!" nagulat ako nang sipain niya iyon lalaki. Kung hindi ito dumating baka naisang saksak na naman si mervy.

Mas nagulat ako dahil sinapak niya pa ito. Hindi siya tumigil hanggang sa hindi magsuka ng dugo 'yon lalaki. Hindi ko siya kilala, pero galit na galit ang mukha niya. Nakakuyom ang nga kamay niya. Hanggang sa dumating ang may ari ng bar na si Mr. Mendoza.

Nakita kong binuhat niya si mervy kaya sinundan ko ito. "Hey! Saan mo siya dadalhin?" Kinakabahan sabi ko.

"Where do you think i bring him?" Malamig nitong tanung.

"I-i dunno." Kinakabahan sagot ko.

"Stupid. Ofcourse, i sent him to hospital." Malamig niya parin sabi.

" O-okay."

Humarap ito sakin. " And don't tell him na ako ang nagdala sa kanya sa hospital. Are we clear?" Para naman akong tuta na sumunod sa kanya. Dahil um-oo ako.

Hanggang sa malakalayo ang kotse niya. Iniisip ko parin kung sino siya. Walang sinasabi na may kapatid na lalaki si mervy.

Ang dami parin gumugulo sa utak ko. No'n una sino iyon lalaking 'yon at bakit feeling ko sobrang nagaalala siya kay mervs. Then napagtanto kona ang lahat. Baka siya iyon dating kasintahan or asawa nito na iniwan siya. Nakita kong namulagat ng mata si mervy. Hinayaan ko. Gusto kong makita kung anong gagawin niya. Napansin kong nagsasalita iyon lalaki. Pero sa huling salita niya. Lumabas ito nang kwarto. Nakita ko naman si mervy na tinanggap ang IV sa pulsuhan niya.

Susundan niya.

Pero bago ito makalabas ng kwarto pinigilan ko siya at hinawakan ang pulsuhan niya. Alam kong masyadong mahigpit to. Pero hindi ko siya hahayaan habulin ang lalaking 'yon. Tapos nagsalita ako.

"Hahabulin mo siya?" Tanung mo rito. Matagal siyang sumagot pero alam ko naman ang sagot niya.

""O-oo."

"Iniwan ka niya diba? Bakit mo siya hahabulin?" Tanung ko rito. Nakikita kona din gumigilid ang luha niya sa mata niya.

So, tama ako. Siya iyon dating lalaking minahal niya. Hindi nga ako nagkamali.

"Pero g-gusto ko siyang makita." Tinignan ko lang siya sa mata. Bakita ba nasasaktan ako ng ganito.

Pero hindi mo akalaing masasabi ko ang mga katagang lalabasa sa bibig ko ngayon gabi. "Bakit ba hindi nalang ako , mervs? Hindi kita iiwan tulad ng ginawa niya. Hindi kita sasaktan..." Usal ko.

" I-im sorry, cole." Tatlong kataga lang din naman ang sinabi niya pero tinusok ng karayom ang puso ko.

Tinanggal niya ang pagkakahawak ko sa kamay niya. At tumakbo ito paalis. Nalilito parin ako. Naguguluhan parin ako. Hindi ko parin alam kung ano tong nararamdaman ko. Pero dinala ako ng mga paa ko palabas ng hospital. Then i saw mervy standing in the middle of road. Then iyon lalaki kanina. Naka black hood ito. Nakatalikod siya kay mervs.

"T-trevvi? Ikaw 'yan?" Trevvi pala ang pangalan niya.

" Bakit mopa ako sinundan? Bumalik kana sa loob. Hindi pa magaling ang sugat mo." Malamig parin ang pakikitungo niya.

" Ikaw ang nagdala sakin sa hospital, diba? T-tama ako diba trevs?" Tanung ni mervs.

"Oo."

"Pero ang sabi ni cole sakin, siya ang nagdala sakin sa hospital." Oo, naging selfish ako.

Dapat talaga sasabihin kong hindi ako nagdala sa kanya sa hospital. Pero dahil nakiusapan din ako. Sinunod ko siya.

"Sinabi ko sa kanyang huwag niyang sabihin."

"Nakita kapala niya pero hindi niya sinabi sakin." Naramdaman ko ang pagpatak ng butil ng ulan sa balat ko.

Humarap iyon lalaki. " Pumasok kana. Umuulan na. Baka mabasa ang sugat mo. At baka bumuka pa iyan." Hindi ko aakalaing, masasaksihan ko tong ganito.

" Bakit ba ganyan ka? Hanggang ngayon ba naman trevvi? Hanggang ngayon itataboy mo parin ako? Tulad noon? Alam kona lahat! Alam kong ginawa mo lang iyon dahil kay lolo. Pero wala na si lolo! Bakit ba---" lumakas ang ulan, pati ako nababasa na.

Nakita ko na inubas noon lalaki iyon hood niya at binigay ito kay mervy. "Magkakasakit ka, mervs. Pumasok kana." Kita ko parin sila ng mabuti kahit na umuulan.

" Trevvi, iniwan mo ako at pumunta ka nang london---"

"Kahit kailan hindi kita iniwan, mervs. Ikaw 'yon umalis, hindi ako."

" Huh?"

Ano daw?

" That just my alibie. Pinasabi ko lang kay jai na pumunta ako london. Pero ang totoo, nandito lang ako sa pilipinas. Ikaw iyon umalis, ako 'yon naghintay. Ako 'yon naiwan. Ako din 'yon nasaktan." Sobrang mahal ata nila ang isa't isa.

" N-no! Bakit moba ginagawa sakin to, trevvi! Bakit mo ako sinasaktan!" Lumalakas na ang boses ni mervs. Umiiyak na siya.

" Ako 'yon sobrang nasaktan dito mervs! No'n panahon nakipag dinner kayo ilalim. May tauhan ng lolo mo pumunta sa kwarto natin. Kung daw hindi ko lilisanin ang lugar na iyon at hindi kita iiwan. Papatayin niya ang kapatid ko!" Napahinto ako.

Sobrang worst pala ang nangyari sa kanila. .

"At oo! Nalaman kong pupunta ka nang america para magaral. Nasa airport ako no'n panahon paalis kana. Hindi mo alam na nando'n ako pero nando'n ako mervs! Habang nakikita kang pumapasok sa loob ng departure area. Pakonti konti dinudurog ako mervs."

Aalis na sana ako. Kasi ayoko na talagang marinig pa ang susunod na paguusapan nila. Hanggang sa magsalita si mervy. Ito ang pinaka ayokong marinig. Sobrang sakit. Umiyak ako. Hindi naman halata dahil umuulan naman.  Pero ang sakit talaga.

"M-mahal parin kita, trevvi..."