Zamanda Yolculuk Osmanlı

38. Bölüm

Dakikalarca Has bahçenin yollarında sessizce gezdikten sonra soğuk havaya yüz çevirmeyip bir çardağa oturduk. Şahın derin düşüncelerinden onu çekip çıkarmak için her konu açtığımda sanki onu dibe daha çok batırıyordum. Yavuz Çelebi ile karşılaştıkları o günden sonra sanki ruhu derin bir uçurumdan düşmüş gibiydi. Gözlerinde geçmişin hayal kırıklıkları ve öfkesi can bulmuş açık açık acı çektiğini ilan etmişti.

Beyaz kaftanımın eteklerini düzeltirken sanki hiç merak etmiyormuş gibi lafa girdim. "Yavuz Çelebi seni kızdıracak bir şey mi yaptı Şah? Oysa o çok nazik ve alçak gönüllüdür.." Yan gözle Şaha bakınca gözlerini sıkıca kapattığını gördüm. "Gereksiz bir konu konuşmaya hacet yok Hilal." mırıldanışı ile sesindeki arzuyu hissettim. Deli gibi konuşmak istiyordu ama bir şey buna engel oluyordu sanki..

"Neden? Sana göre gereksiz bir konu ise konuşmak zor olmamalı değil mi Şah? Ayrıca gayet net bir şekilde Yavuzun sende bıraktığı etkiyi görebiliyorum. Ahmed bile fark etti ama garibimin kafası o kadar dolu ki anlam vermeye gücü yetmedi. Hadi susma konuş. Hem bak ne demişler: Derdini söylemeyen derman bulamazmış." iğneleyici sesim sonunda onu kendine getirirken kızaran yanakları ile bana baktı ardında mahcubiyet ile bakışlarını kaçırdı. 

Onun bu masum haline gülmek istesem de ciddiyetimi korudum. "Çok eski ve uzun bir hikaye Hilal.." mırıldanışı ile gülümsedim "En sevdim." bana emin olmak için baktıktan sonra derin bir nefes aldı ve uzaklara denilebilecek bir şekilde baktı ve elini kolyesine götürdü. İlk günden beri boynunda duran ve diğerleri gibi değişmeyen tek kolye.. 

"Bundan iki yıl evvel İstanbul'a Dilrubah sultanın nişanı için geldiğimde aylarca düğüne kadar İstanbul'da kalacağım için şehrin her köşesini gezmek istedim. Can sıkıntısı mı dersin, merak mı yoksa şımarıklık mı bilmem ama ben her gece saray uykuya daldığında kuş gibi uçup kaçardım buradan. Babam ve amcalarım sağ olsun bir savaşçı gibi yetiştirildim. Diğer prensesler nakış işlerken ben kılıç tuttum. Onlar musiki dinlerken ben denizin, rüzgarın hatta doğanın sesini dinledim. Neyse.. " gözlerini gökten çekip gözlerime diktiğinde yüzünde buruk bir tebessüm belirdi.

" Yine o gecelerden birinde o sokak senin bu sokak benim gezerken bir evin damına oturmuş elinde kağıt kalem ile yıldızları seyreden bir adama rastladım. Gecenin bir köründe in cin top oynadığı yerlerde böyle bir adamı görmem ile yolumu değiştirmem gerektiğini anladım. Hoş bana birisi bir şey yapmaya kalkışsa onu kalktığı gibi oturmasını bilirim.. Ama saraya laf gitmemesi için sessiz kalmayı tercih ediyordum. Tam atım ile sokağın başına döneceğim o adamın sesi yankılandı kulaklarımda. Sanki koskoca İstanbul susmuş denizin, rüzgarın hatta insanların seslerini değil de onun sesini yankılamıştı.. "

"Ey gece, sen misin geçmişin acı dolu çığlıklarını yıldızlara sunan? Ey ay, sen misin geleceğin sinsi fısıltılarını kalplere fısıldayan?"

Duyduğum sözler ile tüylerim ürperirken Şahın gözleri hüzünle doldu. "Yavuz Çelebi miydi o? " cevabını tahmin etsem de emin olmak için sormuştum. Şah dudaklarını birbirine bastırıp başını olumlu anlamda salladı o an gözlerindeki inciler tek tek damlayınca elinin tersi ile yüzünü sildi.

"Arkamı döndüğümde aşağı bana doğru uzattığı bir mum ile karşılarım. Meraklı gözleri beni izlerken yüzünde keyifli bir gülüş belirtmişti.. Bana tam olarak şunu dediğini hatırlıyorum 'Ey yolcu, şu bi çare adama gecenin hatırına yoldaş olur musun?' Hilal ben o gün kim olduğumu unuttum! Bir preses olduğum aklımın ucundan bile geçmedi en o gece sadece yoldaş oldum."

"o geceden sonra beraber kim olduğumuzu unutarak vakit geçirdik. Ben ona denizleri o bana kuşları anlattı.. Ben ona kimseye göstermediğim ruhumu gösterirken adımı kim olduğumu sakladım. En acısı ne biliyor musun? O da aynısını yapmış. Yalanların sıkı diye adlandırdığı düğümleri eninde sonunda çözüldü. İkimiz de gerçekleri büyük hayal kırıklıkları ile öğrendik."