CADI

37 - Utanç Duvarlarımı Yıkıyorum

CUMARTESİ DEDİM AMA KIYAMADIM BEN SİZE :( HEM BEKLETMENİN ANLAMI YOK.

Minicik Not: Eksi kapağımızı özledim ben. :( Sanırım değiştireceğim, ne yapalım sizce?

Minicik Not 2: Oyuncularımdan sadece Holland Roden yüzde yüz hayalime uyuyor. Diğerlerinin yüzdeleri en altta. Kaldırmayı düşünmüyorum ama lütfen siz kendi hayalinizi birinci sırada tutun. :)

SEVECEĞİNİZİ BİLDİĞİM BİR BÖLÜM! ALTTA UFACIK BİR DÖRTLÜK VAR :) İYİ OKUMALAR! 

O; Asena.

Yeni yetme bir melez, cadı olmaya istekli.

Eli ayarsız bir çömez, öğrenmeye hevesli.

Ay'ın en küçük kızı, dişi kurdun ta kendisi.

Ve Doğa'nın bir numaralı öğrencisi. (Not: Siz de bana bu tarz şeyler atabilirsiniz ^^)

—-

Düğünün sonunu beklemeden oradan ayrılmamız gerçekten de harika olmuştu. Bu sıkıcı ortama daha fazla katlanamayacaktım.

Saat gece yarısına varmadan evdeydik. Ertesi gün okulun olmayacak oluşu içimde büyüyen paniği bir kenara iterken pijamalarımı giyip yatağıma kıvrıldım. Tüm düşüncelerimden uzaklaşıp huzurlu bir uyku çekmek istiyordum ama zihnim bana ihanet ederek derinlere inip bütün kırıntıları ortaya çıkardı. Ve bunlardan yalnızca birisi boğazıma takılacak kadar büyük bir lokmaydı.

Aslı.

Hala o ayna meselesine inanamıyordum. Aslı resmen aynada görünmemişti. Bu daha ne şekilde açıklanabilirdi ki? Ayrılmadan önce Toprak'a da bundan bahsetme fırsatım olmuştu, daha doğrusu Deniz ikimiz adına da ufak bir konuşma yapmıştı onunla. Salonun diğer ucunda oturmalarına rağmen diyalogu net bir şekilde duyabilmiştim. Sanırım bu yeteneğe sahip olduğum için minnettar olmalıydım. Toprak önce şaşırsa da bununla ilgileneceği söylemişti. Aslı'yı daha çok korkutmamak adına bu tür konuşmaları genelde ondan uzakta yapmaları gerekecekti.

Bir de bilge meselesi vardı tabiki. Daha önce annem hiç bu tür bir bilgeden bahsetmemişti. Belki de gerçekten bir şehir efsanesiydi ve yetişkin cadılar bunun bir yalandan ibaret olduğunu biliyorlardı. Deniz gibi genç üyeler ise hala diş perisi veya Noel Baba'ya inanır gibi bunlara kanıyordu. Gerçekse bile onu nasıl bulacağımıza dair hiçbir fikrimiz yoktu. Bulsak da yardım edebileceğini garantileyemezdik. Durumu kısaca özetlemek gerekirse bir başımıza kalmıştık.

Aslı'nın ne olduğu konusunda sadece tahmin yürütecek kadar deneyime sahiptim. Büyüden etkilenmediğini cebimize attığımız gibi bir cadıyı kolaylıkla yaralayacak -hatta belki de öldürecek- güce de sahip olduğunu öğrenmiştik. Çelimsiz ve aciz görüntüsünün ardında kocaman bir panter saklıyor gibiydi. Çoğu zaman çok uysal ve şirin olabilirken bazı durumların getirdiği zorunluluklar yüzünden vahşi ve acımasız olabiliyordu. Böyle bir kişiliğe sahip oluşu beni korkuturken bir yandan da ona olan saygımı arttırıyordu.

Peki ya benim için ya da etrafımızdaki tüm cadılar için tehlike oluşturuyorsa? Yani... Ya o bize zarar verecek kişiyse? Belki de bu yeteneği sonumuzu getirecekti. Sonuçta Karmen'e bıçak saplamış ve onu etkisiz hale getirmişti. Uzun süredir sesi soluğu çıkmadığına göre de bayağı etkili olmuştu. Olur da bir gün bize de aynısını yapmaya kalkarsa ne olacaktı? Onu engellemek için insani yönümüzü kullanmamız gerekirdi ve bir cadının bir insana oranla bu yönü daha az gelişmiş olurdu. Ona karşı çıkamazdık, net. Ya bu zarar verme işine en yakınından başlarsa? Toprak. Önce onu öldürürse? Hayır! Böyle bir şey mümkün olamaz! Aslı'yı Toprak'tan uzaklaştırmam gerekiyordu, hem de bir an önce. Bunu nasıl yapacaktım?