CADI

48 - Karanlığımla Bir Başıma Kalıyorum

Gece karanlığı, gir bir sis, tüyler ürpertici bir soğuk, kurumuş ağaç dalları ve ıslak zemin.

Neredeydim?

Kafamı kaldırıp korku filmlerinden çıkma yerde etrafı taradım. Ruh daraltıcı bir kasvet ve ölüm sessizliğinin içinde tek başımaydım. Öyle ki kalbim delicesine çırpınıyor ve beynimse fark ettiği ayrıntılara birer anlam yüklemeye çalışıyordu.

Adımlarımı ürkekçe atıp karanlıkta bir yere ulaşmayı hedefledim. En azından tanıdık herhangi bir şeye rastlasaydım yolumu bulabilirdim veya kafamdaki 5N1K sorularına yanıtlar bulabilirdim. Ama tamamıyla yabancı bir yerdi burası. Daha önce hiç bulunmadığım, soğuk bir cehennemi andıran boşluk.

''Kimse var mı?'' diye bağırdığımda sesim yankılandı ve birkaç kuş kanat çırparak kuru ağaç dallarını terk etti. Bir adım daha atarak yerdeki yaprak-dal karışımlarını ezdim. Ayaklarım çıplaktı. Ayaklarımdan daha yukarılara ilk defa bakmayı akıl ettim. Bacaklarımda çıplaktı. Daha da yukarılara çıktığımdaysa artık devam edemeyeceğimi anladım. Üzerimde hiçbir şey yoktu. Elimi merakla ve endişeyle saçlarıma götürdüm. Ellerimin arasına yaprak parçaları veya toprak geliyordu. Bana ne olmuştu böyle?

Kimsenin olmadığını bilsem de ellerimi önümde bağlayıp vücudumun bir kısmını saklama isteği duydum. Çıplakken kendimi tamamen savunmasız ve tehlikelere açık hissediyordum. Herhangi bir paçavraya da razıydım ama hiçbir şey yoktu ki...

Sisin çökmüş olduğu patikada ilerlemeye devam ettim. Her an ağaçların arasından biri çıkıp beni korkutacak ya da bana zarar verecek diye düşünerek korkumu körüklüyordum.

Ne yürümenin ne de düşünmenin hiçbir faydası yoktu. . Hiçliğin ortasındaki bir hiçtim sadece. Ve bunu değiştirmek adına yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Korkumu hiçe sayıp araştırmaya devam ettim. Bu kabus bitmeyecek gibiydi.

Başka mekana gideceğimiz için böyle oldu. Endişelenmeyin. Bunu bölümden saymayalım, hafta içi bir sonrakini atacağım :)