CADI

54 - Son

İYİ OKUMALAR BİRİCİKLERİM :)

Sabah Deniz'in kolları arasında uyandım güne. Kanepede sıkışıp bir alanda uyuya kaldığımı hatırlıyordum en son. O beni odasına taşımış olmalıydı. Çünkü onun yatağında sarılmış yatıyorduk.

Birkaç ay öncesine gitsek ve bana gelecekte bunun gibi bir an yaşayacağım söylense yerlere yatarak gülerdim. Erkeklerden, özellikle cadı olanlarından kendimi sakındığım bir dönemdi. Aslında hep öyle olmuştu. Deniz hayatımda birçok şeyi değiştirmişti. O bir milattı, onunla tanıştığım gün bir başlangıçtı. Aynı tarih şeridinde olduğu gibi ondan önce ilkeldim. İnsanlara karşı, doğaya karşı... Somurtkandım, kolay kolay ikna olmazdım. Biraz da cazgırdım. Lafımı esirgemezdim. O hayatıma girdiğinde bütün inançlarımı bir anda değiştirmişti. Zamanla 'erkek cadı' korkulu rüyam olmaktan çıkmıştı. Daha sıcak, daha sevecen bir insana dönüşmüştüm. Hayat renklenmişti. Bu belki ruh enerjimizden belki de sevgimizden kaynaklanıyordu, ama ben onunlayken yaşadığımı hissediyordum. Eskiden de yaşıyordum ama bunu sadece biliyordum.

Her şey o kadar doğal gelişiyordu ki müdahale etme gereği bile duymuyordum. Yaşadığımız sorunlar dışında kader çizgimizde hiçbir pürüz yoktu. O var olan pürüzleri de birlikte törpülüyorduk. El ele tutuşarak sorunlarımızla yüzleşiyorduk. Tek bir beden ve tek bir akıl gibi hareket ediyorduk. Belki çok gençtik, çok saftık; ama ben ilk defa birisinin benim için yaratıldığını düşünüyordum. Birlikte olmak zorundaydık sanki. O olmadan hayati organlarımdan birisi eksikmiş gibi hissedeceğimi düşünürdüm. Çünkü varlığı bütün bedenime işlemişti. Yabancı değildi hiçbir şekilde. Sanki hep vardı kalbimin bir köşesinde. Çıkarıp atmak mümkün değildi.

Bütün bedenimle ona döndüm. Bana sarılmayı sevdiğini düşünüyordum. Öpmek ya da okşamaktan çok sarılmak. Aramızdaki o görünmez bağın somut temsilcisiydi kolları. Sanki güçlendiriyordu birlikteliğimizi. Ben de seviyordum bana sarılmasını, her şeyden çok. Hiç bırakmayacak gibi sarılırdı çünkü hep. Hiç gitmeyecek, hiç kaybolmayacak gibi. Hiç sevmekten vazgeçmeyecek gibi.

Bir elim aramızda sıkıştığı için uyuşmuştu. Onu kaldırıp hafifçe salladım. Kan damarlarıma pompalanırken karıncalanarak eski haline döndü. Elimi yastığa bırakıp diğer elimle onun yanağını kavradım. Son zamanlarda zayıflamış gibiydi. Elmacık kemikleri daha çok göze batıyordu. Yanakları hafifçe çökmüştü. Dudakları hep aynıydı ama; ince ve uzun. Gözlerinin altında belli belirsiz koyuluklar oluşmuştu. Günlerdir bozuk uyku düzeninden dolayıydı bunlar. Ben uyurken oluşmuştu hepsi. Sahi, ben günlerce uyumuştum. O kadar zaman geçmesine rağmen sanki Deniz'le vedalaştığım o gecenin bir vaktinde uyanmıştım. Yani hiç farkında değildim. Ama birkaç şey hatırlıyordum. Mesela sürekli olarak korkutucu bir mekanda oluyordum. Bunların hepsi bir kabustu ama her kabusum birbirine benziyordu. Sanki içten içe beni dirençsiz kılmak için özel olarak ürkütücü oluyorlardı. Sayısız defa o kuru ormanda uyanıyordum. Sürekli çıplak ve savunmasızdım. Bu kesinlikle ama kesinlikle psikolojimi alt üst etmek için gerçekleşiyordu. Bilinçaltıma pes etme mesajları vermek için. Tüm bunların da tek bir sorumlusu vardı. O da artık yoktu. Bütün bunları sadece birkaç yıl daha yaşayabilmek için yapıyordu. Bize o ürkütücü hikayesini anlatmıştı. Genç cadıların canını alarak kendisine eklemenin bir yolunu bulmuştu. Bilgeyi kaçırmış ve ondan zorla yardım almıştı. Zavallı bilge de onun dediklerini yapmıştı. Biz onu kurtarana kadar. Bunun için kendimle gurur duyuyordum. Ve tabiki Deniz'le de. O işin de birlikte üstesinden gelmiştik.

Deniz hafifçe kıpırdayarak mırıldandı. Uyurken bir panda yavrusuna benzetiyordum onu. Daha çok yuvarlak hatlara sahipti, çenesi dışında. Gözlerinin kenarı hafifçe yukarı kıvrılıyordu. Gülümsüyordu da. Yanak derilerini uzatıp koparası geliyordu insanın. Ya da sadece benim.