Trouble Update〆BTS

~51~

#Yedinci Ev-Anlat Ona

~Anka~

Evin kapısını açıp yavaşça içeriye adımladım. Girişte durarak etrafa bakınırken Akın da peşimden girip çantamı kenara koydu ve kapıyı kapattı. Arkamda durmuş ilerlememi beklerken derin bir nefes aldım.

Dün babamla görüştükten sonra geri psikoloğun yanına gitmiştim. Artık çıkmak istediğimi söyleyince anında onaylayıp bu kararımdan dolayı sevindiğini bildirmişti.

'Anka..benim artık yapabileceğim bir şey kalmadı. Sana her türlü destek olurum ama insan ilişkilerinde bizzat sen kendin devreye girip halletmelisin.'

Sözleri beynimde tekrar edip gülümsememe sebep olmuştu. Orda çok destek almıştım ama Nazlı Hanım'ın da dediği gibi orada kalarak sorunlarımı çözemezdim. Çünkü bu sorunlar orda çözülebilecek sorunlar değildi. Arada ziyaret etmemi istemişti bir de... Gülümsemem genişlerken nasıl ziyaret etmem diye düşündüm. Her fırsatta ziyaret edecektim.

"Anka, daha ne kadar dikileceğiz burda? Tamam saygı göstermek istedim de yani bir yere kadar, ağaç oldum burda."

Akın'ın hayıflanmasıyla gözlerimi devirerek arkamı döndüm. "Kal orda Akın, kök sal Akın! Arada sularım belki."

Geri önüme dönüp salona ilerlerken Akın arkamdan sinirle homurdanıyordu. "Belki sularmış. Hayırsız."

Gülüp koltuklardan birine oturup etrafa bakındım. "Derya falan yok mu? İkizler?"

Akın da kendini koltuğa atarken kafasını iki yana salladı. "Baban akşama doğru gelecek ya, onun için eve bir şeyler almaya gittiler diye biliyorum. Ondan önce de birkaç işleri varmış."

Başımla onaylayıp saate baktım. 10'a geliyordu. Karnım guruldayınca elim anında karnıma gitmişti. "Bizim yavru kuşumuz acıkmış."

Gözlerimi devirirken Akın ayaklandı. "Ben de zaten fırına uğrayacaktım. Sen yerleş, biraz dinlen. Sonra kahvaltı yapalım." Başımla onaylayıp "Olur." dedim. Akın kapıya doğru ilerlerken ben de peşinden takip ediyordum. "İstediğin bir şey var mı?"

Duvara yaslanarak kollarımı göğsümde birleştirdim. "Yok, istediğin şeylerden al sen." Ayakkabılarını giyip doğruldu ve kapıyı açtı. "Tamam, görüşürüz güzelim."

"Görüşürüz."

Akın asansöre binmeyip merdivenlere yönelirken gülümsedim ve kapıyı kapattım. Kenarda duran çantamı alarak bir kez daha evin içine gözlerimi gezdirdim. Hiçbir şey değişmemişti. Her şey aynı gibiydi...ama sadece gibi. Çünkü her geçen gün değişiyorduk. Bizimle birlikte her şey değişiyordu.

Oflarken yavaş adımlarla odama ilerledim. Kalbim hızla atarken odamı inceliyordum. Tertemiz ve düzenli bir şekilde duruyordu. Yatağa ilerleyip çantayı bir kenara koyduktan sonra komodinin üstündeki fotoğrafı elime aldım. Annemin gülümseyen yüzü beni de gülümsetirken hafifçe okşadım. "Babamla barıştım anne. Gerçi..hiç küsmemiştik ama olsun..şimdi aramız daha iyi."

Derin bir nefes alıp verirken gözlerimi kapattım. Belki zor olacak ona yaklaşmam, geçmişte yaşadıklarımızdan dolayı fakat yine de bu duyguyu yenecektim. Ne olursa olsun..ilk başta zor olacaktı ama bunlar da geçecek. Geçmeyecek gibi durur ama geçecek. Babamla eskisinden daha iyi olacağım...