Trouble Update〆BTS

~52~

#Duncan Laurence-Arcade

~Anka~

Bir karar veriyordum. Hayatımı ona göre kuracağım, ona göre hareket edeceğim bir karar. Ama sanki hayat benimle dalga geçermiş gibi neyden vazgeçmeye başlasam veya çalışsam onu karşıma çıkarıyordu.

Yine o anlardan birini yaşıyordum. Tam 'Tamam, o bana iyi gelmiyor. Artık yoluma devam etmeliyim, onu arkamda bırakmalıyım.' diyorum. Bir anda karşımda beliriyor ve ben ne yapacağımı bilemeden öylece kalakalıyorum.

Tam toparlandım diyorum, hayat benle oyun oynarmış gibi tekrardan yıkılmama sebep oluyor. Neden? Neden bir şeyden vazgeçmeye çalışsak o önümüzde beliriyordu? Daha fazla acı çekelim diye mi? Ne yapacağımızı bilemeden öylece kalalım diye mi? Zaman akıp giderken biz geride kalalım diye mi?

Ben ilerlemeye çalıştıkça hayat önüme engeller koymaya devam ediyordu. Daha ne kadar devam edebilirim? Ne kadar bu engelleri aşacak gücü kendimde bulabilirim?

Vazgeçiyorum, karşıma çıkıyor. Şimdi de ona alışınca benden gidecek mi? Ben bu döngüden çıkamayacak mıyım?

Onu severek zaten kaybetmiştim. Bir oyundaydık sanki, sonunda kaybedeceğimiz bir oyun... Bunu gördüm ama yine de sevmekten kendimi alamamıştım. Taehyung, seni sevmek kaybedilen bir oyundu...

Şimdi bu oyundan çıkmak istedim, daha fazla sürdüremezdim çünkü. Fakat yine ilk zamanki gibi aniden karşıma çıktı. Tamamen savunmasız kaldım onun yanında.

Ondan kaçmaya çalışıyordum ama yine de onun etrafında dönerken buluyordum kendimi...

Ondan yardım almayacağım diyorum, hayatımdan çıkardım diyorum ama şu anda bana destek olan yine oydu.

Nefesimi tutmuş öylece kalakalırken Taehyung dikkatlice beni tutmaya devam ediyordu. "Ben yanındayım..." Fısıltısı tekrardan kulaklarımla buluşunca gözlerimin dolduğunu hissettim. Yavaşça doğrulmaya çalışırken Taehyung da bana yardımcı oldu. Dikkatlice beni yanımızdaki koltuğa otutturmasının ardından ben yeri izlemeye devam ettim. Odadan çıt çıkmıyordu. Bu daha da gerilmeme sebep olurken çok geçmeden tanımadığım adamlar odadan bir bir çıkmaya başladı. Akın da Jungkook'la çıktıktan sonra odanın kapısını usulca kapattılar.

Ben şimdi Taehyung'la yalnız mı kalmıştım?

Onunla yalnız kalmak istemiyorum....

"Anka.."

Taehyung tam omzuma dokunacağı zaman kendimi geri çekip yeri izlemeye devam ettim. Eli havada öylece kalırken yavaşça geri indirdi. Kötü hissediyordum. Kendimi berbat hissediyorum. İçimde bir özlem vardı...ama o özlemi öylece gideremiyordum.

Sertçe yutkunurken Taehyung sessizce önüme geçti ve yere oturdu. Gözlerim onun gözlerine takılınca nefesimin hızlandığını hissettim. Sanki bir balığın oltaya takılması gibiydi o anda hissettiklerim... Ne yaparsam yapayım kurtulamıyordum.

Gözleri saçlarımı, gözlerimi, yüzümü incelerken ben de onu izliyordum. Sanki beni hafızasına kaydetmek istercesine, ezbelerlemek istercesine bakıyordu. En sonunda derin bakan gözleri yine benim dolu gözlerimle buluşunca onun da gözlerinin kızarmış olduğunu fark ettim. Ağlayacak gibiydi sanki...