Trouble Update〆BTS

~5~

#Katy Perry-Rise

Sıralamalarda yavaş yavaş yükseliyoruuz, hepinize ayrı ayrı teşekkür ediyorum^^

Bolca oy ve yorumlarınızı bekliyoruum, dağıtalım ortalığı snixnekxn

Anka: Hmm...

Anka: Karamsar olan sen misin yoksa tanıdığın biri mi?

Anka: Ve de...nedeni ne?

Bilinmeyen Numara: Aslında...kendim için sordum... Çok karamsar değilim tabi ama bazen beni çok sıkıyormuş gibi hissediyorum, düşündükçe daraldığımı hissediyorum. Özellikle elimden bir şey gelmemesi beni mahvediyor.

Bilinmeyen Numara: Biri var... Ona yardım etmek istiyorum ama yapamıyorum. Elim kolum bağlı gibi hiçbir şey yapamıyorum. Ve böyle olunca...sanki her şey son bulacak gibi. Berbat bir son...

Anka: Evet... Bunun nasıl bir his olduğunu çok iyi biliyorum. Ben, birkaç yıl önce... Ah neyse

Bilinmeyen Numara: N'oldu? Anlatabilirsin, sonuçta seni tanımıyorum.

Bilinmeyen Numara: Hey, gittin mi?

Bilinmeyen Numara: N'oldu, iyi misin?

Bilinmeyen Numara: ???

*Görüldü*

Bilinmeyen Numara: Sanırım kötü bir anını hatırlattım, özür dilerim...

Anka: Niye bu kadar çok özür diliyorsun?

Bilinmeyen Numara: Öyle hissettiğim için...

Anka: Ben..ben annemi kaybettim, birkaç yıl önce.

Anka: Kanserdi. Her gün okul çıkışı yanına gidiyordum, her gün nasıl zayıfladığını ve güçsüzleştiğini görüyordum.

Anka: Senin de dediğin gibi, elimden bir şey gelmemesi...mahvediyordu.

Anka: Ama beni en çok etkileyen neydi biliyor musun? Beni ne zaman görse canı yansa da gülüyordu ve karşımda sanki dünyanın en güçlü kadınıymış gibi davranıyordu...

Anka: Benim için böyleydi. Belki ben de ona güç veriyordum. Evet, elimden bir şey gelmiyordu ama o ölüm döşeğinde olsa bile beni görünce iyi oluyordu, en azından bana öyle söylemişti. Ben de hissediyordum açıkçası. O an anladım, elimden tıbbi olarak bir şey gelmiyordu ama manevi olarak ona çok destek oluyordum.

Anka: Tabi ona destek olabilmem için benim de güçlü durmam gerekti. Zor oldu, hâlâ bazen zorlanıyorum ama pes etmemem lazımdı. Annem için...

Anka: Annem gittiğinde... Yerle bir olmuştum. Biliyordun aslında öleceğini ama yine de insan hazırlayamıyor bu tür şeylere kendini.

Bilinmeyen Numara: Evet...

Anka: Aylarca insanlarla ilişkimi kestiğimi hatırlıyorum. Sırf bu yüzden de sınıfta kalmıştım.

Anka: Annemin peşinden gitmek istedim biliyor musun?

Anka: Az daha oluyordu da. Fakat son anda, vazgeçmek istedim. Yaşamak istedim. Çünkü annem böyle mutlu olmayacaktı. Belki çocukça gelebilir ama ben böyle düşünüyordum. Annem beni izliyordu ve onu mutsuz görmek en son isteyeceğim şeydi.

Bilinmeyen Numara: Bence saçma bir düşünce değil. Sonunda güçlü olup ayakta kaldın mı? Oldu ve annenin isteyeceği şekilde yaşamak için çabalıyorsun. Bence bu çok güzel bir düşünce.