ESARET

40. Yenilgi

ECMEL EREL

"İstop."

"Hadi ama çok hızlı saydın, kacamadim bile. Sayılmaz bu."

Yine kacamamistim. En yakın bendimbeni vuracakti.

"Abartma Ecmel micitma da rengi söyleyeyim. Kırmızı."

Hızla kırmızı rengi bulmaya çalışırken sırtıma yediğim top ile bağırmaya başladım. Bu sayede de herkes yanıma gelmisti.

"Her zmn küçüğüm diye beni vuruyirsunuz ben ebe oluyorum. Oynamıyorum ya."

"Hayır Ecmel sen yakinimdasin diye vurdum. Neden yenilince bu kadar ağlıyor bağırıyorsun."

Yerden kalkıp cereni itip yere düşürdüm.

"Ben hiç bir şeyde yenilmem ben güçlüyüm, ben basariliyim. Bir daha beni vurmayacaksin."

Sozlerimle beraber Cerenin elindeki en sevdiği topu hızla alıp yola attım. Top anında arabaların altına girip batlarken onlara döndüm. Ceren hıçkıra hıçkıra ağlıyor ben ise ona bakıp guluyordum.

"Gördün mu? Eğer benim istediklerini yapmaz yenilmez beni yenmeye çalışırsan elindeki her şeyi alırım. Buda sana ders ol...."

"Ecmel... Ecmel canım hadi uyan."

Gözlerimi yavaşça açtım. Oyunda değildik gerçek hayattaydik. Yanımda her zmn ki gibi yengem vardı.

"Hadi canım kalk artık saat öğlen beş oldu aksam olacak nerdeyse."

Sadece kafamı saklarken yengem onaylayıp odadan dışarı çıktı. Odada boş boş etrafa baktim ve küçükken yaşadığım olayın şimdi ruyama girmesini düşündüm. Eskiden beri yenilemeyi sevmez hazmedemezdim. Yenildigim ztn ya gider kuserdim yada yenen kisinin elindekini alır yirtar paramparça ederdim. Elimi kafama atıp kasidim saçlarım sakallarım uzamış kasindiriyordu.

Aşkım kes sakalını lütfen, bana batıyor...

Ecmel ...

İnşirah konuşurken sağ tarafa döndüm. Kapının yanında ki pufa oturmus oğlumuz emziriyordu. Gülümsedim.

"Hoşgeldin güzelim."

Sadece gulumserken hemen ayağa kalktım ve yanına gittim ama kapının aniden açılması ile yok oldu. Oysa beyazlar icinde ne kdr güzeldi. O günden sonra hayalimde hep beyaz giyiyordu zor geliyordu gitmesini istemiyordum. Kızgınlıkla bağırmaya başladım.

"NEDEN KAPİYİ YAVAS ACMADİN HA NEDEN, İNSİRAH SİMDİ KİM BİLİR NE ZMN GELECEK? LANET OLSUN SANA."

Etrafımda dağıtacak zerre kadar bir şey olmamasına rağmen yatağı devirmeye çalışıp çarşafları yirtarken geri çekildiğini delirdigimi hissediyordum ztn.

"Ecmel, İnşirah yok iki sene oldu artık kafandaki sesleri sustur.İNSİRAH YOK. ANLA ARTİK."

Güçlü bir çığlık atarken bu sefer bağırma sırası bendeydi. Cici kizimin başına o beyaz oda da ne geldiyse o kara gunden sonra da benim başıma aynilari gelmeye başladı.

Bitmiyor, gelmiyordu. Gelmeyeceğini biliyordum ama gelmesini istiyordum.

İnşirah uyanana kdr her gün ama her gün yanında bekledim. Her gün saçlarını sevdim her gün ellerini sildim tam iki ay komadayken her gün bunları yaptım. Tabikide kendi yaptığım izlere de krem sürmeyi unutmadım.