ESARET

43.FİNAL

İnşirah Ağca

2 sene sonra...

Hayat. Uzun bir çizgi mi yoksa engebeli bir yol mu? Gerçek hayat bu taraf mi yoksa varlığı belli olmayan diğer taraf mi? Bilmiyorum.

Ölüm yaşam evlilik  ve hastalık hepimize vardı genç yaşlı çocuk ayırt etmezdi. Vadesi dolan herhangi bir manaya bakarak giderdi...

Babam her zmn düğün ölüm girmeyen olmayan ev olmaz derdi de inanmazdım gerçekten öyleydi.

Ölüm bizim eve Ecmel sayesinde girmişti, belkide babam bizim hayatımıza Ecmeli almıştı. Ama şuanda bu durumdaydık. Bana kol kanat geren bir babam yoktu güçlü durmak zorunda kalan ben vardım. Sığınacak annem yoktu sadece oğlum vardı.

Ankara'ya geleli iki sene olmuştu. Ecmel için onun sağlığı için Cahit bey sayesinde zorla getirilmiştim. Hatta tehdit edilmiştim  ama yinede gelmiştim. Ecmelle yan yana yine iki sene geçip gitmişti. Tedavileri belki benden belki oglumuzdan bilinmez son evrede durmuştu. Sık sık hastaneye gitmeye yine başlamıştı. Ve kanser tedavisi bitmişti. Artık doktorlarinda bizimde  elimizden bir şey gelmiyordu. Kos koca iki sene geçmişti Ankara'da burda kalmaya devam ediyorduk. Umut büyümüş okula gitmeye başlamıştı o zmn dört şimdi ise altı yaşında ana sınıfına gidiyordu. Bende tekrar üniversiteye başlayıp avukat olma çalışmalarına başlamıştım. Burda iki sene Ecmelin gözü önünde aynı evde yan yana el ele kol kola hiç bir şey yapmadan durmak çok zordu. Bu yüzden üniversiteye başlamıştım ztn babam da bunun için çabalamamış mıydı? Bunun boşuna gitmesini istemiyordum. Bu yüzden en iyisi okumaktı. Umut burda babasıyla çok mutluydu. Okula gidiş ve gelişinde Ecmel bırakıyor alıyordu.  Bu durum Ecmeli olumsuz yönde çok etkiliyor çok yoruyordu. Doktor her duruma hazır olun demişti ama kimse sanki hiç bir şey yok gibi hayatına devam ediyordu. Tamam durmuştu hastalık ama son evdedeydi korkuyorduk. Belkide hiç kimse Ecmelin öleceğini kabul etmek istemiyordu ama o gün illaki gelecekti. Biz ise aynı evde bazen düşman, bazen sevgili bazense hiç birbirimizi tanımayan iki insandık.

Ecmele aynı evde olmak ve beni görmesi yetiyordu. Onun her daim bakışını gece saçlarımı yüzümü sevmesini hatta ağlayıp sarilmasini hissediyor biliyordum. Yapacak bir şey yoktu.
Ecmele bir kere guvenmis kendimi teslim etmiştim bir daha olmayacaktı.

"Anne sende amcam gibi iş mi yapıyorsun benim gibi ders mi çalışıyorsun?"

Merdivenlerden inerken söylenen oğlumla tebessüm ettim. Elinde ödevi ile yanıma oturdu. Cahit bey de salonda otururken umutla tebbüsüm etmişti. Hala aynı evde hep birlikte yaşıyorduk. Aramız artık daha iyiydi iki sene olmuştu ve artık daha saygılıydık.En azından beni tehdit etmiyordu. Umutla da kendi kızıyla da arası iyiydi.

"Ders çalışıyorum oğlum sen neden babanın yanindan indin? Boyamaniz bitti mi?"

"Babam uyanmadı anne bende üzerini örtüp aşağı indim."

Cahit bey bana döndü  ve göz göze geldik. Cahit bey hemen kalkarken Umuta baktım. Yine babasız kalacak olması beni üzüyordu çünkü bende Ecmelsiz kalacaktim.

"Sen otur oğlum ben babana bakıp geliyorum."

Sesimi kontrol ederek Cahit beyin yanına adimladim ve kapıyı açtım. Ecmelin başında serum takıyordu. Doğrusu takmaya çalışıyordu iyice zayıflamıştı ve her serum takmada incelen damarları patlıyordu kolları mosmor olmuştu. Derin bir nefes aldım.

"Bir şey yok sadece uyuyor dmk ki sabah yorgun düştü Umutun sesine uyanamadı."

Kafamlı sallarken yanına geldim ve Ecmelin yanına oturdum.