ESARET

41. Muhtaç

İnşirah Ağca

"Senin bu karışık işlerin beni korkutuyor Ecmel."

"Korkma. Ne sana ne de ilerde doğacak çocuklarımıza bir şey olmasına izin vermem."

Ecmelle birlikte yatakta uzanmış dinlerken bir yandan da sohbet ediyorduk. Daha doğrusu ona korkularımı söylüyordum. Bu karmaşık işlerini sevmiyordum.

"Ben kendim için veya doğacak çocuklarımız için değil senin için korkuyorum. Senin bizi koruman çok güzel ama sana bir şey olursa ben sensiz kalır...."

Beni susturup güçlü kollarını bana sardı.

"Şiii korkmana gerek yok senden önce seni bırakıp asla bir yere gitmeyecegim. Her zmn yanında olacağım. Sen benim bu hayatta ki tek değer verdiğim insansın."

"Seni seviyorum Ecmel. Bak sakın benden önce ölme."

"Bende seni seviyorum yavrum.Ama azrail ile anlaşmamı gözden geçirmek gerekecek desene."

Ecmel ile hatıralarımız bir bir kafamda canlanırken bir gün bu konuşmanın gerçek olacağını hiç düşünmemiştim.

Yavaş ve sakin adımlarla yataktan kalkıp beşiğinde yatan Umuta baktım. Tebessüm edip üzerini örttüm. Hiç bir zmn ona babasını göstermek istememistim. Bir gün Ecmelin gelip görmek isteyeceğini elbette ki biliyordum ama bu şekilde olacağı aklımın ucundan bile geçmezdi.

Bir zmnlar sevdiğim adam ölüyordu.

Babamın katili çocuğumun babası ölüyordu.

Saçlarım beni bunaltirken tepeden sıkı bir at kuyruğu yaptım. Ne yapacaktım ben? Asla onlara çocuğu emanet etmek onlara vermek istemiyordum. Hala geri getirmeyecekleri hakkında endiseleniyor korkuyordum. Belki de yalandı kim bilir Ecmel çocuğu alıp bir daha geri getirmeyecekti. Emin olamıyordum. Konu Ecmel ise her şey mümkündü. O değil miydi ztn babamı öldürüp beni kendine aşık edip kendine karısı yapan. Ecmelden her şey beklenirdi. Ama ya doğruysa... Ya Umut gerçekten babasını bir daha görmezse ne derdin nasıl anlatırdım? Bunun vebalini nasıl taşıdım? Gerçi onlar benim vebalimi çoktan almışlardı ama ben aynı duruma düşmek istemiyordum. Oğlumu elimden geldiğince eksiksiz büyütmeye çabalıyordum. Kendim bile bilmediğim şeyleri oğlum eksik kalmasın sevgisiz büyümesin diye yapmaya calisiyordum. Bu durum bana o kdr zor gelsede çabam dünya ya düzgün vicdanlı bir insan bırakmak ve büyütmekti.

Sakın adımlarla salona geçerken gözüme saat ilişti.

03.42

Cahit bey sakince salonda yatarken iyilik maskesi yerinde yoktu. O kdr otel varken Küçük kanepede uyuyorlardı çünkü çocuğu alıp gitmeden korkuyorlardı. Ne kdr kısa sürede bulacaklarını kendileri  bilsede endiselilerdi. Ne yapacağımı sadece ben değil onlarda bilmiyorlardı ve bu belirsizlik hepimizi korkutuyordu. 

Mutfağa geçtim ve kendime su doldurdum. Kafam o kdr karışıktı ki ne yapmam gerektiğini bilmez durumdaydım. Umut için iyi olurdu belkide ilk kez babasını görecekti ama peki ya ben? Bana Ecmeli kaç seneden sonra görmek iyi gelecek miydi? İkimizde çok değişmiştik ikimizde herşeyi zor da olsa koparmıştık. Canımızdan can gitsede ayrılmıştık şimdi tekrar görmek tekrar konuşmak ona çocuğunu götürmek kim bilir neleri değiştirecekti.

"Gece uzun geçiyor galiba?"

Karşımda ki sandalye çekilirken iyilik maskesi her zmn ki gibi beni düşüncelerimin arasından çıkarmıştı.