ESARET

8. Yıldızlar

Ecmel Erel

Bir hafta sonra. Toplam 20 gün.

Hayatta hic kimseye yardım edip, onların icin bir şey yapmadım. Çünkü insanlara yardım etmek icimden gelmez ve onların yardıma ihtiyacı olduğunuda düşünmezdim. Oysa ki bir zamanlar ne kadarda yardıma ihtiyacımız vardı...

Belki de o zamanlar bana amcamdan başka yardım eden olmadığı icin kızgındım. En ihtiyacım olduğu zaman bana kimse yardım etmedi. Amcam geldiği zaman ise zaten büyümüş yardıma ihtiyacım kalmamıştı. Yani bana yardım etmeye geç kalmıştı.

Şimdi ise elimde sıcak su torbası cici kıza yardım ediyor, acısını dindirmeye çalışıyordum. Bana söylediği, daha doğrusu yazdığı sözlerden sonra anlamadığım bir şekde sol tarafım acımıştı. Benim insan olmadığımı canavar olduğumu söylemiş ve beni artık merak etmediğini cok net bir şekilde belirtmişti.

Bu nedense beni sinirlendirmek yerine durup düşündürmüştü. Beni görmeyen biri benden ve yaptıklarımdan nefret edebilirdi ama bu durum bana neden bu kadar koyup düşündürüyordu?

Onun icin ben Tugayı bile yanına sokup konuşturmasını denemiştim ama yinede konuşmamış ani tepkilerden korkmuştu. Onun ilk adet olduğunu düşünememiş hasta olduğunu düşünmüştüm ama kucağıma almak istediğin zaman dank etmişti. Normalde Tugayı onun yanına sokmazdım ama cici kızın durumu git gide kötüye gidiyordu. Salak doktoru cağırdığımda ise onun ağrısını gecirecek hic bir sey yapmamıştı. Iste bu yüzden onu biraz hırpalamışım. Bu yüzdende kendi işimi kendim halletmeyi düşündüm ve şu bir haftada nerdeyse günde dört kere sıcak suyu torbalarını tazeleyip onu rahatlatmaya çalışmıştım. Yemekleri ise doktorla özenle seçip ona iyi gecebilecek şeyleri seçmiştik. Doktorlar ve korumalar buna ne kadar şaşırsalarda onları umursamayıp işime devam etmiştim.

O iyileşmeli ve yeniden gülücükler saçmalıydı.

Camdan cici kıza bakarken bu gün son günü olduğu icin banyoya girdiğini gördüm. Benim ise kazağımı cıkarmıştı. Cünkü artık o kazağa ihtiyacı yoktu. Bana sadece ihtiyacı olduğu zamanlarda geliyordu ki ne bekliyorsam. Bunca olandan sonra sadece konuşmaması bile bir mucizeydi. Ben delirir diye beklemiştim.

Birde bu cici kızın babası var. Onunla şu 20 gündür ilgilenemiyordum çünkü kızı bakmaktan babasına vakit kalmıyordu.

İlgi isteyen minik bir kız cocuğuydu o.

Cebimdeki parfü cıkarıp burnuma götürdüm. Kokusu hala sürüyordu ama onun üstünde değildi. Belkide bu koku en çok ona yakışıyordur.

Camdaki hareketlenmeyi görünce parfümü cebime koyup onu izledim. Banyosunu yapmıs üstünü giyinmişti. Şimdide saçlarını taramaya uğraşıyordu. Gecen günlere nazaran bu gün iyiydi ama bir hafta gercekten de çok acı cekmişti. Icimden keşke iğnesini yaptırsaydım diye gecirdiğim zamanlar olmamış değildi bu yüzden. Simdi ise artık İnşirah nerdeyse hic tepki bile vermiyordu. Bu yüzden artık toparlanma zamanıydı.

"Efendim istediğiniz düzenlemeler yapıldı."

Yerimde dikleşip belkide ilk defa içten gülümsedim.

"Harika. O zaman yıktığımız bu harabeyi geri toplayalım."

İnşirah Ağca

Suana kadar gecirdiğim en ağrılı günler sanırım şu yedi gündü ama ne hikmetse elma şekeri beni şaşırtarak bana yardım etmiş iyi olmamı sağlanıştı. Bunu, bana getirdiği sıcak su torbalarından anlamıştım. Şimdi ise banyomu yapmış güzelce saçlarımı tarıyordum.