𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐓𝐨 𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐌𝐞

𝟏𝟏 | 𝐀𝐝𝐨𝐧𝐢𝐬 𝟐.𝟎

• POV HOLLY •

'Je geeft me nu al een eigen project?' Met grote ogen kijk ik Alice aan.

Het is maandagochtend en ik ben letterlijk een half uur geleden gestart met mijn eerste werkdag. Een half uur en Alice aankondigt meteen aan dat ze me een project wil toewijzen.

'Waarom ben je zo verbaasd?' lacht ze. 'Je bent hier toch om te werken?'

Ik haal licht mijn schouders op. 'Bij mijn oude werkgever kreeg ik pas na een jaar mijn eigen project. Daarvoor mocht ik af en toe wat inbrengen, maar meer ook niet.'

'Nou, zo zijn wij hier niet. Als iemand talent heeft verspillen we dat liever niet door ze halve opdrachten te geven waar hun potentie niet gezien kan worden.' Ze schuift een dossiermap over het bureau naar me toe. 'Dus als je het project wil, dan is ie van jou.'

Vertwijfeld kijk ik naar de crèmekleurige dossiermap dat voor me ligt.

Kan ik dit wel? Ik heb nog nooit een groot project geleid, wel kleinere en zeker niet voor high-society klanten die Wyatt Designs enkel heeft. En daarbij heeft Alice me nog niet eens écht in actie gezien, dus hoe kan ze me dit nu al toevertrouwen? Ik vertrouw het mézelf niet eens toe.

'Ik ga je heus niet meteen in het diepe gooien, Holly,' zegt Alice glimlachend als ze mijn onzekerheid opmerkt. 'Geen zorgen. En daarbij leid je het project samen met één van onze architecten dus alle last komt echt niet alleen op jou neer.'

Thank goodness.

Alice loopt naar de deuropening van mijn kantoor waar ze zich nog kort naar me toedraait.

Zoals altijd ziet ze er weer uit als het toppunt van elegantie.

Haar blonde bob kapsel is gestyled in zachte, golvende krullen en haar gezicht is lichtjes opgemaakt waarbij enkel haar lippen er echt uitspringen doordat die, zoals altijd, felroze van kleur zijn. Ze draagt een zachtroze jumpsuit met verlaagde schouders en elegante zwarte naaldhakken waarvan ik bijna zeker weet dat ze haar favoriete schoenenmerk zijn: Jimmy Choo.

Dat Alice ook nog eens een van de liefste, meest meegaande personen is die ik ken, maakt haar in mijn ogen het perfecte rolmodel.

Compleet het tegenovergestelde van haar jongste zoon dus.

'We hebben over tien minuten een vergadering,' herinnert Alice me. 'Daar zullen Reese en ik je voorstellen aan de rest van het team, waarna we de plannen zullen gaan doornemen voor opkomende projecten. Zie ik je daar zo?'

Ik knik en glimlach dankbaar naar haar. 'Bedankt Alice.'

'Bedank me nog maar niet te snel, lieverd,' grinnikt ze. 'Als je ziet hoeveel tijd en energie dit project in beslag gaat nemen, weet ik niet of je daarna nog wel zo blij met me bent dat ik je die opdracht heb gegeven.'

Ze werpt me een speelse knipoog toe, waar ik zachtjes om moet grinniken, en verlaat dan mijn kantoor.

—

Na een paar minuten maak ik mijn weg naar de grote vergaderruimte waar de team-meeting zal plaatsvinden. Aan de drukte die er heerst kan ik afleiden dat ik een van de laatste ben die binnen komt lopen en dat terwijl ik vijf minuten te vroeg ben.

Ik hou mijn hoofd laag als ik een plekje zoek aan de enorme houten, glanzende vergadertafel. Alice en Reese gaan me straks toch voorstellen dus het lijkt me niet nodig om nu al iedereen de hand te schudden.

Mijn oog valt op de laatste lege stoel aan de tafel. Snel loop er naartoe. Ik leg mijn hand op de rand van de stoel op hetzelfde moment als iemand anders.