𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐓𝐨 𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐌𝐞

𝟑𝟑 | 𝐒𝐮𝐫𝐫𝐞𝐧𝐝𝐞𝐫

• POV HOLLY •

Met een warme Starbucks koffie in mijn handen staar ik uit het raam van het koffietentje. Tegenover mij kletsen Evie en Lexi er vrolijk met elkaar op los.

Lexi is op haar vrije dag even langsgekomen om ons te vergezellen tijdens een lange koffie pauze. Ik ben er echter niet helemaal bij met mijn gedachten en krijg hun gesprek dan ook maar half mee.

Ik ben doodop na een halve dag werken op mijn eerste dag terug en inmiddels is mijn hoofdpijn vermenigvuldigd.

Misschien hebben de anderen gelijk en ben ik inderdaad weer te snel aan het werk gegaan. Maar geen denken aan dat ik dat hardop ga zeggen.

Mijn ogen dwalen af naar de bovenste verdieping van het enorme gebouw aan de overkant van de straat. Het extravagante gebouw schittert me toe door de zon die erop weerkaatst.

Ik verrek bijna mijn nek maar uiteindelijk krijg ik de verdieping in zicht. Zijn verdieping.

Ik besluit ter plekke om na mijn pauze even bij Aiden langs te gaan voor een hoognodige knuffel.

Je zou het niet denken met zijn ruige uiterlijk en nog ruigere persoonlijkheid, maar Aiden geeft de beste knuffels. Diep van binnen is hij lief, zorgzaam en als hij het wil is hij zelfs geduldig.

En sexy — zo, zó sexy.

Mijn gedachten worden onderbroken door Lexi die haar hand over me mijne legt.

'Schat, voel je je echt wel goed? Je ziet er beroerd uit.'

Evie haakt er meteen op in. 'Je bent nog bleker dan toen je vanmorgen binnen kwam.'

'Ik ben alleen een beetje moe,' mompel ik.

De bezorgde blikken die ze met elkaar uitwisselen laat duidelijk zien dat ze geen woord geloven van wat ik zeg. Maar voordat ze erop door kunnen gaan, komt er iemand bij ons tafeltje staan.

'Ah, daar is mijn partner-in-crime.' Noah begroet me met een grijns.

Voorheen zouden mijn benen compleet week zijn geworden door die grijns, maar nu is er maar één man die dat effect op me heeft.

'Hey Noah,' begroet ik hem terug en gebaar naar de overkant van de tafel. 'Je kent Evie natuurlijk en dit is Lexi.'

'Dames.' Hij schenkt ze beiden eveneens een grijns en ik zou zweren dat ik een van de twee naar adem hoor happen.

Noah richt zijn aandacht weer op mij.

'Hoe gaat het met je?' vraagt hij als zijn ogen naar de krukken naast me schieten.

'Wel goed. Alleen een beetje vermoeid.'

Dat lijkt vandaag mijn standaard antwoord te zijn. Alleen deze ochtend heb ik dat antwoord al zo'n twintig keer gegeven wanneer er een collega mijn kantoor passeerde en me vroeg hoe het met me ging.

'Ik heb vanmorgen trouwens nog een videogesprek met Giselle gehad,' ga ik verder.

Noah en ik mogen Mrs. Arquette inmiddels ook bij haar voornaam noemen. Ik denk dat dat een goed teken is en dat ze vertrouwen in ons heeft.

'Ze zei dat haar man jou vandaag of morgen waarschijnlijk nog wel zou bellen over een aanpassing in de tuin.'

Noah zucht. 'Wat zal die oude brombeer nu weer te klagen hebben? Echt, hij heeft me onderhand al zo vaak gebeld over ieder pietepeuterig dingetje en dan ging tot nu toe alleen maar over de tuin.'

'Die man is gewoon dol op tuinen,' zeg ik, maar pers meteen mijn trillende lippen op elkaar.

We weten beide dat Mr. Arquette wel meer dan alleen "dol" is op tuinen. Noah en ik vermoeden zelfs dat hij meer van zijn tuinen houdt, dan van Mrs. Arquette.