𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐓𝐨 𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐌𝐞

𝟐𝟖 | 𝐑𝐢𝐜𝐡 𝐁𝐨𝐲𝐬 𝐃𝐨 𝐇𝐚𝐯𝐞 𝐇𝐞𝐚𝐫𝐭𝐬

• POV HOLLY •

Versuft open ik mijn ogen. Ik moet een paar keer met mijn ogen knijpen voordat mijn zicht weer normaal in focus is. Het bonzende gevoel in mijn hoofd werkt daar ook niet echt aan mee.

Mijn blik glijd door de kille kamer waar ik lig en beland uiteindelijk op een infuuszak die naast het bed hangt.

Ik kom al snel tot de conclusie dat ik in het ziekenhuis lig, ook al kan ik me niet precies herinneren hoe ik hier terecht ben gekomen.

Mijn geheugen laat me slechts flarden zien.

Het laatste wat ik nog weet, is dat het zwermde van de hulpverleners na mijn auto ongeluk — waarvan ik me ook nauwelijks iets kan herinneren — en dat ik om Aiden zat te roepen.

Aiden!

Met een ruk schiet ik omhoog. Dat had ik beter niet kunnen doen, want er schiet meteen een felle pijnscheut door mijn hoofd.

Mijn hand vliegt naar mijn hoofd en mijn gezicht vertrekt van pijn. Na een paar tellen ebt de pijn langzaamaan weg en laat ik een opgeluchte zucht ontsnappen.

Voorzichtig draai ik mijn hoofd opzij. Aiden zit onderuitgezakt in de fauteuil naast het bed en heeft zijn ogen gesloten.

Hij is hier.

Ondanks de nog altijd aanwezige kloppende hoofdpijn, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht als ik naar hem kijk.

Hij ziet er bijna onschuldig uit als hij slaapt. Laat je niet wijsmaken, Holly.

Mijn ogen verplaatsen zich naar zijn lippen en dat ontgrendelt een nieuwe herinnering bij me.

Aiden had me gekust, net toen ik op het punt stond om een paniekaanval te krijgen. Ik was zo verbaasd geweest toen hij me plotseling kuste, dat mijn paniekaanval spontaan was verdwenen.

Maar ik herinner me ook dat die kus me hongerig had gemaakt. Ik wilde dat hij me nogmaals zou kussen, langer en dieper, zodat elke vezel in mijn lichaam erop zou reageren.

Maar ik weet dat dat niet meer zal gaan gebeuren, want alles vóór het ongeluk kan ik me nog wel haarscherp voor de geest halen — tenminste, de laatste momenten die ik op het kantoor had meegemaakt.

Voornamelijk dat Aiden openlijk had zitten flirten met Olivia toen ik langs liep. En God mag weten wat die twee nog meer hebben gedaan nadat ik was weggevlucht.

Dit bevestigt wederom het imago dat Aiden al zo'n lange tijd heeft: eens een playboy, altijd een playboy.

En dat betekend voor mij maar één ding: heartbreak.

Ik weet nu dat ik de juiste beslissing heb genomen door een eind te maken aan... tja, aan wat precies?

Hetgeen dat tussen Aiden en mij speelde, had ik in eerste instantie afgedaan als seksuele spanning — iets wat uit ons systeem moest, wat nooit echt helemaal is gebeurd.

Maar inmiddels voelt dat allang niet meer zo. Iets is veranderd en nu, juist als ik eraan denk dat ik Aiden's kussen en aanrakingen niet meer kan én mag voelen, voelt het niet juist.

Ik wéét dat ik de juiste beslissing heb gemaakt door hem op afstand te houden, maar waarom voel ik dan een pijnlijke steek door mijn hart gaan bij die gedachte?

Ik laat een lange teug adem tussen mijn lippen door ontsnappen en richt mijn blik weer op Aiden.

Ondanks alle alarmbellen die in mijn hoofd afgaan, kan ik het toch niet laten om mijn blik over hem heen te laten dwalen.