𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐓𝐨 𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐌𝐞

𝟑𝟖 | 𝐖𝐡𝐚𝐭 𝐇𝐮𝐫𝐭𝐬 𝐓𝐡𝐞 𝐌𝐨𝐬𝐭

• POV HOLLY •

Na afscheid te hebben genomen van mijn vader, Adriana, Lexi en Matt, keer ik met de rest van de Wyatt's huiswaarts. Het is al donker tegen de tijd dat we het landhuis in lopen.

'Ik ga nog even de tuin in,' zeg ik tegen niemand in het bijzonder.

Zonder op antwoord te wachten, doorkruis ik het huis en stap via de schuifdeuren in de keuken de tuin in.

Ik heb een paar minuten voor mezelf nodig. Helemaal na de rollercoaster aan emoties die ik vandaag heb beleefd. En op deze manier kan ik ook nog even in alle rust mijn moeder herdenken, in deze laatste uren van haar verjaardag.

Ik passeer het zwembad dat wordt opgelicht door de lampen in het water en volg het grindpad dat al snel overgaat in gras.

Voordat ik het gras oploop, trek ik mijn gympen uit. Ik vind het altijd heerlijk om op blote voeten door het koele gras te lopen.

Op een paar meter van de grote vijver laat ik me op het gras zakken. De gympen zet ik naast me neer en trek mijn knieën op waar ik mijn armen omheen sla.

Het duurt slechts luttele seconden voordat mijn onderlip begint te trillen. Ik laat mijn kin op mijn knieën rusten, terwijl de tranen over mijn wangen stromen.

Daar gaan de waterlanders weer, maar dit keer vind ik het prima want het gemis van mijn moeder zit nog steeds diep bij me.

Ik hoor voetstappen naderen. Vast Aiden die komt kijken of ik in orde ben.

Snel veeg ik mijn tranen af, maar veel zin heeft dat niet. Ach, hij heeft me vandaag al vaker zien huilen, dus wat boeit het.

Er wordt een kleed over mijn schouders gelegd en een tel later verschijnt Alice in mijn zicht.

'Ik dacht dat je het misschien wel koud zou hebben.' Ze glimlacht warm naar me, niet van haar stuk gebracht door de tranen die nog altijd voluit over mijn wangen stromen.

Het was me tot nu nog niet opgevallen dat de temperatuur al flink is gezakt en dat er een redelijk koele wind staat, ondanks dat het hartje zomer is hier in Californië.

'Dank je,' zeg ik zachtjes. Ik trek het kleed nog wat strakker om me heen en slaak een diepe zucht, in een poging mijn emoties onder controle te krijgen.

Het helpt geen snars.

'Vind je het goed als ik even bij je kom zitten?'

Verrast kijk ik Alice aan en vervolgens naar haar spierwitte en waarschijnlijk dure pantalon. Ze wil daarin op het gras gaan zitten?

Ik knik langzaam en wil het kleed al voor haar op de grond leggen, maar ze schuift het met dezelfde gang weer om mijn schouders en gaat zo op het gras zitten.

Nou, die broek is naar de maan.

Alice lijkt zich daar totaal niet druk om te maken en slaat haar arm om me heen, en trekt me dan dicht tegen zich aan. Ik geef de moed op om sterk over te komen, en laat mijn hoofd op haar schouder rusten.

Zo blijven we een tijdje zwijgend zitten, starend naar het water, beiden met onze eigen gedachtes.

Ik heb mijn moeder dan al wel op jonge leeftijd verloren, maar ik heb altijd een bonus moeder gehad die er voor me is als het nodig is. Ook nu weer. Alice is er altijd voor me geweest — en ons gezin —, maar ik besef me nu pas hoeveel ik een troostende schouder nodig heb.

Háár troostende schouder.

Alice doorbreekt als eerste de stilte. 'Weet je waar ik vandaag aan moest denken? Die dag dat je moeder en ik met jullie naar de speeltuin gingen en we ineens die geit tegenkwamen.'