𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐓𝐨 𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐌𝐞

𝟐𝟗 | 𝐁𝐞𝐭𝐭𝐞𝐫 𝐓𝐡𝐚𝐧 𝐈𝐜𝐞 𝐂𝐫𝐞𝐚𝐦

• POV HOLLY •

De eerste twintig minuten terug naar huis, brengen we in stilte door.

Ondanks dat ik doodop ben, kan ik mezelf er niet toe zetten om te gaan slapen in de auto, dus houdt ik mijn blik gefocust op de donkere omgeving buiten de auto.

Als we de plek van het ongeluk passeren, is er niks meer te zien. Mijn auto is al weggesleept en het lijkt alsof er nooit iets is gebeurd.

De herinneringen die ik aan het ongeluk heb, zijn nog altijd een blur waarbij er maar kleine fracties van het incident me echt zijn bijgebleven.

'Kan je de auto nog herinneren die je van de weg heeft gereden?' vraagt Aiden ineens als we al bijna thuis zijn.

Ik verplaats mijn blik van buiten op hem en frons. 'Hoe weet je dat ik van de weg ben gereden?'

Is dat wat er is gebeurd?

Het enige wat ik me nog kan herinneren van vóór het ongeluk, was dat ik Olivia en Aiden samen zag in zijn kantoor. Maar dat is wel het laatste waar ik nu aan wil denken.

Aiden houd zijn blik nog altijd strak op de weg voor hem gericht als hij antwoord.

'Omdat ik direct na het ongeluk ter plekke was en ik met de ooggetuige heb gepraat die alles heeft gezien.'

Verbaasd kijk ik hem aan.

Dat betekend dus dat hij vlak na mij het kantoor heeft verlaten. Zou dat dan ook betekenen dat hij verder niks met Olivia heeft gedaan?

God, ik hoop het.

'Het was vast weer zo'n klootzak die op zijn telefoon zat onder het rijden,' gromt Aiden, die er ineens ontzettend opgefokt uitziet.

Ik leg mijn hand op zijn onderarm. Zijn ogen schieten voor een kort moment naar mijn hand voordat hij zijn blik weer op de weg richt.

'Ik ben oké, en daar gaat het om,' probeer ik hem gerust te stellen maar dat lijkt hem alleen maar pissiger te maken.

'Oké...' herhaalt hij met een minachtend lachje voor hij mijn kant opkijkt. 'Je bent helemaal niet oké, Holly! Je had verdomme dood kunnen zijn!'

Ik schrik van zijn plotselinge woedeuitbarsting en trek snel mijn hand terug.

Aiden slaakt een zucht als hij mij gezicht ziet en schud licht zijn hoofd als hij zijn blik weer op de weg richt.

'Ik had je kwijt kunnen raken...' zegt hij nauwelijks hoorbaar, en even vraag ik me af of ik hem wel goed heb gehoord.

Dat is, totdat ik de gepijnigde blik op zijn gezicht zie waarmee hij voor zich uit staart.

Wild knipperend wendt ik mijn blik af en staar naar mijn schoot.

Zijn woorden komen zo onverwachts, dat ik even niet zo goed weet wat ik daar nu op moet zeggen.

Inmiddels rijden we de oprit van het landhuis op en zwijgen allebei als Aiden de auto voor de deur parkeert. De stilte tussen ons voelt ineens ontzettend ongemakkelijk.

Voorzichtig werp ik een blik op hem en zie dat zijn handen het stuur nog altijd stevig omklemmen, ook al staan we stil.

Aiden lijkt diep in gedachten te zijn, maar dan zucht hij diep en stapt uit zonder iets te zeggen. Er ontsnapt mij eveneens een zucht.

Deze autorit heeft me alleen nog maar verwarder gemaakt. Met name mijn gevoelens voor Aiden die sinds het verlaten van het ziekenhuis alle kanten op gaan.