𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐓𝐨 𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐌𝐞

𝟑𝟕 | 𝐈𝐭'𝐥𝐥 𝐁𝐞 𝐎𝐤𝐚𝐲

• POV HOLLY •

Het voelt alsof ik op een roze wolk leef, al sinds de bewuste date met Aiden die, naar mijn mening, niet beter had kunnen eindigen. Als ik terug denk aan die nacht waarin we de laatste stap in onze relatie hebben gezet, bloos ik nog altijd.

De afgelopen gelukzalige weken, heeft me even alle ellende doen vergeten en zelfs de angst wat laten afnemen dat iemand het op mij gemunt zou kunnen hebben.

En anders zorgt Aiden er wel voor dat ik genoeg afleiding heb — als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik had geprobeerd om wat afstand van hem te houden, zodat hij niet spijt zou gaan krijgen dat een relatie met mij is aangegaan, maar dat blijkt verrekte moeilijk te zijn.

Nu snap ik pas waarom koppels zo graag bij elkaar willen zijn. Ik mis hem al zodra zijn lippen de mijne verlaten.

Gelukkig lijkt dat wederzijds, want ondanks dat Aiden had gezegd dat hij bang was dat een vriendin al zijn tijd zou innemen, is híj steeds degene die naar mij toekomt om tijd met elkaar door te brengen.

Op het werk houden we onze relatie nog altijd geheim, ook al weet ik zeker dat Sophia (zijn secretaresse) begint te vermoeden dat er wat tussen ons speelt met de hoeveelheid tijd die we samen op zijn kantoor doorbrengen.

Ik moet toegeven dat de verleiding elke dag ontzettend groot is, maar toch weten we het professioneel te houden op de werkvloer – op een paar gestolen kussen na dan.

Dat was ook één van mijn eisen geweest, want ik wil niet dat iemand gaat denken dat ik voorgetrokken wordt, alleen maar omdat ik een relatie heb met de grote baas.

Nu hoef ik me daar echter geen zorgen om te maken, want ik ben vandaag niet op kantoor. Ik had een paar weken geleden al een vrije dag voor vandaag aangevraagd, die ik zonder problemen heb gekregen.

De Wyatt's weten immers welke dag het vandaag is; de verjaardag van mijn moeder.

Ondanks dat ze overleden is, vieren mijn vader en ik het nog elk jaar. Doordat ik de afgelopen jaren haar verjaardag in Seattle had doorgebracht vanwege mijn werk en studie, is dit pas de eerste keer in vijf jaar dat pap en ik haar verjaardagsritueel kunnen doen.

Voordat ik naar Seattle was vertrokken hadden we elk jaar hetzelfde gedaan.

In alle vroegte reden we naar de kust om haar favoriete strand te bezoeken, om daar de zonsopgang te bewonderen — iets wat ze vroeger zelf ook vaak deed.

Vanaf daar gingen we door naar de begraafplaats, maar niet voordat we haar lievelingsbloemen hadden gehaald; zachtroze tijgerlelies en eveneens zachtroze rozen.

Mam hield van roze.

Eenmaal op de begraafplaats, bleven we dan zo een paar uur lang bij haar graf zitten. Pap vertelde me dan altijd verhalen over hun tijd samen en hoe mijn moeder was. En ook al had ik die verhalen al tig keer gehoord, toch kreeg ik er geen genoeg van.

Na een tijdje ging pap dan weer terug naar de auto, zodat ik even alleen tegen mam kon praten.

Dat was mijn ding; ik vertelde haar wat me op dat moment dwars zat of wat ik die week had meegemaakt. Tegen haar kon ik alles zeggen, en voelde ik me altijd beter als ik dat had gedaan.

Datzelfde ritueel hebben we deze ochtend ook weer gedaan.

'Ik heb dit gemist.' Mijn vader legt zijn arm over mijn schouder en drukt een kus op mijn hoofd. 'Het is gewoon niet hetzelfde zonder jou.'

Ik laat mijn hoofd om zijn schouder rusten, mijn blik nog altijd op de grafsteen gericht die voor ons bankje staat. 'Ik heb dit ook gemist.'

We blijven nog een paar minuten zwijgend zitten. Mijn vader drukt nogmaals een kus op mijn hoofd, voordat hij opstaat. Na nog een laatste blik op mams graf, loopt hij de begraafplaats af, weer terug naar de auto.