𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐓𝐨 𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐌𝐞

𝟎𝟏 | 𝐁𝐚𝐜𝐤 𝐓𝐨 𝐓𝐡𝐞 𝐑𝐨𝐨𝐭𝐬

• POV HOLLY •

Geïrriteerd kijk ik naar het scherm van mijn telefoon als die voor de zoveelste keer oplicht met een berichtje van mijn ex.

'Rot op, Damon,' sis ik tegen het scherm alsof het mijn ex zelf is. Je hebt je kans gehad dus laat me nu met rust.

Zonder het berichtje te beantwoorden of zelfs maar te openen, stop ik de telefoon weer terug in mijn broekzak. Als ik mijn hoofd ophef, zie ik dat een aantal mensen vreemd naar me kijken.

Ze denken vast dat ik niet goed ben bij m'n hoofd, wat ook niet zo gek is aangezien ik zojuist mopperend tegen mezelf het vliegtuig ben uitgelopen.

Ik glimlach naar ze maar daardoor worden de fronsen op hun voorhoofden alleen maar dieper.

Dan niet.

Ik slaak een zucht voordat ik de rest van de passagiers volg die hun weg maken naar een van de aankomsthallen van LAX, het vliegveld waar we zojuist zijn geland.

Daar eenmaal aangekomen is het een drukte van belang. Op de schermen boven de vele bagagebanden zoek ik naar mijn vluchtnummer. Al snel vind ik de band waar ik mijn bagage kan claimen.

Ik worstel me door een horde mensen heen die me de weg versperren. Mijn koffers liggen al rondjes te draaien op de bagageband als ik daar aankom.

Snel grijp ik mijn twee koffers voordat ze nog een rondje moeten maken en wurm me vervolgens al stuntelend langs de mensen die op hun eigen bagage wachten. Dat levert me wederom starende blikken op, al is het dit keer van irritatie.

Ik mompel snel een excuses en maak dat ik wegkom uit deze vreselijk drukte. Ik heb een bloedhekel aan grote menigtes, vooral nadat ik vier uur lang in een krampachtig vliegtuig heb gezeten.

Na wat geduw en getrek weet ik eindelijk de ontvangsthal te bereiken. Om me heen klinken enthousiaste kreten van mensen die elkaar in de armen vliegen.

Zelf wordt ik niet zo enthousiast begroet, wat mijn eigen keuze is geweest. Ik vond het niet nodig dat iemand me op kwam halen, ondanks de protesten van mijn vader. Maar het is letterlijk maar een twintig minuut durende taxirit om thuis te komen.

Thuis...

Ik mag dan wel zijn opgegroeid in Los Angeles, maar dit is al heel lang mijn thuis niet meer geweest. Tot vanmorgen was dat nog Seattle.

Het regenachtige, koude Seattle – iets compleet anders dan het vaak zonovergoten Los Angeles. Maar desondanks vond ik mijn leven in Seattle geweldig.

Mijn knusse appartement in het midden van de stad was weliswaar erg klein, maar hij was van mij en daar ging het om. Ik had een baan die ik helemaal te gek vond en waar ik onlangs nog promotie had gemaakt. En dan was er nog mijn vriendje Damon Hale op die ik smoorverliefd was. Met de nadruk op was.

Maar mijn leven in Seattle bestaat niet langer meer. Het is weg. Poef. Foetsie. Alsof het nooit bestaan heeft.

Alle ellende begon toen ik een paar weken geleden erachter kwam dat Damon was vreemdgegaan. En niet één keer, ook geen twee keer, nee die klootzak vond het nodig om wel vier keer vreemd te gaan!

Nou ja, dat waren de vier keer waar ik achter was gekomen. Of beter gezegd; de vier verschillende vrouwen waar ik achter was gekomen. Het aantal keer dat hij daadwerkelijk seks had met iemand anders, ligt denk ik wel degelijk hoger dan vier.

In het half jaar dat wij een relatie hebben gehad, had hij naast mij dus nog vier andere vrouwen. En het stomme is nog; ik geef mezelf de schuld van zijn overspeligheid.