𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐓𝐨 𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐌𝐞

𝟐𝟕 | 𝐎𝐧𝐥𝐲 𝐖𝐚𝐧𝐭 𝐘𝐨𝐮

• POV AIDEN •

Normaal gesproken duurt de autorit naar het Seaview Hospital een half uur, maar ik krijg het voor elkaar om het in twintig minuten af te leggen.

Zelfs Reynolds heeft me niet bij kunnen houden, maar dat is ook niet zo gek als je na gaat dat ik in een sportwagen rij die ruim 600 pk heeft.

Ik wil niet eens weten hoeveel ik over de maximumsnelheid ben gegaan.

Daarmee ben ik wel tegen het advies van de ambulance broeder ingegaan, maar dat kan me eigenlijk geen ene ruk schelen. Geen denken aan dat ik Holly langer alleen laat dan nodig is.

Ik sprint de eerste hulp binnen die zowat uitgestorven lijkt en kijk wild om me heen, opzoek naar een teken van Holly.

De ambulance was immers al eerder vertrokken bij de plaats van het ongeluk. Met mijn snelheidsoverschrijding zou ik dus ongeveer tegelijkertijd moeten zijn aangekomen als de ambulance.

In de verte spot ik de ambulance broeder van eerder die de brandcard, waar Holly nog altijd roerloos op ligt, overdraagt aan een aantal verplegers.

Nog voor ik een stap in hun richting kan zetten, word ik tegengehouden. Alweer.

Het begint me inmiddels echt op m'n zenuwen te werken dat iedereen in mijn weg staat.

Ik kijk neer op naar de jonge, knappe verpleegster die me de weg verspert.

Niet bepaald subtiel laat ze haar ogen over me heen glijden en werpt me vervolgens een flirterige glimlach toe.

Normaal gesproken zou ik daar gelijk werk van maken, maar dat is wel het laatste waar ik me nu mee bezig wil houden. Het enige waar ik aan kan denken is Holly die gewond is.

'Kan ik je helpen?' vraagt de verpleegster me glimlachend.

Mijn ogen schieten terug naar de gang waar Holly inmiddels verdwenen is.

Verdomme.

Met een strakke blik draai ik me weer naar de verpleegster toe. 'Mijn vriendin is hier net binnengebracht.'

En daar ga ik weer met het hele vriendin gebeuren.

Het valt me op dat ik er dit keer niet eens bij na had gedacht om haar zo te noemen. Het ging vanzelf.

Jesus.

De verpleegster veranderd direct haar houding van flirterig naar professioneel. Ze loopt om de balie heen en gaat achter de computer zitten. 'Wat is haar naam?'

'Holly Parker,' antwoord ik snel. 'Ze heeft net een auto ongeluk gehad.'

Terwijl zij iets intypt op de computer, schieten mijn ogen weer naar de lege gang.

Waar is ze in godsnaam?

Ongeduldig trommel ik met mijn vingers op de balie.

De verpleegster kijkt met opgetrokken wenkbrauw op van het scherm, maar ik negeer haar. Ik wil alleen maar weten waar ze Holly naartoe hebben gebracht en hoe ik zo snel mogelijk bij haar kan komen.

'Eens zien...' De verpleegster tuurt naar het computerscherm. 'Er wordt nu een CT-scan van haar hoofd en nek gemaakt, en een röntgenfoto van haar been. Ik kan je alvast naar haar behandelkamer brengen, als je wilt.'

Ik knik, opgelucht dat ik Holly straks weer kan zien, en volg de verpleegster naar een kille eenpersoons kamer.

'Ze zullen zo wel klaar zijn en dan brengen ze haar hierheen,' zegt de verpleegster. 'Er staat een koffieapparaat op de gang als je daar behoefte aan hebt terwijl je wacht.'

'Bedankt,' zeg ik oprecht.

Ze werpt me nog een glimlach toe, één die dit keer alleen vriendelijk is, en verdwijnt dan weer.

Vermoeid wrijf ik over mijn gezicht als ik naar de fauteuil toeloop die het enige meubelstuk in deze kamer lijkt te zijn.

Ik trek mijn colbert uit en maak mijn stropdas los die ik over de rugleuning gooi. Met een zucht laat ik me in de stoffen fauteuil zakken en haal mijn telefoon uit mijn broekzak.

Ik scroll door mijn contactenlijst en duw vervolgens de telefoon tussen mijn schouder en oor. Ondertussen maak ik de bovenste paar knoopjes van mijn overhemd los en leun dan achterover.

'Dean,' begroet ik Holly's vader als hij opneemt. 'Schrik niet, maar Holly heeft net een auto ongeluk gehad.'

Ik leg hem kort uit wat er is gebeurd, al is dat niet veel aangezien ik zelf nog niet eens het fijne ervan weet.

Zoals verwacht is Dean meteen in alle staten. Ik hoor hem vloeken aan de andere kant van de lijn — grotendeels vanwege het ongeluk, maar ook omdat hij zelf dienst heeft en niet weg kan.

Ze hebben Holly naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht en dat is nou net niet het ziekenhuis waar haar vader werkt.

Ik beloof hem op de hoogte te houden als we het gesprek afronden. Na Dean bel ik mijn eigen ouders terwijl Reynolds de kamer binnen komt lopen.

We knikken even kort naar elkaar voordat ik me op het telefoongesprek met mijn ouders richt en hij weer de kamer uitglipt om zijn plek bij de deur in te nemen.

Mijn moeder schiet meteen in een overbezorgde modus als ik haar het nieuws mee deel.

Ze geeft aan dat ze direct de eerste de beste vlucht naar Los Angeles gaat boeken, terwijl mijn vader daar blijft om de zaken af te handelen.

Nu lijkt me dat een beetje overdreven aangezien ze over een paar dagen sowieso al naar huis zouden komen, maar zoals verwacht wil ma daar niks van weten als ik dat tegen haar zeg.

Ze is er stellig van overtuigd dat ze nu naar huis moet komen om voor Holly te zorgen.

Alsof ik dat niet kan.

Ik verbreek net de verbinding met mijn ouders, als Holly de kamer binnen wordt gereden. Ik schiet direct omhoog uit de stoel.

'Ze slaapt,' zegt een van de verplegers tegen mij.

Ik richt mijn ogen op Holly die er ondanks de blauwe plekken op haar gezicht vredig uitziet nu ze slaapt. En nog altijd even mooi.

'Als ze wakker wordt, druk dan op de rode knop naast het bed. Er zal dan iemand langskomen om wat controles bij haar uit te voeren,' legt hij uit.

Ik knik en kijk dan zwijgend toe hoe ze het bed naast me installeren.

Nadat nog een paar controles bij Holly te hebben gedaan en een infuuszak hebben opgehangen, verlaten de twee verplegers de kamer en blijf ik alleen achter met Holly.

Ik laat me weer terug zakken in de fauteuil en buig me naar haar toe. Mijn ogen glijden over haar heen en landen uiteindelijk op haar rechterhand waar het infuus in zit.

Voorzichtig pak ik haar linkerhand vast die aan mijn kant ligt en druk mijn lippen op haar slanke vingers.

'Laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken,' mompel ik tegen haar huid.

Mijn blik gaat naar haar gezicht, maar die blijft onbewogen. Ik zucht en druk nog een kus op haar vingers voor ik ze door de mijne vlecht.

Vermoeid leun ik achterover en staar naar onze verstrengelde vingers.

Ik besef me nu pas hoe belangrijk ze voor mij is geworden sinds ze weer terug is in Los Angeles. Dat ik het afgelopen uur doodsangsten heb uitgestaan, is daar wel het bewijs van.

Ik laat mijn hoofd achterover vallen tegen de rugleuning en sluit mijn ogen.

Misschien wordt het tijd om mijn mening over relaties bij te stellen — als Holly me tenminste nog wil na alles wat ik haar heb aangedaan.