'Aradığın seni arayandır'
İki ailenin düşmanlığını bitirmesine karşılık ortaya atılan iki can ve sonrasında yaşananlar...
Yalanlar, ihanetler, sırlar, sevinçler, mutluluklar, aşk, intikam ve tutkuyla harmanlanmış bir hikaye.
Elif Kamer Bozan, hayall...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba hoşgeldiniz guzularıııım
Nasılsınız iyi misiniz?
Ben yoğun bir süreç içindeyim biliyorsunuz bu aralar sağlık sorunlarıyla cebelleşmekteydik. Çok şükür iyiyiz. Toparlanma süreci içindeyiz. Bu yüzden de geçen hafta size maalesef bölüm atamadım. O yüzden kusura bakmayın. bunun şerefine yeni bölüm alıntısını hemen yarın göndereceğim size
Beğenmeyi ve bol bol hem de çok bol, en bol yorumu yapmayı unutmayın. Hepinizden en az on beş (15) yorum bekliyorum.
Yıldızlarım aydınlık satır aralarımız dolu olsun inşalllaaahh
Emre Fel- Veda Türküsü
Emre Fel- Öleceksek Ölürüz
Cem Adrian-Kül
Cem Adrian-Viran
Bulutlar vardı o gün etrafımda. Her zamankinden daha beyaz bulutlar. Mavi bir gök vardı. İçimi saran, göğsümü hafifleten. Ilık bir rüzgar vardı. Her hücreme mutluluğu yayan. Tutunduğum umutlarım vardı. Hep içimde parlayan.
İçimde delicesine çarpan bir organ vardı sonra. Yıllar sonra bana yaşadığımı haykıran. Ve o organı tümüyle dolduran o vardı. Beni tümüyle kendi yapan.
Mutluydum. Hiç olmadığım kadar.
Ama hayat hiç adil olmamıştı. Yani benim için.
Benim mutluluklarım hep kısa, hep yarımdı.
Kara bulutların bir anda dünyama çökmesi ise fazla sürmemişti.
"ELİF!" dedi geriden güçlü, sinirli ve kin dolu bir ses. Amcamın sesi. Sığındığım kolların arasından sıyrılırken bakışlarım öfkeyle bize bakan amcamı ve hemen ardındaki adamlarını buldu.
Sanki karşısındaki ben değilmişim gibi bakıyordu. Sanki bunca yıllık yeğeni, kardeşinin emaneti değilmişim gibi.
SAÇMALAMA! diye haykırdı içimdeki ses. Bir gün bile bu kafamda ani kurduğum senaryodaki gibi bakmamıştı bana. Ben onun için daima bir tehdittim. Ben onun için daima bir tehlikeydim. Ben onun daima bir huzursuzluktum.
Ben olduğum müddetçe hep diken üstündeydi. Çünkü biliyordu ki ben babamın yansımaydım onun için. Sevip sevmediğini bilemezdim ama benim varlığım ona hep bir huzursuzluktu. Bundan adım kadar emindim. Annemin, kardeşimin varlığı hep rahatsız ediciydi. Benden çekip aldıklarına karşılık elbet bir gün hesap soracağımı da biliyordu. Çünkü babam böyle yapardı.
