'Aradığın seni arayandır'
İki ailenin düşmanlığını bitirmesine karşılık ortaya atılan iki can ve sonrasında yaşananlar...
Yalanlar, ihanetler, sırlar, sevinçler, mutluluklar, aşk, intikam ve tutkuyla harmanlanmış bir hikaye.
Elif Kamer Bozan, hayall...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba hoşgeldiniz
Bölüm epey epey uzun. Ben yazarken çok keyif aldım. bunun şerefine yıldıza basmayı ve bir sürü bir sürü yorum yapıp coşmayı unutmayın.
🔥
'GEÇMİŞİMİN BAĞI'
🔥
İnsan bir kuru yaprak misali savurgan, kırılgan ve alıngandı.
En kırılgan, en savrulmuş olduğum zamanım çocukluğumdu. 'Ölüm' gerçeğiyle yüzleşmiş yetişkin bir çocuktum o zamanlar. Acıyı öğrenmiştim. Bağıra çağıra ağlamak değil de boğazımda bir yumru olduğunu öğrenmiştim. O zaman avludaki kapıdan yeşil örtüye sarılı tabutta götürüyorlardı abimi.
Küsmüştüm her şeye. Gülmeye, yemeye, içmeye, oyun oynamaya ve en çok da abime.
'Hep yanındayım' diye verdiği sözleri tutamamış beni koca bir boşlukta bırakmıştı.
O beni boşlukta bırakınca da ben çabucak ve eksik büyümüştüm.
Küskünlüğüm bitmemişti, kalbimdeki boşluk geçmemişti ve kimse onun bendeki yerini dolduramamıştı. Zaten doldurulamazdı da.
Katı, gülmeyi unutmuş, gözlerimden ışık çekilmiş birine dönüvermiştim. Nefes alıyordum, yemek yiyordum, her zamanki işlerimi yapıyordum, okula bile gidiyordum. Ama her yere abimin eksikliği de geliyordu benimle.
Gözlerim geçtiğim sokakları tarıyordu acaba köşe başından çıkar mı diye. Okulun önünde beni beklemesini umuyordum her zil çaldığında.
Ama yok gelmiyordu.
O gittiğinde altı yaşım bitmiş yediden günler alıyordum ve birinci sınıfa başlamıştım. Harfleri bana o öğretmiş, adımı nasıl yazacağımı göstermiş, okulda nasıl davranmam gerektiğini sıkı sıkı tembih etmişti. 'Kimseyi üzme' nasihatleri ben okula gidince son buluyordu ama.
Çünkü haşere bir çocuktum. Teneffüs zilini süt bekleyen yavru kediler gibi bekler, zil çalar çalmaz da soluğu bahçede alırdım. On dakikalık teneffüste bahçenin altını üstüne getirir, her oyundan bir parçacık da olsa oynamaya çalışırdım. Çığlıklarım ve neşeli kahkahalarım okulun bahçesinden taa dışarılara taşardı.
Abime verdiğim uslu çocuk sözlerini tutamıyorum o yaşlarda ama her sabah içimden bir tek şeyi tekrar ederek çıkıyordum evden.
