Just lucky?

HOOFDSTUK3

I found an old picture of you,

it made me smile because it reminded me of you and me,

of what we used to be.

But then I cried because it will never me the same again.

I miss you so much it hurts.

De volgende dag mocht ik van mijn vader thuis blijven. Ik begon dus maar gewoon met inpakken zodat ik daar in ieder geval al klaar mee was en morgen niet zo hoefde te stressen aangezien ik overmorgen vertrok naar London. Ik deed dus maar gewoon een paar broeken, truien, jurkjes, rokjes, T-shirtjes, hemdjes, lingerie en schoenen in mijn koffer. Toen ik wist dat ik alles van kleding deed ik mijn koffer dicht. Ik besloot maar even een lijstje te maken voor mijn hand bagage:

1. Laptop

2. Boeken

3. Drinken

4. Eten

5. Mp3

6. Notitieboek

7. Ukelele

8. Koptelefoon

9. Oplader van mobiel

Ik stop alle spullen, waarvan ik zeker was dat ik ze niet meer nodig zou hebben, al in mijn rugzak. Toen ik dat gedaan had sms'te ik Austin en vroeg of hij vanmiddag naar me toe kon komen. Ik kreeg meteen een antwoord terug waarin stond dat hij rond 3 uur bij mij thuis zou zijn. Ik begon te lachen en stond op. Ik besloot nog maar een keer langs het graf van mijn moeder te gaan en deze keer ook maar even langs het graf van mijn zusje te gaan aangezien ik dat gister niet heb gedaan. Mijn vader was aan het werk dus was ik toch alleen thuis. Ik liep naar beneden en maakte een ontbijtje voor mezelf klaar. Toen ik goed had ontbeten pakte ik mijn sleutels en liep naar de schuur. Ik deed de scheur open en pakte mijn fiets. Jammer genoeg ging dit niet zo soepel als ik had gehoopt aangezien er een hele lading met rommel boven op lag. Ik haalde alle spullen die op mijn fiets lagen er vanaf en schoof toen een paar dozen opzij. Plotseling viel er een fotolijstje uit een van de dozen. Er lag nu dus aardig wat glas op de grond. Ik vloekte binnensmonds en begon het op te ruimen. Toen al het glas weg was pakte ik het overgebleven deel van het fotolijstje op en keek naar de foto. Het was een baby foto, en die baby die er op de foto stond was ikzelf. Ik legde het fotolijstje weer terug in de doos en zag toen nog een kleine foto op de grond liggen. Ik bukte en raapte de foto op. Ik draaide de foto om zodat ik de foto kon bekijken, en toen ik zag welke foto het was begon ik te lachen. Het was een foto van mijn kleine zusje op haar 1e verjaardag. Haar hand zat onder de taart doordat ze die vol in de taart had gestopt en daarna mijn gezicht helemaal had vol gesmeerd. Ik stond dan ook naast haar op de foto met een boze blik op mijn gezicht. Mijn moeder stond achter mijn zusje en was aan het lachen. Ik moest nu ook lachen door de herinnering en na een tijdje voelde ik ook een paar tranen over mijn wangen stromen. Ik veegde ze meteen weg en schraapte mijn keel terwijl ik de foto in mijn jas zak stopte. Ik haalde diep adem en pakte mijn fiets uit de schuur. Ik draaide de schuur op slot, stapte toen op en fietste weg, naar het kerkhof toe.

Ik fietste langs een bloemenwinkel en stopte even om wat planten te kopen die ik bij het graf van mijn moeder en van mijn zusje kon zetten. Ik wilde net alles afrekenen toen ik een teddybeer zag staan. Ik knipperde met mijn ogen, want die teddybeer leek precies op de teddybeer die mijn zusje bij haar had op de dag van het ongeluk. Maar ik wist zeker dat dit niet dezelfde teddybeer was aangezien die teddybeer nu diep begraven lag in een kist met de botten van mijn kleine zusje onder heel veel aarde en zand. Ik besloot de beer ook te kopen. Mijn zusje zou nu dan wel 12 zijn geweest, aangezien het ongeluk nu 8 jaar geleden is en ze op dat moment 4 jaar was, maar en misschien is een teddybeer niet echt iets voor een 12 jarige maar die teddybeer betekende veel voor mijn kleine zusje, en dus ook voor mij. Op het allerlaatste moment legde ik er nog zo'n beer bij om hem zelf mee te nemen zodat ik ook in London elke dag aan mijn kleine zusje kon denken. Natuurlijk deed ik dat sowieso altijd wel maar nu kan ik dan ook iets aanraken wat me toch wel een beetje vertrouwelijk gevoel geeft.