Just lucky?

HOOFDSTUK36

"Hoe lang duurt de tour nog?" vroeg ik aan Carter. We zaten met z'n tweeën in een restaurant. Alle andere zaten boven in hun hotelkamer te eten. Voor de zoveelste keer hadden ze weer iets van junkfood, iets wat mij nu zo langzamerhand wel mijn neus uit komt. Ik heb Carter ervan kunnen overtuigen om ook mee te komen naar het restaurant. Het was niet al te moeilijk, na de maanden die we samen hebben doorgebracht heb ik zijn zwakte ontdekt. Hij kan niet tegen puppy ogen. En natuurlijk maak ik daar gebruik van.

De ober kwam aangelopen met onze soep. Ik bedankte hem en begon het op te eten.

"Wat is je lievelings kleur?" vroeg Carter opeens vanuit het niets. Ik keek op terwijl er een noodle uit mijn mond hing. Carter keek me geamuseerd aan en pakte zijn mobiel. "Oke, hier moet ik een foto van maken." Carter maakte een foto terwijl ik hem boos aan keek. Ik slurpte de noodle mijn mond in en at hem op. "Ik haat je..." Ik nam meteen weer een hap van mijn noodle soep. "Pfff.. Tuurlijk, je haat me haha. We weten allemaal dat dat niet waar is." Ik rolde mijn ogen. "En wie bedoel je met allemaal? Jezelf en je denkbeeldige vriendjes?" Carter's mond viel open en hij kon niet op een goede comeback komen. Ik grinnikte. "1-0, sucker!" Carter mompelde iets wat ik niet verstond en ging onderuitgezakt in zijn stoel zitten. Ik at mijn soep verder op en toen het helemaal op was ging ik ook een beetje onderuitgezakt zitten, maar niet te veel aangezien we nog steeds in het restaurant zitten.

"Lila..." zei ik uiteindelijk. Carter snapte er blijkbaar helemaal niks van waarom ik dat opeens zei. "Huh?" vroeg hij. "Lila, lila is mijn lievelingskleur. Ook al vind ik turquois en bordeaux rood ook echt super mooi." Er verscheen een glimlach op Carters gezicht. "Dus, wat is jouw lievelingskleur?" vroeg ik aan Carter. Hij grinnikte. "Ik heb niet echt een lievelingskleur ofzoiets... Ik zie het nut er niet echt van in." Ik fronste. "Het is ook niet echt bedoeld om ergens het nut voor te hebben... Oké eigenlijk wel maar daar gebruik ik het niet voor, ik vind de kleuren gewoon mooi. Normaal hebben mensen een lievelingskleur en kopen ze bijna alles in die kleur. Ik vind de kleuren gewoon mooi en verder gebruik ik zwart eigenlijk het meest maar zwart vind ik niet echt iets om als mijn lievelingskleur te beschrijven omdat ik het niet de mooiste kleur vindt, als je begrijpt wat ik bedoel...." Nu was het Carter's beurt om te fronzen. "Ik denk dat het dan donkerblauw is, of grijs... I don't know... Dat zijn de kleuren die ik meestal draag naast zwart en wit." Ik knikte. "Same... Wit en zwart zijn gewoon... Perfecte kleuren, ook al zijn het geen kleuren. Ik snap niet waarom ze niet als kleuren worden gezien. Ik bedoel Ying en Yang kom op zeg, deze kleuren staan eigenlijk gewoon voor het leven!" Carter's mond viel letterlijk open. "Wauw, dat gesprek werd opeens diep hahah." Ik begon nu ook te lachen. "Jupp, een beetje wel ja.."

~

Nadat we allebei hadden gegeten, en ik eindelijk weer van een gezonde maaltijd had genoten, besloot Carter om mij ergens mee naar toe te nemen.

"Waar gaan we heen? Ga je me ontvoeren? Of vermoorden of wat dan ook? Waar gaan we heen? Ik wil het weten!!" Ik pakte Carter's arm vast en begon er aan te hangen. Carter had dit blijkbaar niet verwacht want binnen een paar seconde begon hij te wankelen. Hij kon zijn balans gelukkig wel weer terug vinden. Ik giechelde toen hij gefrustreerd stil bleef staan.

"Hail, ik wil je alleen wat laten zien, ik ga je niet vermoorden, als ik dat an plan was geweest dan zou ik het sowieso niet nu doen aangezien iedereen weet dat ik de laatste persoon zou zijn met wie jij was dus dan weten ze al meteen dat ik je vermoord heb. Ik ga je dus ook niet ontvoeren. Ik kan het niet precies uitleggen waar we heen gaan dus je moet heel even afwachten." Ik zuchtte diep en ging weer staan. We liepen nog een stuk verder. Opeens stopte Carter en deed hij zijn handen voor mijn ogen. "Het is nog een stukje verder, maar ik wil dat het een verrassing is." Ik knikte lichtjes en liet hem me de weg leiden. Toen Carter stil stond en zijn handen van mijn ogen weg haalde hapte ik naar adem.