Just lucky?

HOOFDSTUK 23

"You say that I
I'm the one who's changed
But I can't keep on
Living life this way
You say that I
I'm the one who's changed
I'll find another you another way"

Terwijl ik het laatste woord van het nummer zong stopte de muziek ook. Ik draaide me om en keek tevreden naar mijn bandleden. Brad stap zijn duim op ten teken dat hij het ook helemaal perfect vond gaan. Nicky keek me ook glimlachend aan. In dit nummer moest ze vooral de achtergrond tekst doen, maar ze heeft ook een klein stukje solo gezongen.

"Het ging zo goed!" riep ik enthousiast.

Oke, even voor de duidelijkheid. We staan nu op een groot podium, waar vanavond duidenden mensen zullen zitten. Wij hoeven vanavond nog niet op te treden maar we oefenen wel om een beetje aan de grootte van de zaal te wennen. Ook Kole, een jongen die ook mee doet aan het voorprogramma moet af en toe oefenen op het podium. Ik ben blij dat ze dit doen aangezien wij nog maar net een band zijn en ook nog maar een keer voor een wat publiek hebben opgetreden en dat waren 50 mensen, oke misschien iets meer maar het waren en zeker nog geen 100. Dus van 50 naar duizenden mensen is toch echt wel een hele grote stap.

Opeens hoorde we geklap. Ik draai me om en zie Carter aan de zijkant van het podium staan samen met Bruno. "Dat ging aardig goed!" zei Bruno. Carter gaf hem een stomp in zijn buik. "Dat ging super! Ik weet zeker dat jullie over een paar weken het helemaal top gaan doen op het podium!" Ik glimlachte. "Dankje Carter. En jij ook Bruno." Bruno grinnikte. "Geen dank, in ieder geval... We kwamen hier eigenlijk om te vragen of jullie mee kwamen eten? Het is namelijk al 7 uur en we hebben allemaal nog niet avond gegeten dus tjaa...." Ik keek naar de band en Tristan was zijn jas aan aan het aandoen. Ik rolde mijn ogen, natuurlijk zou hij dat doen. De vreetzak. Bruce was aan het knikken en Nicky keek naar mij. "Ik vind het goed, ik denk niet dat die vreetzak daar nog zou willen repeteren dus..." Tristan kwam naar me toe gelopen en gaf me een speelse klap tegen mijn arm. "Als er iemand hier een vreetzak ik dan ben jij het wel Hailey, dus ik zal maar niks zeggen." Ik rolde mijn ogen opnieuw. "Ik ben geen vreetzak!" Nicky begon te lachen maar probeerde het te verbergen door doen alsof ze moest hoesten. Ik keek haar boos aan en ze gooide haar armen in de lucht. Tristan keek me geamuseerd aan. "Oh echt niet? Ook niet toen je gister letterlijk 6 pannenkoeken ophad, een toetje en daarna ook nog een milka reep naar binnen wilde gaan eten?!" Ik schudde mijn hoofd. "Natuurlijk ben ik dan geen vreetzak... Oke, misschien een beetje.. En het waren maar 5 pannenkoeken niet 6." Tristan schudde zijn hoofd. "Wat is het verschil? Het punt is, jij bent echt de grootste vreetzak uit onze band." "Niet de grootste, ik ben namelijk de kleinste uit de band." zei ik. Tristan rolde met zijn ogen en liep toen naar Carter en Bruno. Brad en Bruce liepen achter hem aan en Nicky kwam naar mij gelopen. "Je had me heus wel kunnen helpen, you know..." Nicky grinnikte. "Het was de waarheid Hail, en dat weten we allebei." Ik knikte langzaam. "True... Maar je had me alsnog kunnen helpen..." Nicky schudde lachend haar hoofd. "Sorry, ik had het iets te druk met mijn lach verbergen." We ondertussen liepen we nu achter de jongens aan.

Een half uur later waren we dan eindelijk met z'n alle bij het restaurant waar Bruno en Carter wilde gaan eten. Het restaurant was eigenlijk echt heel vlakbij maar er stonden heel veel fans van Blue Jeans voor de deur van de concerthal. Gelukkig besteedde ze helemaal geen aandacht aan ons en alleen maar aan de bandleden van Blue Jeans, anders had ik het echt heel erg eng gevonden. Begrijp me niet verkeerd hoor, natuurlijk is het ook leuk maar als er opeens een hele groep mensen op je af komt gelopen en je alleen maar vragen gaan stellen dan word je vanzelf wel bang. Of eigenlijk niet echt bang, het is eerder dat je een beetje een claustrofobisch gevoel krijgt omdat ze allemaal om je heen gaan staan. Of in ieder geval, ik denk dat dat zou gebeuren aangezien het mij nog nooit is gebeurd dat er opeens een hele groep mensen random naar me toe kwamen rennen om foto's te maken en vragen te stellen.

Het restaurant waar we gingen eten was niet al te duur. De jongens bestelde bijna allemaal biefstuk terwijl ik samen met Nicky een bord met friet bestelde en een hamburger. Toen we allemaal klaar waren met ons hoofdgerecht bestelde we allemaal een toetje. Ik had niet echt trek in ijs, i know shocking, dus nam ik een warme chocolademelk. De rest had wel allemaal een ijsje. Tristan zat naast me aan de rechter kant en was de hele tijd aan het vertellen hoe goed de chocolade saus op zijn ijsje was. IK grinnikte en pakte een servetje. "Trist, je hebt hier iets zitten." ik veegde de klodder met chocolade saus van zijn gezicht en legde daarna het servetje aan de kant. "Thank Hail! Anders had ik toch echt wel voor schut gelopen." Ik knikte. "Inderdaad."

"Weetje wat we eigenlijk ook een keer moeten doen? Een taarten gevecht houden!" fluisterde Nicky in mij oor. Ik knikte. "Hey wij moeten nog naar de wc dus gaan jullie maar alvast naar de limo." de jongens knikte en liepen er naar toe terwijl ik samen met Nicky naar een ober liep om om 2 taarten te vragen. We kregen ze in 2 tasjes mee nadat we hadden afgerekend. We liepen naar de limo en de jongens vroegen wat we in de tassen hadden zitten. "Een cadeau wat we van zo'n ober hebben gekregen." zei Nicky. Ik knikte. "Jupp, hij wilde eerst ons nummer hebben, maar dat wilde we allebei niet geven dus toen zei hij: neem dit maar mee, mijn nummer zit er ook bij inbegrepen."

De jongens rolde hun ogen. "Kansloos zijn die gasten van tegenwoordig." mompelde Bruno. Ik grinnikte.

Ze hebben geen idee wat hen te wachten staat....

*************************************

ja ja, ik leef nog!! k had het vorige week echt enorm druk op school en die week daarvoor ook :( dus sorry voor de late update, maar school gaat toch wel echt voor. Ik hoop dat jullie het begrijpen en dat dit hoofdstuk leuk was.

Als ik eerlijk ben heb ik totaal geen inspiratie meer voor dit boek, wat echt vervelend.... maarja ik maak er het beste van!

-xxx- love yaa