İhanet(tamamlandı)

Issız Sakinlik

ŞİMDİ
Birkaç dakikadır yere çömelmiş ağlıyordum. İrem kolonya ve bez alıp kapıyı kapattı. Pamir'i çözdü.
İrem gözüyle beni işaret edince Pamir yanıma doğru ilerledi.
Ellerimle yüzümü kapattım ve daha çok ağlamaya başladım.

Pamir de yanıma oturdu. Elini omzuma attı.
"Sakin ol,çok da kötü bir şey yapmadın. Zaten pisliğin tekiydi. Bence bununla gurur duymalısın.''

''Pamir.''
İrem'in öfkeden taşan sesinden sonra Pamir sustu.
"Kimse öldürülmeyi hak etmez. Kimse yaşam hakkının elinden alınmasını hak etmez. Ama ben bunu yaptım. Ben onu...''

Devam edemeden hıçkırıklara boğuldum. Nefes alamıyor gibiydim.
İrem susmamı işaret etti. Nefesimi düzenlemeye çalıştım. Kafamı Pamir'in omzuna yasladığımda en son hatırladığım şey İrem'in küfürleriydi.

Göz kapaklarım yavaşça açıldığında nerede olduğumu kavrayamadım. Daha sonra viteste Pamir'in elini gördüm. Kafamı çevirince arabamda Irem'in dizinde yattığımı anladım.
Yavaş yavaş doğruldum. İrem bana baktı.
"Dila,iyi misin ?''
Ne cevap vereceğimi bilemedim. Patron'un cansız bedeni aklıma geldi. Yutkundum.
"Karakola mı gidiyoruz?''diyebildim titreyen  sesimle.
İrem saçlarımı okşadı.
"Hayır Dila. Gidiyoruz ama karakola değil. Pamir'in ailesinden kalma evine.''
''Kulübe desek daha doğru olur yalnız.''diye ekledi Pamir.

"Hayır,karakola gitmek istiyorum.''dedim çığlık atar gibi.
''Dila,sen suçlu değilsin. Patron ve adamları arasında kavga çıktı. Adamlardan biri Patron'u öldürdü.''

''Ne?''
"Her şeyi ayarladım. Parmak izini sildim. Kan izini sildim. Bıçağı baygın adamlardan birine tutuşturdum. Adamlara bıçak yarası açtım. Patron'un parmak iziyle...''
''Irem o adamlar hayatları boyunca baygın kalmayacaklar,biliyorsun değil mi? Uyandıkları zaman ne olacak? Gidip polise şikayet etmeyecekler mi?''

Pamir sesli bir şekilde nefes verdi.
İrem bana dikkatle baktı.
"Dila,onlar öldü. Onları da öldürdün.''

Pamir'in cümlesiyle afalladım. Duyduklarımı idrak etmeye çalışırken İrem Pamir'in omzuna vurdu.
"Pamir,kes sesini. Yok öyle bi şey Dila. O adamlar yaşıyor. Ama biraz kafanı çalıştır. O adamlar seni nasıl polise şikayet etsin? Onların her biri Patron için en az on adam öldürmüşlerdir. Ne yüzle polise gidecekler? Onların yapabileceği tek şey seni bulup öldürmek.''

Bir şey söylemek için dudaklarımı araladım. Sonra korkuyla irkildim.
"Beni mi öldürecekler?''

"Dila,gidiyoruz. Bizi asla ama asla bulamazlar. Sen merak etme.''

''Ama ben Patron'u öldürdüm. Ben suçluyum. Katilim.Bunun için cezamı çekmem lazım. Teslim olacağım. Beni karakola götürün,lütfen.''

"Dila,Patron'u tanıyan herkesin yapmak istediğini yaptın. Benim hep hayalimdi biliyor musun? Onun sürünerek ölmesi. Onu öldürmek.''

''İrem,hiçbir şey bunun bahanesi olamaz. Ben birini öldürdüm. İsterse dünyanın en kötü insanı olsun,birini öldürmeye hakkım yok. Bu suç İrem. Ve hiçbir şey de bunun suç olduğu gerçeğini değiştiremez.''

''Dila,tamam. Ama sen nefsi müdafa yaptın. Bu da suç sayılmaz.''
Bir şey söylemek istedim ama söylemedim. Yaptığım hatanın bedelini ödemem gerektiğini biliyordum ama hapse girmek istemiyordum. Sessizce yola bakarken kulaklarımı dolduran şarkıya eşlik ettim.

"Yapma n'olursun
Bırak o yerimi doldursun
Bana ihtiyacın olursa
Sarıl ona elbet unutursun.''

Yaklaşık yarım saat sonra ıssız bir ormana girmiştik.
Etraf ürkütücü derecede sessizdi. Sadece rüzgarın sesini duyabiliyordum. Ağaçlar rüzgara karşı koyamıyor,deli gibi sallanıyorlardı. Havanın ne kadar soğuk olabileceği aklıma geldi. Altımdaki mini eteğe baktım ve hızla İrem'e döndüm.
"Ne kadar süre orada kalacağız?''
''Bir süre.''
''Yani?''
''Bilmiyorum Dila. Birkac hafta da olabilir,birkaç ay da.''
Yüzümü buruşturdum.
"Ama eşyalarımız?''
''Sen uyurken eve uğradık. Alabildiğim kadar çok şey aldım. Ama zaten orada Pamir'in eşyaları varmış. Çok sıkıntı olmaz yani.''
''Pamir'in eşyaları ne işimize yarar Allah aşkına? Hem siz de benim yüzümden...''
"Benim değil Dila. Eski nişanlımın.''