İhanet(tamamlandı)

Hatanın Bedeli

Dinleyerek okuyabilirsiniz:)

ŞİMDİ
''Defolun!''

Erdem'i şimdi şurada şişlesem kan değil öfke akacaktı. Öyle bir bakıyordu ki korkmamak elde değildi. Pamir'e döndüm. Kararımı onaylıyor muydu?Gitmelerini istiyor muydu? Gözlerinden anlamaya çalıştım. Ama başarılı olamadım. Duygularını iyi saklıyordu.

"Dila büyük bir yanlış yapıyorsun. Sen asla bırakmam. Eninde sonunda yine bana dönmek zorunda kalacaksın. Seni başka biriyle görmeyeceğim. Sen benimsin.''

''Sen niye başkasıyla oldun? Erdem şu geri kafalılığını da al defol. Geber umrumda değil. Yemin ediyorum seni öldürsünler umrumda değil.''

Umrumdaydı. Tabii ki ölmesini isteyecek kadar büyük bir öfkem yoktu. Ama gitmesini istiyordum. Yersiz tehditleri beni boğuyordu.

''Dila,pişman olacaksın bugün için. Sen bu s*kik herifle olamazsın Dila,unut bunu. O sana dokunamaz bile. İzin vermem. Ben sana aşığım başka kimse de olamaz.''

''S*ktir git uzatma.''diye lafa girdi Pamir. Erdem gözlerini kapattı ve nefes verdi.

"Bu o*ospuyu ben arabama almam ne halta gidiyorsa gitsin.''

Erdem bunu Dilara'ya bakarak söylemişti. Dilara sinirle Erdem'e yaklaştı. Parmak icuna yükseldi ve işaret parmağını Erdem'in göğsüne dayadı.
''Ben mi suçlu oldum şimdi?Ben sadece seni sevdim. Ayrıca karısını aldatan sensin.''

''Lan seni beni kandırdın. Ben sarhoştum. Ablan lan o senin. Ablan. Eniştene aşık olmasaydın. Bana yalan söyledin. Bebek senden diye beni kandırdın. Lan bebek babamdanmış. Sen nası bi o...''

''Erdem,yeter. Sen de suçlusun. O da suçlu. Kimin daha çok suçlu olduğu bu saatten sonra hiçbir şey ifade etmiyor. Binin şu arabaya defolun.''

O sırada İrem elinde Erdem ile Dilara'nın valiziyle geldi. Erdem'in arabasının yanına koydu. Esra olanları endişeyle izliyordu.

"Erdem,ben de sizinle geleyim. Hem beni görürlerse size dokunamazlar. Babamın katiliyle daha fazla aynı ortamda bulunmak istemiyorum.''

''Dikkat et senin de katilin olmayayım.''dedim göz kırparak.

İrem ise Esra'nın yanına gitti. Esra'nın gözlerindeki bakış kibirden hüzne dönmüştü.

"İrem?''

İrem Marda'ya on iki yaşında gittiğinden,güya Patron'un onu yanına aldığından bahsetmişti. Esra ile hemen hemen aynı yaşta olmalılardı. O zaman önceden tanışıyorlardı.

"Esra.''

Esra aniden İrem'e sarıldı. İrem kendini geri çekti.
"Senin babanın bize yaşattıklarından sonra ona teşekkür etmek gerekiyor senin yaptığına bak.''

''Evet ama...''

''Bahane bulma Esra. Yıllar sonra bir araya geldik. Sen kaçtın,ben kaçamadım. Ben neler yaşadım sen biliyor musun?''

''İrem,seni yanıma alamadım. Özür dilerim. Çok özür dilerim.''

''Boş ver. Her şey bitti bak. Ben şimdi dimdik ayaktayım. Yanımda da bir tek Dila var. Sen yoksun Esra. Söz vermiştin ama sen yoksun. O beni hiç tanımıyor olmasına rağmen Patron'un elinden altı yıl önce kurtardı. O yüzden ona söylediğin her bir kelimeyi şahsıma algılıyorum.''

''Özür dilerim.''

Esra daha fazla konuşmadı ve arabaya bindi. Erdem'in yanına ön koltuğa oturmuştu. Dilara da arka koltuktaydı. Camı araladı. Gözlerinden süzülen yaşlarla bana bağırmaya başladı.
"Pişmanım abla. Bu p*ç için sana ihanet ettiğime pişmanım. Affet beni. Nolur. Yaşadıklarıma bak. Aramız eskisi gibi olsa ben burada kalsam?''