İhanet(tamamlandı)

Yeni Bir Başlangıç

ŞİMDİ
Üşüdüğümü hissedince yavaşça kıpırdandım. Pamir'in eli sırtıma değince acıyla çığlık attım.
"Dila iyi misin? Ya ben bu elimi s-''

''İyiyim Pamir bir şeyim yok. Bilerek yapmadın sonuçta.''

Pamir'in benim için endişelenmesi nedense hoşuma gitmişti. O benim için çok farklı biriydi. Bana hiç yaşamadığım duyguları yaşatıyordu. Bu duygular Erdem'e karşı hissettiklerime benzemiyordu. Çok daha değişik duygulardı.

Ayağa kalkıp içeri doğru ilerledim. İrem hâla uyuyordu. Dolaba baktığımda yiyecek çok da bir şey kalmadığını gördüm. Sadece konserveler ve birkaç paket makarna vardı. Bizi en fazla bir hafta daha idare edebilirdi. Artık evimize,hayatımıza dönmemiz lazımdı. Pamir'in işi,benim işim... Sahi Pamir ne iş yapıyordu ki? Bunu hiç konuşmamıştık. Arkamı dönmemle Pamir'i görmem bir oldu.
Hemen karşımda duruyordu. Göz göze geldik ve konuşmaya başladım.

"Sen ne iş yapıyordun ya?''

''Gerçekten bilmek ister misin?''diye sordu. Şaşırdım. Ama başımı evet anlamında salladım.

"Karanlık işler.''dedi sesini kalınlaştırarak. Kaşlarımı çattım ve yüzünü inceledim. Korkmuştum ama belli etmemeye çalıştım.

''Nası yani?''diye sordum.

"Adam öldürürüm. Keserim,biçerim falan öyle yani. Organ mafyası gibi düşün.''

Yutkundum. Gözlerim fal taşı gibi açılmıştı. Bir adım geri attığımda gülmeye başladı.

''Hee kızım aynen organ mafyasıyım ben. Ne safsın sen ya,her şeye hemen kanıyorsun. Bilgisayar mühendisiyim Dila. Mafyalık falan yok yani.''

Rahat bir nefes aldım. Organ mafyası olmamasına sevinmiştim.

"Sensin saf. Ne bileyim ben sen öyle konuşuyorsun yani,yalan söylediğini düşünmedim çünkü bana hiç yalan söylemedin.''

Gözlerindeki alaylı ifade gitti. Bir adım attı. Kafasını eğdi ve gözlerimin içine baktı.

"Haklısın. O zaman bu ilk ve son yalanım olsun. Sana bir daha asla yalan söylemeyeceğim. Her zaman sana karşı dürüst olacağım. Sana söz veriyorum.''

Gülümsedim. Ona güveniyordum. Tüm kalbimle ona inanıyordum.

Gözlerinde onun da bana güvendiğini görebiliyordum. Çenemi yavaşça tuttu. Bana yaklaşmaya başladı. Nefesi yüzümde,deniz gözleri gözümdeydi. Geri çekilmedim. Dudaklarıma bakıyordu. Vücudum olması gerektiğinden çok daha fazla sıcaktı. Kalbimin atışını duyabiliyordum. Aramızda çok az bir mesafe kaldığında İrem'in koltuktan kalktığını gördüm ve hemen geri çekildim. Pamir'in de anlaması için öksürmeye başladım.

İrem gözlerini kırpıştırarak bize doğru ilerledi.
"Günaydın İreeemm.''dedim garip bir endişeyle.
Bana garip bir bakış attı. Sonra da Pamir'e baktı.
"Ben açım. Ne yapacağız bugün?''

''Makarna var,bezelye var,nohut var.''

''Konserve yemekten içim çıktı. Dönsek artık?''

''Ama burası çok güzel değil mi? Beni çok rahatlatıyor.''

''Dila tamam da hep böyle mi gidecek? Hem senin de bi hastaneye gitmen lazım.''

Pamir de başıyla onayladı.

"E araba o kadar yol boyunca çalışacak mı ki?''diye sordum.

''Çalışmak zorunda. Yoksa hep burada mı kalacağız?''

''Zaten valizler arabada. Ne duruyoruz? Hemen yola çıkalım bence.''diye ekledi İrem.

''Bu kadar çabuk mu yani?Peki bir daha gelir miyiz buraya?''