PSYCHOPATH'S LOVE SERIES #2: DASHIEL DAVIN CARTER

Kabanata 11

KABANATA 11

CATCHING my own breath, I woke up from another freaking nightmare..

Naliligo ako sa sarili kong pawis ng bumangon ako mula sa kinahihigaan ko. Hindi ko alam kung bakit ako pinagpapawisan ng ganito ka tindi, 'yong tipong parang pinanliligo muna ang sariling pawis mo gayong may aircon naman. Malamig sa buong silid ko dulot ng hangin na ibinibigay nong aircon, pero heto ako naliligo sa sariling pawis na tila ba'y ang init init ng lugar na ito.

Wala sa sariling ako'y napakapa sa dibdib ko ng maramdaman ko kung paano tumambol ang puso ko ng sobrang lakas. Sa sobrang lakas nito'y aakalain nang kung sino mang makakarinig sa tambol nito na magkakaheart attack ako o hindi kaya'y lalabas na ang puso ko sa heart cage nito.

Shit ano ba ang nangyayari sa akin?! At bakit parati ko na lang napapaniginipan ang trahedyang iyon kahit na'y ilang beses ko ng ibinaon ito sa limot?

Out of frustration, sinapo ko ang noo ko at saka marahas na ginulo ang buhok ko.

Damn! Ano ba ang nangyayari sa akin at bakit parati ko na lang napapanaginipan ang trahedyang iyon? For petes sake it's been a freaking year since that fucking tragedy happened and supposedly naka-move on na na ako ngayon pero bakit ganon? Bakit magpa hanggang ngayon ay binabagabag pa rin ako niyon, gamit ang panaginip ko?

Taon na ang lumipas simula ng mamatay sila, at magpahanggang ngayon ay patuloy pa rin akong binabagabag ng tahedyang iyon gamit ang mga panaginip ko. 'To the point na nagigising na lang ako sa kalagitnaan ng gabi na hinihingal at pawis na pawis kagaya ngayon.

Taon na ang lumipas simula ng mangyari ang trahedyang iyon at sa loob ng mga taon na iyon ay paulit-ulit kong napapanaginipan ang mga bagay na iyon, na siya rin nagiging dahilan kung bakit sa bawat araw na nagdaan ay patuloy pa rin akong binabagabag ng konsensiya ko.

Yes, my conscience never failed to quake my world. I don't know why, and why the hell this fucking conscience never failed to quake my world....but I guess, this is all about me being hard to myself. Paulit-ulit ko kasing sinisi ang sarili ko tungkol doon. Palit ulit ko kasing sinsisi at itinatak sa utak ko na ako ang may kasalanan niyon—na ako ang may kasalanan kung bakit ko hindi nabigyan ng magandang burol ang mga labi nila. Kasi kung sana'y binilisan ko ang kilos ko bago pa man pumutok ang tanginang bomba na iyon, edi sana nailigtas ko pa ang mga patay nilang bangkay—edi sana may matino sana silang lamay ngayon!

Pinilit ko naman ang sarili kong tigil tigilan ang pagsisisi sa sarili ko e, pero hindi ko kasi talaga magawa e. It was like dadalhin ko na talaga ang konsensiya kong ito hanggang sa pagtanda ko.

Isang marahas na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ko tinungo ang daan patungo sa love of my life room ko ng nakahubad. Yes. Nakahubad! Nakahubad kasi ako kong matulog e. Hindi kasi talaga ako komportable pag may saplot sa tuwing natutulog ako. Hindi ko alam kung bakit, pero siguro nasanay na ang katawan ko na pagka tapos ng isang nakakapagod na sex ay hindi na 'ko nagdadamit pa.

Wala sa sariling ako'y napangiti ng makita ko na ang buong kabuuan ng love of my room ko, dali dali akong lumapit sa isang punching bag at saka ito pinagsusuntok, pampapawis lang, you know.

Ang love of my life room na tinutukoy ko ay ang training room ko at ang lagayan ko sa mga gamit na ginagamit ko sa tuwing nakikipag bdsm ako.

Alam kung ang kusina sana ang dapat kung tawagin na love of my life room ko, dahil sa ang hilig kung kumain at ang takaw ko, but fucking and exercising is more fun for me, kaya pinili ko itong tawaging love of my life kesa roon.

Ang sarap kaya ng sex at saka ng exercise para sa mga taong malilibog at health conscious na kagaya ko. Ang sarap kaya no'n lalo na pag game na game rin 'yong babae sa mga bdsm. 'Yong tipong pang malakasan na—stop, I've reach to far.