PSYCHOPATH'S LOVE SERIES #2: DASHIEL DAVIN CARTER

Kabanata 34

NAPAGPASYAHAN namin na papatilain muna namin ang ulan bago kami uuwi sapagkat delikado na kung kami ay aalis habang umuulan pa ng malakas. Delikado dahil hindi namin alam kung ano ang mga bagay na maari naming masagupa sa kahabaan ng daan. Mga bagay na maaring makakasama sa amin.

Ang mga bagay na tinutukoy ko ay 'yong mga poste ng kuryente na nagsitumbahan at 'yong mga kahoy. Sa lakas ba naman kasi ng ulan, hindi imposibleng nagsitumabahan ang mga iyon.

Aside of those, one of the reason kung bakit naming piniling manatili rito ay dahil sa madilim na at ang lakas pa ng ulan.

At saka isa pa, maari rin nag landslide o mag la-landslide na hindi man lang namin namamalayan.

Remember? nasa bukid kami, nasa kakahoyan at kabundukan kami, kung kaya't hindi malabong mangyari nga ang bagay na iyon lalo na't mas umulan pa ng malakas.

Nagpagpasyahan namin na papatilaan pa muna namin ang ulan bago kami uuwi pero dahil sa kadahilanang sa paglipas ng mga oras ay mas lalo pa itong lumalakas ay napagtanto ko na napaka imposible pa kung ito'y titila, kung kaya't napagpasyahan namin na doon na lang matulog at kinaumagahan na lang umuwi.

Labag man ang loob ko sa desisyon na pagpayag ko na iyon ay wala akong ibang nagawa kundi ang pumayag, sapagkat nga'y gaya ng sinabi ko kanina, delikado na kung uuwi pa kami.

Napabuntong hininga ako bago inayos ang pagkakaupo ko sa isang tabi, isinandal ko ang ulo ko sa gawang kawayan na dingding bago tinitigan ang gawi ni punyemas na ngayon ay nakabaluktok habang natutulog sa hapag.

Siguro giniginaw na ito, well, kunsabagay, sino ba naman ang hindi giginawin kung sa malamig na semento ka natulog? 'Tas wala ka pang sapin o kumot? 'Tas isama muna ang kadahilanang maulan ngayon?

Kanina, bago pa man ito nakatulog diyan sa hapag ay ilang ulit pa muna ako nitong kinulit na matulog roon sa kama na kumpleto ang gamit, may unan, may sapin at may kumot.

Pero dahil galit at takot ako sakan'ya ay hindi ako nakinig, hindi ko sinunod ang mga turan niya na matulog ako roon sa katre at siya na lang ang mahihiga sa hapag.

Kanina ng makita niya akong lugmok na lugmok na nakaupo sa sahig habang nagmamakaawa sakanya na huwag siyang lumapit sa gawi ko'y nakita mismo ng dalawang mata ko kung paano kinain ng guilt ang buong sistema niya. Making him stopped on what he is doing before he distanced his self from me.

Kanina, paulit-ulit niyang sinabi sa akin ang mga katagang 'I'm sorry' habang nakaupo sa hapag, kulang na lang ay ang lumuhod siya sa harapan ko para lang mapatawad ko siya.

Pero dahil sa galit at takot na nararamdaman ko para sakanya'y hindi ko pinakinggan ang mga sinabi niya. Nagbingi-bingihan ako. Hindi ko pinakinggan ang bawat katagang sinasambit niya hanggang sa mapagod ito kakahingi ng sorry sa akin.

At ng makita siguro nito na inaantok na 'ko habang nakatunganga ay muli itong nagsalita upang ayain ako, upang ayain ako na mahiga na sa katre at ng makatulog na 'ko.

Bigla namang nanuot ang kaba sa puso ko dahil sa mga sinabi niya na iyon, kasabay ng kaba na iyon ay ang pag-usbong na rin ng mga katanongan, katanongan na, paano kung gawin niya ulit sa akin ang mga bagay na iyon habang tulog ako? Paano kung ra-rapein niya 'ko?

Ang mga kataga na iyon ay ang ilan lamang sa mga kataga na nasa utak ko sa mga oras na iyon.

At ng makita niya siguro ang reaksiyon ng pagmumukha ko'y, 'tsaka niya pa lang sinabi ang mga katagang..

"Huwag kang mag-aalala rito ako matutulog sa sahig, at pinapaangako ko saiyo na hinding hindi ko na gagawin pa ang bagay na iyon sayo," he said sadly, while trying to convince me na maniwala sa mga sinabi niya.