PSYCHOPATH'S LOVE SERIES #2: DASHIEL DAVIN CARTER

Kabanata 67

NANLAMIG ako. Tila tumigil sa pag-inog ang mundo ko. Hindi magawang prosesohin ng utak ko ang mga sinabi niya. Tila napako rin ako sa kinatatayuan ko na para bang sinimento ang buong katawan ko. Dahilan, kung bakit pati ang pagsalita ay hirap na hirap ako.

Binundol ng kaba ang puso ko, "H-a?" With all of my best, I tried really really hard to said those words. I need clarification kasi. Baka kasi nagkamali lang ako ng rinig.

"Y-ong bahay niyo ay nasusunog." Hinihingal man ay nagawa pa rin nitong sumagot.

Ang kaba na nararamdaman ko'y mas tumindi pa. At sa pagkakataon na ito'y tuluyan na talagang tumigil sa pag-inog ang mundo. Pati ang mga taong naglalakad sa hallway ay tumigil na rin sa paglalakad sa paningin 'ko. Pati si Bebot na hinihingal sa harapan ko'y tumigil rin sa paggalaw at paghinga sa paningin ko na tila bay naging estatwa ito.

It feels like every living things stop on moving at that moment and the only thing is vivid is the thunder heartbeat of my heart and the pain who's eating the whole me.

"A-re you kidding me?" ang nauutal ko na tanong sakanya ng makabawi mula sa pagkabigla. I know that medyo ma o-offend siya sa tanong ko na iyon since ang naging kinalabasan kasi ng tanong ko na iyon ay tila ba hindi siya mapagkakatiwalaan.

Pero masisi niyo ba ako? I don't know what to think, I don't know what to do and the only thing I know is the clarification. Clarification kung tama ba 'yong mga narinig ko—kung nagsasabi ba siya ng totoo o hindi kaya'y pinapast time niya ba 'ko.

"P-lease kung nag jo-joke ka lang Bebot, bawiin mo 'yon dahil hindi 'yon magandang gawing biro," I plead. Hope is visible in my voice. Hope that this is not true. That he was just joking me.

Mas gugustuhin ko pang ma prank na nakawala na si mama sa kulungan kesa sa ganito. Mas gugustuhin ko pang ma prank na nahulog ko 'yong panty ko kesa sa ganito. So please, If this is somehow a joke please enlighten me.

"Mukha ba 'kong nagpapatawa Marra?"

Tila may isang bombang sumabog sa harapan ko dahil sa tanong niya na iyon. Kasabay niyon ay ang pagtulo rin ng masagana kong luha na kanina pa nagbabadyang tumulo.

Tila isang sirang gripo na nagsiunahan sa pagtulo ang mga luha ko. Kasabay niyon ay ang pagdamdam ko kung paano manghina ang tuhod ko, na siyang naging dahilan kung bakit ako napasalampak ng wala sa oras sa malamig na sahig.

"N-o! No!" ang lumuluha kong ani habang paulit-ulit na itinatatak sa utak ko na hindi totoo ang mga sinabi niya. Na joke lang yong mga sinabi niya. Pero kahit anong gawin ko'y patuloy pa rin ito sa pagtatak sa utak ko, lalong-lalo na't nakita mismo ng dalawang mga mata ko ang reaksiyon ng pagmumukha niya—ang takot, pagod at pag-alala.

At ang katotohanang sinong tanga ang tatakbo ng ilang kilometro, sino ang magsasayang ng oras para lamang i-joke ako. Diba wala. At sa pagkakaalam ko'y matinong tao si Bebot—kasalungat sa palayaw niya. Kaya I am pretty sure that he will not waste his time just to throw some shits on me.

Paulit-ulit kung pinokpok ang utak ko. Umaasa na sanay nagkamali lang ako ng rinig—na pinaglalaruan lamang ako ng utak ko at ng tenga ko.

But the more I punch my head is the more the truth ate me.

Napatigil ako sa ginagawa kung pagpokpok sa utak ko ng may maramdaman akong humawak sa palapulsuhan ko. Na tila bay sa pamamagitan niyon ay pinipigilan ako nito. Ang kanyang kulay chocolateng mga mata na punong-puno ng awa para sa akin ang unang tumabad sa akin ng mag-angat ako ng tingin.

Napayakap tuloy ako ng wala sa oras sakanya. Alam ko na nakakahiya itong ginagawa kong pagyakap sakanya dahil sa kadahilanang hindi naman kami gano'n ka close, ni hindi nga nagtatagpo ang landas naming dalawa e at once in a blue moon lamang kung kami'y makapag-usap. But I need him. I really need him I really need someone to comfort me.