PSYCHOPATH'S LOVE SERIES #2: DASHIEL DAVIN CARTER

Kabanata 75

KAHIT NA'Y humindi ako sa offer niya'y inihatid niya pa rin ako sa bahay. And before leaving after fetching me out, he give me his calling card incase na magbago raw ang takbo ng utak ko. Incase na kakailanganin ko raw ng tulong.

Tumango naman ako dahil sa kaisipang baka kakailanganin ko nga ng tulon—na baka dadating nga ang panahon na kakailanganin ko ng tulong. At mas maiging kapag nangyari ang bagay na iyon ay may mahihingian na ako ng tulong.

Tinanggap ko ang calling card na ibinigay niya. Itinago ko ito sa blusa ng pantalon ko bago nagbalak na lumabas mula sa pagkakasakay sa sasakyan niya, pero bago pa man ako tuluyang makalabas ay may isang salita siyang sinabi na tumatak talaga sa utak ko na magpahanggang sa mga segundo na ito'y nakatatak pa rin sa utak ko at iyon ay ang mga katagang....

"Sometimes, running away from your problems is not that bad. It is a way of escaping from this cruel reality.. And escaping means freedom. And there's nothing wrong on chasing your freedom.. hope you remember that." Those are the last words that he said before he left, and also, those are the last words that he said who really made me in so much thoughts.

And here I am, nakatunganga sa labas ng bahay. Hindi magawang ihakbang ang mga paa kahit na'y isang hakbang na lang ang kulang at tuluyan ko ng mararating ang pinto. Ilang minuto na ang lumipas simula ng umalis siya, pero heto ako, nananatili pa rin sa kinatatayuan ko na para bang pinako ako rito. Ilang minuto na ang lumipas simula ng makaalis siya, pero heto't nakatunganga pa rin ako sa kinatatayuan ko. Nakatunganga dahil sa mga sinabi niya.

Yeah, he is right, chasing freedom is not bad. As well as escaping from your problems. But.. escaping means, kaduwagan right?  Kaduwagan kasi ayaw mong harapin ang kasalukuyan—ayaw mong harapin ang problema mo. But being duwag sometimes is not that bad to—ay basta!

Napapilig ako dahil sa naisip, ang gulo-gulo ng utak ko! Ni hindi ko magawang mag-isip ng matino!

Napabuntong hininga ako bago tumalikod at hinarap ang gawi ng pintuan. Pipihitin ko na sana ang seradura ng pintuan ngunit hindi ko na ito naipagpatuloy pa ng makarinig ako ng ungol mula sa loob.

Kinabahan ako dahil sa narinig. Kasabay niyon ay ang pagdadalawang isip ko kung tutuloy pa ba ako o hindi na, baka kasi kung ano ang madatnan ko e. Pareho no'ng nadatnan ko kanina sa cr.

Pero kahit ganoon pa may nagpatuloy pa rin ako.

Gamit ang nanginginig kong kamay dulot ng di maipaliwanag na kaba na nararamdaman ko'y pinihit ko pa rin ang seradura ng pinto. At laking pasasalamat ko ng hindi ito naka lock.

Itinulak ko ito bago pumasok at laking gulat ang naramdaman ko dulot ng nasaksihan ko.

Kasabay niyon ay ang pag-agos ng luha ko na para bang isa itong sirang gripo.

Alam na niya....

Alam na nila....

At paniguradong kamumuhian at pandidirihan rin nila ako kagaya nila... paniniguradong itatakwil niya rin ako... kaya saan na ako pupulutin nito? I am a disgrace..

Napabalikwas sila mula sa pagkakaupo nila dulot ng pagkagulat. Namutla ang mga mukha nila ng makita ako. Ngunit ang pamumutla na iyon ay napalitan ng pandidiri. Pandidiri dahil sa kababuyang ginawa ko.

Dali-daling pinatay at itinago ni Bebot ang cellphone niya. Ang cellphone niyang ginamit niya sa panonood sa scandal kong kalat na sa pagkakataon na ito.

"I-ha," ang nauutal na ani ni Aling Bebang. Sa pagkakataon na ito'y wala na ang pandidiri sa mukha niya pero alam ko, alam kong sa loob loob niya'y nandidiri pa rin siya sa akin kagaya ng katabi niya at nila..

Ngumiti ako ng mapait bago napaluha, "A-alis na 'po ako Aling Bebang, maraming salamat po sa lahat ng tulong na ginawa niyo para sa akin..," ang hilam ang mga luhang ani ko sakanya bago yumuko.