PSYCHOPATH'S LOVE SERIES #2: DASHIEL DAVIN CARTER

Kabanata 13

This chapter is dedicated to Hitoridesuteki

KABANATA 13

"Who are you? Why are you late?" his thunder voice who echoed the whole room made me shivered.

Kasabay niyon ay ang pagkapako ko sa kinatatayuan ko at ang panlalamig ko.

Napatigil si prof sa pagsasalita dahil sa mga katagang isinambit niya. The whole room went silent because of those words. Kalauna'y naramdaman ko na lang ang mga mapanuring tingin ng mga kaklase ko sa 'kin which made me more tense and gulped.

"I said, why are you late, miss?" ulit niyang tanong ng hindi ko nasagot ang una niyang tanong na mas naging dahilan pa kung bakit dumoble ang bundok ng kaba sa puso ko.

Kung ang kaba na nararamdaman ko kanina'y normal pa, ngayon naman ay mas lumakas pa, mas tumindi, mas lalo rin nangatog ang tuhod ko kesa kanina. Sa sobrang pangangatog nito'y wala sa sariling ako'y napahawak sa gilid bintana na nasa gilid ko. upang doon kumuha ng lakas ng sa gayon ay makatayo ako. Para kasing mabubuwal na ako ng wala sa oras mula sa pagkakatayo ko e.

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko, pilit na pinapakalma ang sarili nang sa gayon ay mawala na itong kaba at pangangatog ng mga tuhod ko.

Hindi ko alam kung bakit ako kinabahan ng ganito ka tindi. Hindi ko alam kung bakit ganito na lang kung makapag react ang katawan ko. E, samantalang isang simpleng tanong lang naman iyon. Pero mukhang may kinalaman rito ang aura na pinapakawalan niya. Nakakaintimidate kasi e! Yong tipong hihilingin mo na lang na bumukas 'yong lupa na kinatatapakan mo at saka magpalamon rito. Fuck this!

Nangangatog at nanghihina may nagpakawala pa rin ako ng isang malalim na buntong hininga upang doon kumuha ng lakas at hangin para sa baga ko, para kasing naubos ang hangin na nasa baga ko dulot ng intensidad na binibigay niya, pagkatapos ay nilingon ko ang gawi niya ng nakayuko. Iniiwasan salubungin ang mga nakakamatay niyang titig.

"Ahmm-"

I was about to answered his questions pero hindi ko na ito nagawa pa ng marinig ko ang tanong ni ma'am na siyang ipinagsalamat ko naman, kasi kahit papano'y lumuwag ang nararamdaman ko.

"-miss Marra, why are you late?" sabat ni ma'am sa balak ko sanang sabihin na siyang ipinagpasalamata ko.

Hindi ko alam kung bakit ako tinanong ni prof ga'yong natanong na naman ng punyemas na lalaking iyon ang mga katagang iyon sa akin, pero siguro dahil naramdaman niya ang kaba na nararamdaman ko, at ang pangangatog ng mga tuhod ko kaya doon niya siguro napagtanto na hinding hindi ko magagawang sagotin ang tanong ng lalaking iyon kung ganito ang akto ko, kaya tinanong niya ko ulit dahil sa kaisipang kapag siya ang tumanong sa akin ay masasagot ko ng maayos ay gusto niyang itatanong sa akin. O baka naman-Ayy ewan! Basta nagpapasalamat ako sakanya dahil kahit papano'y nabawasan ang kaba na nararamdaman ko.

Nag-angat ako ng tingin mula sa pagkakayuko ko at hindi ko inaakalang sa pag-angat ko na iyon ay ang pagtatagpo ng mga mata namin nong punyemas na iyon, dali dali tuloy akong napaiwas ng tingin, hindi ko kasi kayang salubungin ang mga tingin niya.

"H-indi po kasi ako pinayagan ni Madam na umalis agad, prof," sagot ko sa tanong niya, ang tinutukoy ay ang hindi pagpayag ni Madam Bet na umalis ako agad pagkat ang rami kung hugasin dulot ng pagragsa kanina ng mga estudyante kanina sa carenderia.

Habang binibigkas ko ang mga katagang iyon ay hindi ko pa rin naiwasan ang sarili ko na huwag mautal kahit na'y hindi na naman ako nakatingin sa nakakaintimidad na lalaking iyon, nanatili kasi sa gawi ko ang nakakaintimidad niyang mga titig na siyang naging dahilan ng pagkautal ko.