My Multi Billionaire Husband

MMBH-49

Masama ba ako kung pipiliin ko ang sarili ko? Makasarili na ba ako no'n?

Bakit ang hirap, bakit ang hirap tanggapin na hanggang ngayon siya pa rin. Na hanggang ngayon kahit maraming nangyare siya pa rin ang gustong piliin ng puso ko?

Bakit ang hirap gamitin ng utak kapag ang mga taong mahal mo na ang dahilan?

Ang daming tanong at bumabagabag sa isip ko. Kase nandito pa yung trauma na naranasan ko mula sakanya. Pero kahit ganoon kahit anong sakit, pilit pa rin siyang sinasigaw ng puso ko.

Unti-unting pumatak ang mga luha ko. Kasabay no'n ang sunod-sunod na iling ko. Hindi, hindi ko pa kayang mag desisyon sa ngayon. Baka masaktan nanaman ako.

Tumalikod ako at unti-unting humakbang palabas. Ngunit bago pa iyon ay bumukas ng malakas ang pintuan at pumasok si Tita Daisy. Tinignan ako saglit nito ng gulat na ekspresyon at muling bumaling sa anak.

"Oh god, my son. What happend to you..?!" Anito at dinaluhan ang anak at niyakap ito.

"Don't touch me." Malamig na sabi ni Manu.

"Ano bang ginagawa mo sa sarili mo? Nangangayayat ka na. Can't you see yourself? Huh?" Yinakap nito ang anak.

Nag-iwas ako ng tingin dahil na sa akin ang mga mata ni Manu. malungkot at nangingilid ang mga luha.

"Let me go and leave me alone!" Sigaw niya na dumagungdong sa loob ng kwarto.

"Please son, let's go home. Ayusin mo ang sarili mo, your lolo is in the hospital. Inatake siya kanina habang papalapag ang eroplanong sinasakyan ko. And your tito said that your lolo wants to see you." Umiiyak na ngayong sabi ng ina.

"I don't fucking care!" Muling sigaw niya.

Ewan ko kung bakit hanggang ngayon tila napako ako sa kinakatayuan ko. Nanghihina at masasaktan.

"Iwan niyo na 'ko.." mahinang sabi niya. "I don't want to be part of that family. You all manipulated me especially lolo, I love that family eversince, but I never imagine that the family I called will be destroyed my whole being." he emphasize the family.

"Dahil sainyo, mawawalan ako ng matatawag na anak at asawa. And I can't accept it. I'd rather die here in pain than come back in that bullshit family!"

Gumuhit ang sakit sa puso ko. Paano ako makakaalis sakanya kung ganito siya ngayon.

"Please my son, Don't say that again. We love you, we want the best for you."

"You want me the best? But why I'm here feeling alone? Why I'm in this phase of my life that I want to give up? you all don't want me the best, but to feel miserable lifetime." Walang lakas na aniya.

Oh my god.

Bakit parang ako yung nadudurog sa bawat salitang 'yon. Bakit hinayaan kong mangyare sakanya 'yon? I know may kalasanan siya. Pero sa lahat ng narinig ko, naging bukas ang isipan ko.

I hate and loved him. Parang hindi ko kayang makita siyang miserable, umiiyak at nawawalan ng pag-asa. Ako nalang ang lakas niya at si Maple pero pinili kong layuan namin siya dahil sa mga nalaman ko, I feel sorry about it, I felt sorry for douting and not trusting his love for me.

Hindi ko na nasundan ang sinabi nila. Tumayo si tita Daisy at pinunasan ang mga luha.

"I will come back here tomorrow okay? I love you son." Nanghihinang anang ginang.

"I don't need yo here, umalis na kayo!" Sigaw pa niya.

Tiningnan ako ng Mama ni manu ng puno ng hinagpis at konsensiya.