If It Is You [Jikook/Kookmin] || Tagalog Ver

Chapter Forty Eight

Third Person's POV

Seoul, 11 am KST.

Nasa harapan sila nang gate ng bahay nina Jimin ngayon, hinawakan ni Namjoon si Jimin sa braso nito at agad namang umatras si Jimin dito. Sinamaan niya ng tingin si Namjoon.

"What's with the stare, huh?" Namjoon asked amused, "Aalis na ako, kita na lang tayo bukas." He added at lalapit sana para halikan si Jimin pero inilayo ni Jimin ang mukha niya.

"Alright, bye then." Saad ni Namjoon nang nakangiti, he was hoping Jimin would look at him at least pero hindi niya ito ginawa.

Pumasok naman agad si Jimin sa loob ng bahay nila. Sighing deeply, nakukunsensya ito sa ginawa niya kay Namjoon kanina.

Binalewala niya 'yon at papasok na sana ito sa kwarto niya when he heard his Hyung talking to someone inside his room. Hindi masyadong nakasarado ang pintuan niya kaya nakikita siya ni Jimin sa loob, nakaupo ito at nakasandal sa headboard and he looked broken at biglang nadurog 'yung puso niya sa nakita niya.

Jimin looked away and leaned against the wall, ano ba itong nagawa niya? Seokjin looked really hurt at alam niyang siya 'yung dahilan. He wanted to walk inside and apologize for it, pero may kausap ito sa phone.

"Kung hindi lang sana kame iniwan nang mga magulang namin then I wouldn't have to be stuck in this House and take full responsibility of him." Seokjin said through his sobs and Jimin heard it clearly.

"I love him," Seokjin says crying halos hindi na niya masabi ang susunod niyang sasabihin dahil sa hikbi nito, "A-and I can't believe I am saying this pero pagod na pagod na ako." Jimin felt a lump forming in his throat as he listens to his older brother.

"Sobrang pagod na akong tumayong magulang niya. Ayoko na, hindi ito 'yung buhay na gusto ko." Seokjin pressed his eyes shut, "I have a life too at gusto ko nang freedom, gusto kong mabuhay ng walang kapatid na iniisip, na sinasamahan at inaalagaan, hindi ko gusto na hanggang ngayon ay nakadipende at nakadikit parin saakin." Seokjin took a deep sigh at sinusubukan na pakalmahin niya ang sarili niya. Pero sa tuwing naiisip niya 'yung mga sacrifices niya sa kapatid niya ay nasasaktan at naaawa siya sa sarili niya. Ever since na iniwan sila ng kanilang magulang, siya na 'yung tumayong nanay at papa ni Jimin. Siya 'yung sinasandalan ng kapatid niya habang siya walang ibang maasahan kundi ang sarili niya. He works two jobs despite being a student kasi wala namang iniwan sakanila ang mga parents nila, pinaaral niya ang sarili niya at siya na rin ang nagtustos ng pag-aaral ng kapatid niya, he was working so hard for the both of them while his younger brother busies himself ignoring him, shutting him out of his life. 'Yung tipong kahit kausapin man lang siya ng kapatid niya, simply ask him kung okay ba siya pero wala eh. Kahit nasa bahay lang 'yung kapatid niya ay para parin siyang nag-iisa.

 Pero kahit kailan hindi siya nagalit dito at araw-araw ay sinusubukan niyang intindihin ang kapatid niya. Hanggang sa kinausap na nga siya nito after how many years, he decided to talk to him. Naging maayos sila at sobrang saya ni Seokjin dahil doon.

"He wouldn't want to let go of me, either. Oh god, he's so selfish for asking me to stay. Hanggang kailan ako makukulong sa prison na 'to?" Jimin covers his mouth, sobra itong nasaktan sa pagtawag ni Seokjin ng prison sa bahay nila, Jimin's safe place.

"I don't like the idea of staying here for the rest of my life. Ayoko dito because it's empty! Simula nung inawan kami ng mga magulang namin para saakin this wasn't home anymore kundi isang abandunadong bahay na lang."