If It Is You [Jikook/Kookmin] || Tagalog Ver

Chapter Ten

Jimin's POV

Napahinto ako sa paglalakad nang makita ko ito sa labas nang bahay nila. Napahawak ako nang mahigpit sa sling bag ko at nagpatuloy sa paglalakad.

Jungkook's face lit up nang makita niya akong papalapit. Jungkook waves his hand with his smiling face making my heart beat. I intended to stop looking at his way at tumingin sa baba.

Nilapitan niya ako at sinabayan na maglakad. Hindi ako sigurado kung nakatingin ba siya saakin o nagtataka ba siya kung bakit hindi ko siya tinitignan o kinikibo.

"Sa tingin ko uulan." Narinig kong sambit niya saakin. Hindi ko siya nilingon o binigyan nang tingin.

"Kailangan nating magmadali." Saad niya.

Nagulat ako nang bigla niya akong hawakan sa wrist ko, yanking me as he walk a bit faster. Wala akong nagawa kundi ang sumunod lang sakanya.

Malapit na kami sa main entrance nang biglang bumuhos ang ulan, Jungkook and I run inside at sumilong.

Kinuha ko ang panyo sa loob nang bulsa ko at pinunasan ko ang braso ko na nabasa nang ulan. Nasa harapan ko parin si Jungkook pero hindi ko siya pinansin at nagpatuloy lang ako sa ginagawa ko.

Jungkook suddenly fixes my bangs, napahinto ako sa ginagawa ko at dahan-dahan na napatingin sakanya.

As soon as I met his eyes, Jungkook's lips twitches upward forming into a warm smile, I felt my heart clench. Naaawa ako at nakukunsensya sa ginagawa ko sakanya. Jungkook drop his hand and worriedly look at me.

"Nabasa tayo nang ulan baka magkasakit ka, text mo ako kung may maramdaman kang hindi maganda mamaya." Saad niya saakin tone genuinely concern. Jungkook waited for any reaction and when he didn't find any, he smiled weakly.

"Mala-late na ako sa klase ko. I'll see you later." Jungkook says tapping my back and bids me a goodbye.

Tinignan ko lang siya nang tahimik habang tumatakbo ito heading to their department. Nang tuluyan na siyang nawala sa paningin ko ay bumaba ang tingin ko sa ground.

I need to stick with my decision. I've decided na hindi tanggapin ang alok niyang friendship saakin. I am used to having zero friends.

Alam kong naaawa lang siya saakin kaya niya ginagawa 'to pero hindi niya ako responsibilidad kaya mas mabuting tumigil na rin siya. Hindi ko rin siya kailangan kaya dapat lang na hindi ko 'yon tanggapin diba? Isa pa, kapag nalaman niyang hindi talaga ako mute, alam kong iiwas din siya at babalik na siya sa dati.

Hinawakan ko ang sling bag ko at naglakad na heading to my 1st class. Habang naglalakad ako ay ramdam na ramdam ko ang lungkot sa puso ko, gusto ko siya balewalain pero hindi ko magawa dahil masyado akong naaapektuhan.

Napaangat ako nang ulo nang may biglang humarang sa dinadaanan ko. It was the three bullies and they are looking at me politely.

"Bago ka mag-isip nang kung anu-ano, pakinggan mo muna ako." Saad ni Jackson saakin.

"Ibabalik lang namin ang sapatos mo." Dagdag niya sabay abot saakin nang paper bag. Malungkot na tinignan ko ang paper bag at kinuha 'yon.

I gave them a slight bow bago ko sila nilagpasan.

"Bro, anyare dun?"

"Hindi ko alam."

"Baka may problema."

I accidentally bumped into someone at napaatras ako nang konti. I let out a heavy sigh.