If It Is You [Jikook/Kookmin] || Tagalog Ver

Epilogue

Jimin's POV

I was running, trying to catch up, 5 minutes na lang ay male-late na ako sa klase. Nag-enrol kasi ako sa isang review center for upcoming licensure exam. I don't trust myself na kakayanin 'yon with self-study kaya naman I took this class.

Sakto naka-green na ang traffic light, I walked rapidly at sumakay ng cab sa kabilang street. Sinabi ko 'yung address at agad naman akong dinala duon. Alam kong wala namang magagalit kung ma-late ako pero sayang kasi 'yung discussion na di ko maaabutan.

I step outside the car and looked at the building kung saan 'yung classroom namin. It wasn't a big building unlike sa college ko, designed lang siya for one class actually. Half-day lang klase, para may time pa kaming makapag brainstorming at mag self-study.

Pag pasok ko ay kakasimula pa lang ng klase I smiled at the Professor who looked the same age as me but he's actually four years older than me. Tumango lang siya and motioned me to sit, I nodded my head at umupo na, pulling out my notes in the process.

Devoted ako sa class, gusto ko kasing makapasa, 'yun yon. After the class, lahat ng mga students na kasama ko ay nagsialisan na. Akma akong aalis nang hinawi ni Professor Hyungsik ang braso ko. My jaw tightened, umirap ako bago ko siya tinignan habang nakangiti.

"Park Jimin-ssi." Aniya, I looked at him, raising a brow.

"Yes, professor?" Tanong ko sakanya. "May topic kang hindi naabutan kanina, do you want me to discuss it for you?" I blinked my eyes, akala ko kasi, kakasimula lang ng klase kanina o nagsisinungaling siya saakin ngayon? Kumurap-kurap ako at nginitian ito sa huli.

"H-hindi na, ayos lang po." Sagot ko, "Salamat, Prof." I bowed at him at umalis na sa classroom. It's not new to other students na interesado siya saakin and I don't want to fuel it kaya as much as possible ay gusto ko siyang iwasan.

I took the bus, gusto kong mapahaba 'yung oras ng biyahe ko bago ako makauwi. Dati as much as possible gusto ko makauwi agad at magmukmok sa kwarto pero nagbago 'yon. Ngayon ay mas gusto kong umupo sa bus, lean my head against the glass window, think of anything, absolutely, anything.

Six months...

Six months simula nung iniwan ako ni Jungkook, the first three months was hell for me. Iniiyakan ko parin siya, nandun parin 'yung pain at regrets ko, I was dealing it literally every day. Nasa stage na ako nun na akala ko hindi ko kayang lagpasan 'yon, akala ko nga ay mababaliw na ako kalaunan but look at me now nagawa ko paring ayusin ang buhay ko though I was still struggling a bit.

Kasi alam kong Jungkook wouldn't appreciate that, napangiti ako dahil duon. Naisip ko kung kamusta na siya? I hope he's doing well. For the past six months, wala akong narinig mula sakanya. Hindi rin siya nagparamdam saakin, ang tanging iniisip ko na lang ay babalik siya.

Before that, I was also clouded with negative thoughts na baka nga dahil sa baby nila ay napagdesisyunan nilang buohin ang pamilya nila but as times past by natutunan kong i-let go 'yon. Anak niya lang 'yung binalikan niya at ako na 'yung mahal niya, ako 'yung nasa puso niya bago siya umalis at di na 'yon mababago.