Jimin's POV
Wala na siya. Umalis na siya. Humagulgol ako ng iyak habang nakatingin sa kawalan. I was sobbing so loud that I had to cover my mouth, I was in unbearable pain, and it only grows inside. Then all of a sudden I was in Hoseok-hyung's arms, I pressed my eyes shut tightly.
I don't even know how did they dragged me inside the car. Nakatingin lang ako sa labas ng bintana. Sobrang blangko ng isip ko at ang tanging nararamdaman ko ngayon ay labis na sakit, hindi siya 'yung tipikal na pain na kapag may prescription ng gamot mawawala na. Pain that I've been through a lot yet, I hadn't still learn to live with.
I leaned my head on the glass window, blankly.
Huminto ang kotse at napansin kong hinatid nila ako sa bahay ko. I step outside, as soon as I got out Hoseok and Yoongi blocked my way. I looked at the two of them and bowed my head, appreciating their effort.
"Jimin—" I didn't let Hoseok finish as I walked past him. "Nandito lang kame para sa'yo, call us, okay?" Hoseok suggested, hindi ko siya pinansin at dumeretso sa loob ng bahay.
Ni-lock ko ang kwarto ko and leaned my back on the door, there my eyes landed on the bed, duon sumikip ulit ang dibdib ko. When I thought of him leaving earlier, this is not what I expected to happen. Akala ko umalis siya kasi may gagawin siyang errand, o baka tinawagan siya ni Hoseok, Yoongi, baka kailangan nila ng tulong niya, anything but leaving.
I had no idea that would be the last time, na 'yung gabing 'yon na pala ang huli naming pagsasama.
"Hyung," tawag saakin ni Jungkook, he pat the bed, I closes the cabinet at lumapit sakanya. Hinawi niya ang buhok ko, and his hand stayed there, holding my cheek. He then caress it, nakatutok lang dun ang mga mata niya.
Tinitignan ko lang siya habang ginagawa niya 'yon hanggang sa magtama ang mga mata namin. Hindi ko mabasa ang iniisip niya ngayon, hindi ko napigilan ang sarili ko't nilapit ko ang mukha ko at hinalikan ito. It was a quick peck, but Jungkook grabbed my neck and pulled me back, capturing my lips, then cupped both of my cheeks. I smiled and returned the kiss, it wasn't a needy kiss, he was kissing me with passion, slow and sweet— I felt my stomach flutters, I broke into fit of giggles, Jungkook pulled away and tinignan niya ako ng sobrang pagtataka.
Inilagay ko ang mga kamay ko sa balikat niya, umiling ako, blushing. "Wala." Jungkook smiled, defeated. I touched his face, thumbing his cheeks at pinagmasdan ang mukha nito.
"Why do I feel like you are missing me a lot, hm?"
"That's right." Sabi niya. Tinawanan ko siya.
"I am asking you why." I pointed out, ngiti lang 'yung sagot niya saakin. Bumitaw siya saakin and he flopped on the bed.
He adjusted his position and tap it, "'lika na, samahan mo ko." Aniya, agad naman akong tumango dito at naglakad palapit sakanya.

BINABASA MO ANG
If It Is You [Jikook/Kookmin] || Tagalog Ver
Fanfiction"𝑵𝒐, 𝒚𝒐𝒖 𝒅𝒐𝒏'𝒕." "𝑲𝒂𝒔𝒊 𝒌𝒖𝒏𝒈 𝒂𝒌𝒐 𝒕𝒂𝒍𝒂𝒈𝒂... 𝒅𝒂𝒑𝒂𝒕 𝒅𝒂𝒕𝒊 𝒑𝒂." Date Started: March 27, 2020 Date Ended: January 1, 2022