မနက်ရောက်တော့သူမငွေပြားနည်းနည်းယူပီးစျေးသွားလိုက်တယ်...
ဇာတ်ကြောင်းစဖို့ကနှစ်ရက်လောက်လိုသေးသည်....Host ကိုယ်တိုင်ချက်မို့လား..."
"Omm.."
ခနကြာတော့သူမဟင်းချက်လို့ပီးသွားတယ်....
'Host ကျွန်နော်လည်းစားမယ်...'
'Omm...စားလေ..ကောင်းမကောင်းပြောအုန်း'
'Ok..host. .ကျွန်နော်အတွက်ကို Space ထဲထည့်ပေး'
'Ah..host ချက်တာဒီလောက်ကောင်းမှန်းမသိခဲ့ဘူး...ဗိုက်ကိုတင်းသွားနားဘဲ'
'နင့်မှာဗိုက်ရှိလို့လား'
'စကားအဖြစ်ပြောတာလေ'
နှစ်ရက်အကြာ
'White မူလကိုယ်ကဇာတ်လိုက်ကိုဒီတောထဲမှာတွေ့တာလား...
ဒီလောက်ကျယ်တဲ့တောထဲမှာသူတို့ကတိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်တွေ့တယ်ပေါ့လေ...သူမကတောထဲဘာလာလုပ်တာလဲ''ဇာတ်ကြောင်းအရလေ Host ကလည်း'
'အခုသူကဘယ်မှာလည်း'
'တည့်တည့်သာသွား'
သူမသွားတာနည်းနည်းကြလာတော့အရှေ့မှာဒဏ်ရာတေနဲ့လဲနေတဲ့လူကိုတွေ့လိုက်တယ်...
'White ငါသူ့ကိုမကယ်ဘဲနေလို့တစ်ကယ်မရဘူးလား'
'မရဘူးလို့ Hostကလည်းWhite လေးစိတ်ညစ်လာပီနော်...'
"ဟူး..အေးပါကယ်ဆိုတော့လည်းကယ်တာပေါ့"
သူမသူ့ကိုသယ်ပီးအိမ်ခေါ်လာလိုက်တယ်....
မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကယောက်ျားရင့်မာတစ်ယောက်ကိုဘယ်လိုသယ်နိုင်တာလည်းလာမမေးနဲ့သူမသိုင်းတတ်တယ်"အ..ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ...."ဖန်ရန်စစ်သူသူ့ပြိုင်ဘက်သိုင်းသမားတစ်ယောက်နဲ့တိုက်နေတာပင်...သူ့ပြိုင်ဘက်ကိုသတ်လိုက်နိုင်ပေမယ့်သူလည်းဒဏ်ရာရသွားသည်...သူနောက်ဆုံးမှတ်မိတာကသူတောထဲမှာမေ့လဲသွားတာပင်...
"ရှင်သတိရလာပီလား"
"မင်းငါ့ကိုကယ်ထားတာလား"
"ဒီမှာကျွန်မအပြင်တစ်ခြားဘယ်သူ့ကိုတွေ့သေးလို့လည်း"
"ကျွန်နော်အသက်ကိုကယ်ပေးတာကျေးဇူးတင်ပါတယ်...ကျွန်နော်ကဖန်ရန်စစ်လေလွင့်သိုင်းသမားတစ်ယောက်ပါ..
ဒီကမိန်းကလေးကိုဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ....""ရှင်ကျွန်မကိုမိန်းကလေးရှင်းလို့ခေါ်လို့ရတယ်....ရှင်နိုးလာပီဆိုတော့ဆေးကိုကိုယ့်ဘာသာသောက်တော့"
ပြောပီးသူမလက်ထဲကဗန်းကိုကုတင်ဘေးကစားပွဲပေါ်ချပေးလိုက်တယ်
" ကျွန်မစျေးထဲခနသွားလိုက်မယ်..ရှင်အိမ်ကြည့်ထားလိုက်.."
"ကောင်းပါပီ"
စျေး၌
"ဦးလေးကျွန်မကိုဒဏ်ရာအကျက်မြန်စေတဲ့လိမ်းဆေးပေးပါ"
"ငွေသုံးစ"
သူမငွေရှင်းပီးထွက်လာလိုက်တယ်....နောက်သူမလိုအပ်တဲ့ဆေးအမယ်နည်းနည်းလောက်ထပ်ဝယ်လိုက်တယ်...