ညေနခင္းပိုင္း ရပ္ကြက္ထိပ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ လမ္းထဲမွ အသိ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ၿဖိဳးကုေဋ ထိုင္ေနျဖစ္သည္။ သူ ထိုင္ေနတုန္းမွာပဲ လႊမ္းဧရိယာ ဆီမွ ဖုန္းဝင္လာေတာ့သည္။
“ငါမင္းဆီ လာမလို႔၊ မင္း ဘယ္မွာလဲ။”
“လမ္းထိပ္က ဦးခ်ိန္ႀကီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ...”
ထိုင္ေနက် ရပ္ကြက္ထိပ္မွ ဦးခ်ိန္ႀကီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဟု ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ လႊမ္းဧရိယာကလည္း တန္းသိ၏။ ရပ္ကြက္ထဲကို လႊမ္းဧရိယာ ေရာက္ခ်လာေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း ေျခလ်င္ပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြ ယူလာတတ္တာ ျဖစ္သည္။
ၿဖိဳးကုေဋက လႊမ္းရဲ့ အက်င့္ကို သိေနသူမို႔ ေသာက္စရာ မွာခါနီးတြင္ ေမးရေသးသည္။
“ဘာေသာက္မွာလဲ လႊမ္း...ထံုးစံ အတိုင္းပဲလား။”
“အင္း ...ကိုလာပဲ။”
ရပ္ကြက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ဖို႔ ျဖစ္လာတိုင္း ဘယ္တုန္းကမွ လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီ မွာမေသာက္တတ္သူက လႊမ္းဧရိယာပင္။
“ညီေလးေရ ...ကိုလာတစ္ဘူး။ ဖန္ခြက္ပါ ယူလာခဲ့ေပးေနာ္။”
စားပဲြထိုးေလးအား ေသာက္စရာ လွမ္းမွာ ေပးေတာ့လည္း ၿဖိဳးကုေဋကသာ။
“ဟ ငါ့ညီက လက္ဖက္ရည္ မႀကိဳက္ဘူးလားကြ။ ဟိုတစ္ခါကလည္း ကိုလာပဲေနာ္။”
တစ္ဝိုင္းတည္း အတူ ထိုင္ေနသၫ့္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က လႊမ္းကို ေျပာလာခဲ့သည္။ ၿပီးခဲ့သၫ့္ တစ္ေခါက္ကလည္း ဒီလူေတြနဲ႔ပဲ အတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ဖူးခဲ့ေသးတာေၾကာင့္ မွတ္မိေနပံု ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မေသာက္တတ္လို႔ပါ။”
“စမ္းေသာက္ၾကၫ့္ပါဦးကြာ ...တို႔ရပ္ကြက္က ဦးခ်ိန္ႀကီးရဲ့ လက္ဖက္ရည္က ရွယ္မိုက္တာေနာ္။”
“လုပ္မေနနဲ႔ အစ္ကိုေရ ...ဒီေကာင္က ဒါမ်ိဳးေတြ မႀကိဳက္ဘူး။ သူ႔အႀကိဳက္က နည္းနည္း ေခ်း(ေဂ်း)မ်ားတယ္။”
ၿဖိဳးကုေဋက ၾကားကေန ဝင္ေျပာေနျပန္သည္။
“အိုေက အိုေက ...”
YOU ARE READING
အကြင်နာပေးမဲ့ ဧရိယာ
RomanceMarriage life ပါ။ မိသားစု ဒရမ်မာတွေလည်း ပါတယ်။ သေချာတာကတော့ အကြင်နာတွေပေးမဲ့ ဧရိယာအရပ်အဝန်းလေးပါပဲ။ (Started On_ 6/September/2021) / Marriage life ပါ။ မိသားစု ဒရမ္မာေတြလည္း ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အၾကင္နာေတြေပးမဲ့ ဧရိယာအရပ္အဝန္းေလးပါပဲ။ (Started On_ 6...
