Kahve Kulübesi

KK🔸27

Biz geldik!

Yorumlarda görüşelim kahveseverlerim.

Bölüm şarkısı : Mustafa Ceceli - Rüyalara Sor 🎵

🔸

Hayal kırıklığı.

Hüma'nın yüzünde okuyabildiğim tek duyguydu. Eşyalarımı alıp koşar adım yanına gittiğimde arkasını dönüp kantinden çıktı. Peşinden giderken adımlarını hızlandırdı.

"Hüma bekle!" diye seslendim. Bahçeye çıktığı gibi sırtını duvara yasladı. "İyi misin?" Başını iki yana salladı, gözyaşı yanağını ıslattı. "Arif işte, biliyorsun hep aynı saçmalıklarla canımızı sıkmaya çalışıyor."

"Ecrin ben Saffet'i çok seviyorum." Yaşlı gözleri içli içli bana bakmayı sürdürdü. "Ama gururumdan daha önemli değil benim için. O eve girdi, içerde ne yaşandı bilmiyorum. Hiçbir zaman da bilemeyeceğim."

"Bitti mi yani?" diye sordum, sessiz kalarak başını öne eğdi.

"Güvenimi kırdı." dedi üzgün bir şekilde. "Yurda gideceğim."

"Beraber oturalım istersen." dediğimde başını iki yana salladı.

"Yalnız kalmak istiyorum." Bahçe kapısına yürürken arkasından baktım. Hüma'yı ne zaman mutlu görecektim ben?

🔸

Sevgi insanı iyileştirir derdi annem hep. Ben de her zaman buna inanmıştım. Neyseki korktuğum gibi olmamış, Reha ile mutluluğuma mutluluk katmıştım.

Ama Hüma.

Ama Münire.

İnsanı sadece aşk mı mutlu edip üzmeliydi? Bu kadar hayatımızın merkezine neden alıyorduk ki ilişkileri? İnsan hayatında biri yokken de mutlu olamaz mıydı?

Ben mutluydum.

İyi ki Reha hayatımdaydı ama onunla tanışmadan önce keşke biri ile sevgili olsam diye dua etmemiştim. Keşke Hüma'ya Saffet'i unutturabilseydim. Bunu kendime söylerken bile üzülüyordum ama ikisinin ortak bir geleceği olacağını sanmıyordum.

Dört gündür Saffet çok sessizdi. Hüma da öyle. İkisini yan yana hiç görmemiştim. Ayrı kalmanın ikisine de daha iyi geleceğini düşünüyordum. Bugün pazartesiydi. Perşembe ve cuma Reha'nın stajı olduğu için pek konuşmamıştık. Haftasonu ise Hüma ile buluşmuştum ve kızlarla ev bakmıştık.

"Dün sana attığım daireye ne diyorsun?" diye sordum Hüma'ya. Karşımda sessizce kahve içiyordu. Omzunu silkti.

"Ben kararsızım hala. Ev güzel ama, siz düşünebilirsiniz." dediğinde elimi kolunun üzerine koyup hafifçe sıktım.

"Hümacım neden böyle yapıyorsun? Bu hepimize iyi gelecek, hep birlikte olacağız."

"Mutlu değilim Ecrin." Elimi çektim. Mutlu olmadığının farkındaydım. Elimden bir şey gelmiyordu. Onunla konuşmaktan başka bir şey yapamıyordum.

"Saffet nasıl bu kadar mahvedebilir hayatını?" diye sordum, şaşkındım.

"Beni yara bandı olarak kullandı. Keşke hiç İzmir'e gelmeseydim."

Kantin kapısında Reha'yı gördüm, anatomi dersinden sonra Hüma ile kantine inmiştik. Reha'nın kafeye gideceğini sanıyordum ama hala buralardaydı. Bize doğru geldiğinde yanımdaki sandalyeden çantamı alarak masanın üstüne koydum.

"Selam." Sesi ortama uygun bir durgunluktaydı.

"Selam." diyen Hüma kahvesini içmeye devam etti.

"Hüma," Bakışları Hüma'daydı, ona ne söyleyeceğini merak ettim. "Saffet seninle konuşmak istediğini söyledi, sanırım telefonunu açmıyorsun."