အပိုင်း(၁)
"ငါတို့ကွာရှင်းတော့မှာ"
"ဘာ!!!ဟေ့ကောင်ခွန်းမင်းရူးနေပြီလား"
ကော်ဖီ shop လေးထဲမင်းမခရဲ့အော်သံကြီးကလွှမ်းခြုံသွားသည်။
"မင်းးးတစ်ကယ်ပြောနေတာလားခွန်း"
"ဒီအခြေအနေကို ငါနောက်ပါ့မလား"
"မင်းစိတ်လျော့ပြီး။။ နဲနဲလောက်သည်းခံကြည့်ပါကွာ။ မင်းအခုကွာရှင်းချင်တိုင်းကွာလို့ရတာမဟုတ်ဘူး။ မွေးထားတာပဲကလေး၂ယောက်တောင်ရှိပြီ။ ကလေးတွေရှေ့ရေးဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ။"
မင်းမခ..ငါသေတဲ့အထိသည်းခံရမှာလား။။၅နှစ်လုံးလုံးသည်းခံခဲ့တာတော်ပြီပေါ့။။ကလေးတွေကိုငါတာဝန်ယူနိုင်တယ်။ငါအားနည်းတဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး"
"ငါသိပါတယ်။။ဒါပေမဲ့ကွာ...."
"ပါးပါးးး"
"ပါပီလေးတို့ပြန်လာပြီလားး။"
လက်ထဲမှာရေခဲမုန့်လေးကိုယ်စီကိုင်ထားကြပြီးသူ့ပါးပါးကိုတွေ့တော့လှမ်းအော်ခေါ်နေသော လုံးလုံးကစ်ကစ် အမွှာလေး2ယောက်ပေါ့။
ပါပီလေးတို့၂ယောက်လုံး ခွန်းအနားရောက်တာနဲ့ခွန်းရဲ့သြဝါဒစကားသံကိုစကြားရပါပြီ
"အချိုတွေနောက်မစားနဲ့နော် သွားပိုးတွေစားကုန်မယ်လေ ပါပီ"
"တီတီဟန်နေး ဝယ်ကျွေးတာ"
"ဟုတ်တယ်ခွန်း။ ဟန်ဝယ်ကျွေးလိုက်တာ။တစ်ခါတစ်လေစားတာဘာမှမဖြစ်ပါဘူးခွန်းရယ်"
အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းဖြစ်သူမင်းမခနဲ့တိုင်ပင်စရာတွေရှိလို့ ကလေးတွေကိုဟန်နေးနဲ့ခနအပြင်ပတ်ဖို့လွှတ်လိုက်တာကို မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပြန်ရောက်လာတာကြောင့် ခွန်းနဲ့ မင်းမခတို့ ခုနကကိစ္စကိုဘာမှဆက်မပြောဖြစ်တော့ပေ။။။
"ဒါဆိုငါတို့ပြန်တော့မယ်ခွန်း။။ဟန်..ကိုယ်တို့သွားရအောင်။"
မသွားခင် မင်းမခတစ်ယောက် တက်နေခွန်းရဲ့နားနားကပ်ပြီးရအောင်ပြောသွားသေးသည်။
"သေချာစဥ်းစားပြီးမှ ဆုံးဖြတ်ချက်ချနော် ခွန်း"
"၃နှစ်ကြီးများတောင်စဥ်းစားခဲ့တာ ငါသူနဲ့ကွာရှင်းလိုက်လို့ လုံးဝနောင်တရမှာဟုတ်ဘူး"
