အပိုင်း(၂၉)
"ဆရာ သူ့အတွက်အချိန်ဘယ်လောက်ကျန်ဦးမလဲ"
"ဆရာ့အထင်တော့ နောက်ငါးလလောက်ပဲရတော့မယ်"
"ငါးလပဲကျန်တော့တာလား ဆွဲဆန့်ထားလို့တောင်မရတော့ဘူးလား။"
"ကုသဆေးမရှိသေးတော့ ဆက်လည်းမတက်နိုင်လိို့ပါ။"
"သူ့ကိုအိမ်ပြန်ခေါ်သွားလို့ရလားဆရာ ဆေးရုံမှာမနေချင်ဘူးဆိုလို့ အိမ်မှာကျသူ့အတွက်သက်တောင့်သက်သာများဖြစ်မလားလို့ပါ။"
"ခေါ်သွားပါ ရပါတယ်။"
ကျွန်တော် ဆရာဝန်ဆီကပြန်လာတော့ ခွန်းက ပန်းသီးကိုသူ့ဟာသူအခွံထိုင်နွာနေ၏။
"ကိုယ်လုပ်ပေးမယ် ကိုယ့်ကိုပေး။"
"ငါ့ဟာငါလုပ်မယ် ငါအကောင်းကြီးရှိသေးတယ်။ ခြေလက်ကျိုးနေတာမဟုတ်ဘူး။"
"ကိုယ်အဲ့သဘောနဲ့ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး"
"တော်တော့ ငါဆေးရုံကဆင်းလို့ရပြီလား ဆရာဝန်ဘာပြောလည်း။"
"ရတယ်တဲ့ ညနေကျရင်ပြန်ရအောင်လေ။"
"ညနေကျမှလား နေ့ခင်းကိုငါကဒီမှာဘာထိုင်လုပ်ရမှာတုန်း ငါပန်းသီးစားပြီးရင်ပြန်မယ်လေနော်"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ Honeyရဲ့သဘောအတိုင်းပါပဲ။"
...........................................................................
ညကျတော့ ကျွန်တော်ကစကားမပြောတာကြောင့် သူကျွန်တော့်ကိုတောက်လျှောက်လိုက်ကြည့်နေ၏။
ကျွန်တော်စကားမပြောတာက ပြောချင်တာတွေမှအများကြီးပေါ့ ဒါပေမယ့်ပြောမထွက်ဘူး ပါးစပ်ထဲကပွင့်အံကျလာမယ့်စကားလုံးတွေက သူ့ကြောင့် အကုန်ပျက်ပြားကုန်၏။
"လှိုင်း...ခက်....ထန်"
"ဘာ!!! လာလဲ!! Honey"
နောက်ကနေ မေးထောက်ရင်း တစ်လုံးချင်းစီနာမည်ကိုခေါ်လိုက်သောကြောင့် ဘာမှန်းမသိပဲလူကပြာယာခတ်သွားမိသည်။
"မင်း...........ငါ့ကိုလွှင့်ပစ်ချင်နေပြီလားဟင်"
"ဘယ်လိုအတွေးနဲ့များပြောလိုက်တာလဲကွာ ကိုယ်မင်းကိုပြောထားပြီးသားလေ။ မင်းဘယ်လိုပဲဖြစ်နေပစေ ခြွင်းချက်မရှိချစ်ပါ့မယ်လို့။"
