ခြန္းကိုအခန္းထဲမွာထည့္ထားတာဒါနဲ႔ဆို3ရက္ရွိၿပီ။
ဖမ္းခ်ဳပ္ႏွိပ္စက္ေနတာလားဆိုလည္းမဟုတ္ျပန္။
ဒီဟိုတယ္အခန္းေလးထဲမွာအျပင္မထြက္ပဲေနရတာခြန္းအတြက္အဆင္မေျပေတာ့။
"မင္းဘယ္ေတာ့ငါ့ကိုလြတ္ေပးဖို႔အစီအစဥ္ရွိလဲ။"
"မင္းလိမၼာတဲ့တစ္ေန႔ေပါ့"
"အဓိပၸာယ္မရွိလိုက္တာ။မင္းရဲ႕ logicႀကီးကအိုေဟာင္းေနၿပီ။။"
လႈိင္းျပန္မတုံ႔ျပန္ေတာ့ပဲျပတင္းေပါက္ကိုေငးေနလိုက္သည္။။
"ပ်င္းေနၿပီမလားး။။မင္းဟိုတယ္မွာငါနဲ႔မဟုတ္ပဲတစ္ျခားသူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔သာလာေနရင္ေတာ္ေတာ္သာယာေနၾကမွာေနာ္။"
ခြန္းအေျပာေၾကာင့္လႈိင္းကျပတင္းေပါက္ကိုေငးေနရာကေနခြန္းဆီေခါင္းလွည့္လာသည္။
"မင္းအေတြးလြန္ေနၿပီ။"
"ေနာက္ပိုင္းက်ျဖစ္လာရင္ျဖစ္လာမွာ။။အဲ့ခ်ိန္က်ငါမင္းနားမွာမရွိေတာ့ဘူးေလ။အဲ့တာေၾကာင့္ခန္႔မွန္းၾကည့္တာ။"
"မင္းကအၿမဲတန္းထြက္သြားဖို႔ပဲစဥ္းစားေနတာပဲခြန္း"
"ဒါေပါ့!!ငါ့အဓိကရည္မွန္းခ်က္မင္းအနားမွာရွိမေနဖို႔ပဲ"
ခြန္းနဲ႔စကားေျပာတိုင္းထြက္သြားမယ္ဆိုတဲ့စကားကအၿမဲၾကားရသည္။
လႈိင္းကေရခ်ိဳးခန္းထဲထဝင္သြားတဲ့အခ်ိန္။
ခြန္းဖုန္းကခြန္းႏွင့္လက္လွမ္းမွီရာမွရွိေနသည္။။
အခြင့္အေရးဆိုတာရတဲ့အခ်ိန္ယူရတယ္။
ခြန္းဖုန္းကိုဖြင့္ၿပီးဘယ္သူ႔ဆီဆက္ရမွန္းမသိ။အားကိုးစရာေျပးၾကည့္ရင္မင္းမခတစ္ေယာက္ပဲရွိတာမလားး။။သူ႔ဆီဖုန္းေခၚရန္ဦးတည္လိုက္ေပမယ့္။
Ring... Ring...
မာန္ဦးခိုက္ဆီကဖုန္း။
"ဟယ္လို!!"
"ခြန္းလား??ကိုယ္ဟိုေန႔ကဖုန္းဆက္ေသးတယ္"
"ဟုတ္လားခြန္းမသိလိုက္လို႔။။ဦးခိုက္ဟိုေလခြန္းကိုတစ္ခုကူညီႏိုင္မလား။"
