ခြန္းေဆးဘူးယူၿပီးဝင္လာေတာ့လႈိင္းကအက်ီမဝတ္ေသးပဲေက်ာေပးထိုင္ေနသည္။
ေဆးလိမ္းမွာကလည္ဂုတ္နဲ႔ပုခုံးဆက္နားမွာကိုဘာကိစၥအက်ီကိုခြၽတ္ထားျပန္လည္းမသိ။။
"မင္းအက်ီဝတ္မထားဘူးလား"
"ေဆလိမ္းၿပီးမွဝတ္မယ္။။ဘာလည္းရွက္ေနတာလား"
"မင္းေမဂ်ီးေတာ္ရွက္ရမွာလား။။ငါမိန္းကေလးမဟုတ္ဘူး"
လႈိင္းကမ်က္ခုံးေတြအေပၚျမင့္တက္သြားၿပီ။။ခြန္းကိုစိုက္ၾကည့္လာသည္။
"က်စ္!!ျမန္ျမန္ေနာက္ျပန္လွည့္။။ေဆးလိမ္းေပးမယ္"
"အင္း"
"အ...နာတယ္ျဖည္းျဖည္းထည့္ေပးစမ္းပါ"
လာျပန္ၿပီ။အမိန္႔ေပးတဲ့ေလသံနဲ႔။ခြန္းကလည္းဒီလိုမ်ိဳးေျပာရင္တစ္ဆက္မွႀကိဳက္တာမဟုတ္။။
"အားးးးးအ"
ဂြမ္းနဲ႔တို႔မေနေတာ့ပဲ။ေဆးရည္ေလာင္းခ်ကာလက္ႏွင့္ဖိခ်ပလိုက္သည္။
"ခြန္းးးမင္းေဆးလိမ္းေပးတာဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား"
"႐ုပ္ရွင္ထဲကမင္းသားကမင္းသမီးကိုေဆးလိမ္းေပးသလိုညင္ညင္သာသာေတာ့ဘယ္ရမလဲ။။အဲ့လိုအလိမ္းခံခ်င္ရင္မင္းဟာမဆီသြားလိမ္းလိုက္။"
အခုရက္ပိုင္းမိုးလင္းကေနမိုးခ်ဳပ္ထိုသူနဲ႔ပဲရန္ျဖစ္ေနရတာ။အရင္လိုစကားနည္းရန္စဲမဟုတ္ေတာ့။။အခုဆိုကိုယ္ကတစ္ခြန္းေျပာရင္သူက5ခြန္းေလာက္ျပန္ေျပာၿပီးၿပီ။။သူေတာ္ေတာ္စြာလာတာပါ။။ဘယ္ကသတၱိေတြရေနလို႔လည္းေတာ့မသိ။
"ၿပီးၿပီ။။"
ခြန္းကေဆးထည့္ၿပီးတာနဲ႔အခန္းထဲမွာတစ္စကၠန္႔ေတာင္မေနပဲထထြက္သြားဖို႔လုပ္ျပန္သည္။
"ခြန္း...မင္းဘာလို႔ေျပာင္းလဲသြားရတာလဲ"
ခြန္းခဏမွ်ရပ္ေနမိသည္။
လႈိင္းကေတာ့အေျဖကိုသိခ်င္ေနသူျဖစ္၍ခြန္းျဖစ္မွာကိုေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္ေနမိသည္။
ခြန္းခပ္ဟဟရယ္လိုက္ရင္း
"မင္းေမးခြန္းကဟာသပဲ။။။လူေတြရဲ႕စိတ္ကမေျပာင္းလဲႏိုင္ဘူးမ်ားထင္ေနလား"
