အပိုင္း(30)
"အကိိုေလး!!!!အကိိုေလး!!!!"
အိပ္ေနရင္းခ်စ္ရသူကိုလြမ္းတာေတာင္ေကာင္းေကာင္းမလြမ္းရတဲ့ဘဝပါ~~
"ဘာလဲ"
ကားဒ႐ိုက္ဘာ က တကူးတက ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ေခၚၿပီးအိမ္ထဲအေျပးဝင္လာၿပီဆိုကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္သား၂ေယာက္အေၾကာင္းဆိုတာတန္းသိ၏။
"အကိုေလး!! အေျခအေနမေကာင္းဘူး"
"ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ။"
"ဟို....ကြၽန္ေတာ္္လိုက္ပို႔တာေတာ့ေက်ာင္းအေပါက္ဝထိပါပဲဗ်။ အဲ့တာ ကားထဲကဆင္းေတာ့ေက်ာင္းထဲမဝင္ပဲ၂ေယာက္လုံး ေက်ာင္းေဘးကၿခံထဲကိုေျပးသြားၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဆင္းလိုက္ေပမယ့္ ေပ်ာက္သြားပါတယ္ဆရာ။"
"ဟင္းးးးးမစိုးရိမ္နဲ႔။ ငါ့သား၂ေယာက္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကာကြယ္ႏိုင္တဲ့အ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ငဆိုး၂ေကာင္က တစ္ခါေလာက္ေတာ့ခံလိုက္ရမွ မွတ္မွာ"
ေျပာရင္းဆိုရင္း လႈိင္းဆီဖုန္းဝင္လာ၏။
"ဟယ္လို"
"ဘတ္နဲ႔ပတ္ေလးတို႔ရဲ႕အေဖ လႈိင္းခက္ထန္လားရွင့္ ကြၽန္မ ေက်ာင္းကအတန္းပိုင္ဆရာမပါ"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမေရ။ ဘာျပႆနာ ျဖစ္ျပန္ၿပီလဲဗ်။"
"ထုံးစံအတိုင္းပဲရွင္။ ရန္ပြဲမွာထိပ္ဆုံးကပါလာလို႔။ ေက်ာင္းကိုလာခဲ့ပါဦးရွင့္။ ကြၽန္္မအခုကေလး၂ေယာက္လုံးကိုေခၚထားပါတယ္။"
"ေကာင္းပါၿပီဗ်။"
"ကြၽန္ေတာ္ကားအဆင္သင့္လုပ္ၿပီးသားပါအကိုေလး။"
အရင္ကဆိုအေျပးအလႊားထလိုက္ခဲ့ေပမယ့္
ခုဆိုရင္ေတာ္ေတာ္႐ိုးအီေနၿပီ။ တစ္လမွာ3ခါေလာက္ကေတာ့ေအးေဆးေက်ာင္းကိုသူတို႔ေကာင္းမႈနဲ႔ေရာက္ျဖစ္တယ္။
........................................................................
ေက်ာင္းမွာဆရာမနဲ႔စကားေျပာဆို လက္မွတ္ထိုးၿပီး မအားတာနဲ႔ ၂ေယာက္လုံးကိုအိမ္တန္းမေခၚပဲ ကုမၸဏီမွာပဲကြၽန္ေတာ္နဲ႔တူတူေခၚထားလိုက္သည္။ အလုပ္ေတြၿပီးလို႔အိမ္ျပန္လာတဲ့ထိ သူတို႔၂ေယာက္ဘက္ကစကားတစ္ခြန္းမွမဟ။
